Recensie: De dagboeken van Cassandra Mortmain (Dodie Smith)
De dagboeken van Cassandra Mortmain is de nieuwe vertaling van ‘I capture the castle’, geschreven door Dodie Smith. Dodie Smith kent iedereen van ‘101 Dalmatiërs’ maar ze kan zoveel meer dan kinderverhalen schrijven. In de dagboeken van Cassandra Mortmain zet ze een literair werk neer dat moeilijk te evenaren is. Niet alleen kan ze de spanning erin houden door sfeerbeelden, humor en drama, ze kan een prachtige roman schrijven zonder dat het boek moeilijk te lezen is. Dát is iets wat enkel de beste auteurs kunnen.
Cassandra groeit op in een oud kasteel samen met haar zus Rose, haar stiefmoeder Topaz en haar ooit succesvolle vader. Hun leven is armoedig en telkens moeten ze meubels en juwelen verkopen om te kunnen overleven. Tot er twee jonge Amerikanen in hun buurt komen wonen en hun leven op hun kop wordt gezet.
De vertaler heeft het boek prachtig vertaald, dit is wel belangrijk en wordt niet altijd zo goed uitgevoerd. Maar in deze vertaling zat het woordgebruik en de sfeer die bereikt moest worden echt goed. Daarom wil ik de zeer mooie vertaling van deze klassieker benadrukken.
Verder is het verhaal ook inhoudelijk heel sterk, je komt in contact met verschillende thema’s zoals liefde, opgroeien en vriendschap maar ook armoede, eenzaamheid en hoop. Deze elementen komen mooi samen dankzij de Engelse nuchterheid waarmee het hoofdpersonage, Cassandra, in de ik-persoon haar leven aan ons doorgeeft. Op sommige momenten is het verhaal heel triestig om te lezen maar dan plots komen er grappige momenten en zoals in elk goed boek, de liefde.
De personages zelf vond ik mooi uitgewerkt, de hoofdpersonen leer je echt goed kennen en je voelt je tijdens het leven verbonden met Cassandra. Alsof je vriendin je een verhaal vertelt. Ook de zus Rose en de Amerkaanse jongens, Neil en Simon, krijgen steeds meer karakter en groeien doorheen het verhaal.
