#frankrijk

De knoop in mijn maag wordt steeds groter, de druk op mijn borst steeds zwaarder en de nachten worden steeds donkerder.

Het is vandaag vier weken geleden dat wij als gezinnetje weg zijn geweest. Vier weken geleden gingen we boodschappen doen bij de Lidl, redelijk onbezorgd. De kinderen ervaarden het als een uitje; dat kwam door de picknick met croissantjes bij de auto.

Ik ervaar het 'niet weg mogen' als loeizwaar. Ken je de film Groundhog Day? Nou, voor mij voelt het alsof ik de hoofdrol speel.
Elke dag de schapen naar de wei,
De ezels naar de wei,
Ezelpoep scheppen in de wei,
Stallen uitmesten,
Hooizolder bezoeken,
Eten voor de dieren maken,
Kak naar de mesthoop rijden,
Ontbijt maken voor de kinderen,
Vegen / afwassen / opruimen / plee schoonmaken,
Kinderen les geven,
Eten klaarzetten voor de avond,
Hout zoeken,
Hout zagen,
Wassen / schoonmaken / was opruimen,
Kinderen aandacht geven,
Klein hapje eten met de kinderen,
Koken,
Dieren binnenhalen,
Verder gaan met koken,
Eten,
Opruimen / afwassen / huis aan kant,
Kinderen op bed nog even film kijken,
Kinderen slapend zien te krijgen,
Zelf eerder slapen dan de kinderen.

Tussen alle taken door lurk ik zo'n 76 bakken koffie naar binnen (de oploskoffie is op dus gaat het nu even op het gas, wat ik een ramp vind - wát een zooitje krijg je daarvan!).

Het is handig om op je werk te wonen, maar het is in dit geval wel heel erg eentonig en benauwend.

Oh God, wat kan ik nu (nog meer dan anders) verlangen naar een ritje met de metro, een fietstocht langs de Waterweg, een rondje over de kinderboerderij en dat bakkie koffie met de buurvrouw.

Ja, ja! Ik weet het! Ik moet dankbaar zijn!
Dankbaar voor de ruimte om ons heen,
Dankbaar dat de kinderen het zo goed doen,
Dankbaar dat de kinderen hier zo goed kunnen bewegen, etc.
En ik ben dankbaar, eerlijk waar! Maar dat neemt niet weg dat ik het enorm zwaar vind om zo te leven.

Al hoef ik nergens heen, het gevoel dat ik niet weg mág - dat drukt zwaar op mij.
Het feit dat ik een dikke prent krijg als ik iets te ver van huis ga - het maakt mij paniekerig.
De dreiging van een immuniteits-paspoort - het maakt mij kotsmisselijk!
De ontwikkelingen omtrent een vaccin en een dreigende verplichting - ik kan daardoor bijna in paniek raken.

Al 3,5 jaar doe ik mijn uiterste best om mijn vijf thuisonderwijs te geven en ze vrij te houden van vaccinaties. Dat is al die jaren mijn drijfveer geweest: ik wil geen teringzooi in de lijfjes van mijn kinderen.
(Hierover mogen wij best verschillen van mening; ik heb respect voor jouw mening, zolang je dat ook hebt voor mijn mening.)

Enfin, ik voel wat buien hangen en die buien voelen donker en zwaar.

Ik ben toegekomen aan het 58e bakkie leut van deze dag. Ik denk toch dat ik van de week weer oploskoffie ga halen - misschien lost dat wat op.

Zo, einde gezeur!
Mag je proosten met koffie?
Wat kan mij het ook schelen!!! PROOST!!!


#lockdown #frankrijk #corona #massahysterie #opgeblazen #overdreven #maatregels #streng #afkeer #koffie #beperkingen #kinderen #opgroeien #netoorlog #ikwildatditstopt #thuisonderwijs

Lockdown in Frankrijk, de wanhoop