Ik ga jullie in deze blog mee nemen in een achtbaanrit. De achtbaanrit van 11 jaar van mijn leven, waar zo nu en dan een vrije val gemaakt wordt om het kort en bondig te houden. Dus riemen vast , zodat je de hele rit blijft zitten ;)

Het begint met een heftige foto, want 11 jaar geleden stond ons leven op de kop. Aïsha werd geboren, thuis, alles was goed. s'Nachts wilde ze niet drinken en lag te kreunen in haar ledikantje, maar niet dat het zorgwekkend was, dacht bij mezelf dat de bevalling gewoon heftig was voor haar omdat ze zo snel geboren was. De volgende ochtend zou Izzet (mijn zoon en grote broer) haar samen met de kraamhulp in bad doen, maar de hulp zag iets aan Aïsha dat ze niet vertrouwde, ze lag met haar handjes open. Dus verloskundige gebeld, die meteen kwam, om te kijken. Nadat ze Aïsha betaste van hoofd naar benen, schoot haar buikje omhoog en trok ze blauw weg! Paniek in de tent, ambu gebelt en voor ik het wist lag ik in de ambu , met baby, en stond de kraamvisite met tranen in de ogen erbij. Izzet, toen bijna 4 jr oud , bij mijn moeder op de armen in de deuropening van de ambu....zegt ie : Mama, pas je goed op jezelf en op mijn zusje....(tranen staan alweer in mijn ogen als ik er aan denk) Zo jong en zo wijs....beseffend dat er iets goed mis was.

Eenmaal in het ziekenhuis 5 artsen om mijn meisje heen terwijl ze onder een warmtelamp lag en ze geen krimp gaf terwijl ze in haar aan het prikken waren, hersenvocht af namen en overleggen met elkaar wat er moest gebeuren. Uiteindelijk aan de Dormicum op Neonatologie, helemaal in slaap , om de aanvallen te doorbreken. 

Op zo'n moment leef je in een roes, geen roze wolk waar je op zit, alleen maar vragen, onzekerheid en angst. Als zelfs de artsen je al niet kunnen vertellen wat er aan de hand is....wat moet je dan? Ze starten verscheidene onderzoeken op, van stofwisselingsziekten tot hersenafwijkingen, contact met alle Accademische ziekenhuizen om maar te zoeken of er iemand iets herkende en kon zeggen wat ons meisje had. Ondertussen met medicatie zoekende hoe ze de aanvalletjes onder controle konden krijgen. 

6 Weken hebben we in de achtbaan van hoop, wanhoop, blijdschap en verdriet op Neonatolgie gelopen, totdat ze de aanvallen zo ver onder controle hadden dat ze naar de Wiegenkamer mocht en 2 weken daarna naar huis (voor de 1e keer)

Loading full article...