Zal ik ooit nog terug iets kunnen voelen zoals, liefde en genegenheid? Zal ik ooit nog terug kunnen hopen of geloven dat er ook goede gevoelens bestaan? Ik denk dat ik niet meer weet wat ik moet voelen en of ik wel iets mag voelen.
Dit zijn de gevolgen van jarenlange depressies, een karakterstoornis (borderline), en last but certainly not least... het jarenlange geweld, jaren aan een stuk zowel fysiek al psychisch extreem zwaar mishandeld te worden door mijn ex.
Ik vermoed dat hij narcist of sociopaat ofzo is.
Maar ik heb hem overleefd en ik heb 2j geleden uiteindelijk die grote stap durven zetten om van mijn ex te vluchten...
Maar dat heb ik in die 2j dubbel en dik kunnen bekopen met alle problemen en miserie mijn ex veroorzaakte.
Ik heb al enorme vooruitgang gemaakt, maar ik zal nooit terug de oude ik worden en meer vooruitgang maken daar vrees ik voor.
Mijn ex heeft onze dochter gebruikt om mij letterlijk en figuurlijk de put in te stampen... hij is leugens gaan verspreiden bij alles en iedereen, ook de overheidsinstanties die zijn leugens blindelings geloven omdat ik mijn verleden tegen heb.
Ik leef niet meer in het verleden, ik heb mijn leven gebeterd maar ik sukkel al meer dan 10j met depressies, moodswings en soms oncontroleerbare reacties van mezelf (dat heb ik ondertussen redelijk goed onder controle gekregen)
Ik beleef mijn allerergste nachtmerrie zolang dat Lena (mijn dochtertje van 3j) nog in het pleeggezin verblijft.
Al meer dan een jaar vecht ik elke dag een helse strijd om de dag door te komen zonder mijn kleine monstertje.
Dit is het ergste wat iemand een moeder kan aandoen.
Want papa heeft haar in een pleeggezin laten plaatsen omdat hij zelf niet voor zijn dochter wil zorgen (betalen dus), hij vind Lena niet belangrijk genoeg, zijn job als zelfstandig aannemer is voor hem HET allerbelangrijkste, hij heeft me zo ooit bewusteloos gewurgd en bijna vermoord omdat hij vond dat ik zijn firma belemmerde...
Ik herinner mij zeer goed hoe het voelt als je verliefd bent of je krijgt de nodige appreciatie voor al wat je doet, de liefde voor je kind... de leuke gevoelens... ik herinner mij levendig hoe hemels ik me voelde...
Maar na 3j lang fysiek en psychisch toegetakeld geweest te zijn, en een lange periode van bezinning als een kluizenaar opgesloten in mijn eigen appartementje, een lange periode van nadenken en zelfbewuster te worden... Ben ik tot de conclusie gekomen dat ik me zeker en vast niet meer hemels voel maar ook niet dat rotte gevoel van depressie en minderwaardig te voelen...
Ik heb geen gevoelens meer. Ik voel geen vreugde of verdriet, geen liefde of geen haat, geen woede... I am numb!
En ik vrees dat ik dit mezef aangedaan heb door mezelf emotioneel zo lang af te blokken om te overleven en de mishandelingen te ondergaan...
Ik wil terug iets kunnen voelen, ik wil kunnen lachen zonder dat ik het moet acteren, ik wil terug kunnen liefhebben zonder bang te zijn voor wat volgt.
Maar momenteel, sleep ik me dag na dag erdoor en vecht ik voor mijn kleine Prinses Lena! Ik heb al gedacht dat ik moest opgeven omdat er toch geen schot in de zaak lijkt te komen, maar toch sta ik hier nog steeds op mijn 2 benen die aanvoelen alsof ze elk ogenblik zoals elastiekjes ineen gaan zakken...
Maar dan denk ik aan mijn monstertje Lena, ik kijk naar wat foto's en dan vind ik telkens weer terug een beetje strijdlust.
LENA MOET EN ZAL TERUG NAAR MAMA KOMEN EN SNELLER DAN JE DENKT!
Dat is mijn doel, mijn enige prioritaire doel waar alles en iedereen voor aan de kant moet of ze worden uit de weg geruimd, NIEMAND zal mij ongestraft kunnen belemmeren om mijn dochtertje terug bij mij te krijgen, waar ze hoort te zijn

Gezondheid & Geest