De man keek naar de vrachtwagen die op het bos kwam aanrijden. Een twintigtal soldaten sprong uit de groene vrachtwagen. De commandant schreeuwde in een harde, bonkige taal enkele bevelen en de manschappen verspreidden zich in het bos. Het was een kwestie van tijd voor de vluchteling zou worden opgespoord en gepakt – of erger.

De man kon niet blijven staan, dat stond gelijk aan zelfmoord. Hij draaide zich om en drong dieper en dieper het donkere woud in. Achter hem hoorde hij de schreeuwende mannen. Dat geschreeuw was in zijn voordeel, zo konden zij het onvermijdelijke breken van takken niet horen. Blijven rennen was geen optie, daarvoor was hij te vermoeid. Achtervolgers kijken vooral vooruit, zelden omhoog. Hij klom in een boom en verschool zich tussen de takken. In zijn provisorische boomhut wachtte hij op de dingen die zouden komen.


Loading full article...

slim van die boomhut!!
Ik ben een liefhebber van oorlogsverhalen. Dit pakt mij! Goed geschreven.
Dit is de weerspiegeling van een heftige realiteit voor meer mensen dan we denken, en natuurlijk "nieuwkomer-dat -ik-ben" lees dit nu pas, had het vervolg al gelezen zonet, maar al doende leert men en vind het super hier zo mooie dingen te... Show more
Dank je wel voor dit grote compliment!
Dit goed geschreven verhaal smeekt om een vervolg...
Wie weet.... (een heel enkele keer doe ik soms wel eens zoiets, een vervolg)
Ik hartje provisorisch. En ik hartje dit stukje!
Hij kan zeker terecht in de boomhut van Miranda:)
En toen? Hoe gaat het verder?
140 woorden, het is echt (te) beperkt...
Maar wie weet, soms bedenk ik wel eens ergens een vervolgje op....
Een heerlijk snel verhaal met een fantastische spanningsboog
Spannend geschreven Hans! :-)
Oe, spannend! Leuk geschreven!