Mijn vader was net zo oud als mijn kleine mannetje nu is, toen de dijken braken.
Mijn vader sprak graag, maar als hij het had over die ene nacht, dan sprak hij niet vloeiend..., het ging dan hortend en stotend.
Het had enorm indruk op hem gemaakt, hij had littekens die hem zijn verdere leven in de weg zaten.
Hij was vijf, een onschuldig mannetje van vijf. Zijn moeder hield hem vast, zij liet hem geen seconde los. Ze hebben moeten rennen, moeten vluchten. Ze vonden een plek waar ze veilig waren. Ze zaten boven het water, het moest alleen niet nòg verder gaan stijgen.
Op een boerderij hebben ze gezeten, bovenop de nok. Mijn vader was klein, zijn moeder en hij kregen het veiligste plekje. Het hele dak zat vol met mensen die bang waren. Ze wisten allemaal dat ze grote verliezen leden, maar of zich dat beperkte tot hun huis en hun spullen of dat ze ook dierbaren verloren..., dat wisten de meesten nog niet.
Wat veel indruk maakte bij mijn vader, waren de koeien en de varkens die voorbij dreven. Ook zag hij een mens, maar toen zijn moeder zag dat hij het zag, moest hij de andere kant op kijken.
Op die boerderij konden de mensen alleen maar hopen dat ze snel gered zouden worden. Dat er spoedig mensen kwamen om ze te halen en ergens heen te brengen waar ze veilig waren.
Nét was februari begonnen, het was winter. Ze zaten op de boerderij met natte kleding. Het was koud, erg koud.
Mijn vader en zijn moeder overleefden het. Zijn zus en zijn twee broers ook, maar negen andere familieleden overleefden deze ramp niet...
1 jaar,
6 jaar,
12 jaar,
16 jaar,
19 jaar,
49 jaar,
63 jaar,
76 jaar,
80 jaar.
Mijn vader had geluk dat zijn moeder zo'n sterke vrouw was, dat ze een hoge plek had gevonden en dat ze hem zo stevig vastgehouden had.
De band tussen mijn vader en zijn moeder was sterk. Dat mijn vader een 'nakomertje' was, maakte dat al zo, maar deze nachtmerrie had de band enorm versterkt.
Ze waren alles kwijt. Hun hele bestaan moest opnieuw opgebouwd worden. Mijn vader kreeg daar weinig van mee. Tijdens de ramp had hij het koud gehad en dat was op zijn longen geslagen. Hij werd zieker en zieker, bijna werd het hem fataal. Om hem beter te maken én aan te laten sterken, werd besloten mijn vader naar een herstellingsoord te sturen, hier kon hij verzorgd worden en werd hij wat 'vetter gemest'.
Mijn vader heeft zijn familie ruim een jaar moeten missen. Af en toe kwam er iemand op bezoek, daar moest hij het mee doen. Hij was erg ziek, ze hebben hem twee maal moeten opereren. Er werd de tweede keer een stuk long weggehaald - hierna knapte hij pas op.
Thuis op Flakkee werd er hard gewerkt weer een thuis op te bouwen. De kippen die ze hadden, waren weggespoeld. De hond ook. Nooit heeft mijn vader nog een hond willen hebben - uit angst het beestje weer kwijt te raken.
Toen mijn vader weer naar huis mocht, was er weer een thuis. Hij kreeg, toen hij thuiskwam, een tol. Hij was trots op die tol, zijn enige speelgoed - de rest was hij verloren aan het water.
Het water heeft duizenden levens voorgoed veranderd. Toekomstdromen werden afgenomen, abrupt gestopt.
Vele mensen leefden in ondraaglijke onzekerheid; waren de vermisten verdronken of hadden ze een veilige plek kunnen bereiken?
Bij een hoop mensen is in deze nacht een grote angst ontstaan. Angst voor harde regen, storm en donker. Mijn vader was één van die mensen.
Gebroken families, gezinnen weggevaagd. Geen thuis meer, geen huis om naar terug te keren.
Wanhoop en verdriet...
Mijn vader sprak graag en nu, na al die jaren, heb ik spijt dat ik niet meer heb geluisterd naar zijn verhalen - verhalen die hij met gebroken stem vertelde.


#1953 #watersnoodramp #flakkee #zeeland #water #noodweer #verdrinken #ramp #heropbouw #overleven

Watersnoodramp