#100dagen #100dagen2 De lucht was vanochtend nog zo veelbelovend. Ik had allerlei plannen gemaakt, uiteraard alles buiten. Een heerlijke wandeling door de polder. Camera mee. ‘s Middags zou ik wat gaan tuinieren. Ik had er echt zin in. En nu begint het ontzettend te betrekken. De wind steekt op. Het zonnetje houdt zich schuil achter de dikke bewolking. Het wordt frisjes en ik duik wat dieper mijn jas in. Ik huiver als er een windvlaag mijn haren uit mijn gezicht blaast. Ik versnel mijn pas. Hopelijk blijft het nog even droog tot ik mijn huis heb bereikt. Met grote stappen spoed ik me richting huis. Af en toe werp ik ongerust een blik op de onheilspellende lucht. Nog een paar stappen en ik ben thuis. Ik voel de eerste spatten op mijn schouders als ik de sleutel in het slot steek. Ik ben goed en wel binnen als het losbarst. Daar gaan mijn plannen. Ik plof op de bank en zet de tv aan. Misschien is daar wel iets leuks. Doelloos zap ik langs de kanalen. Er is niets wat het aanzien waard is. Is er dan een leuke film? Ik open het menu van de Mediabox en bekijk de mogelijkheden. Een romantische komedie? Nee, te voorspelbaar. Een spaghettiwestern over een of andere vage cowboy? Daar heb ik ook niet bepaald zin in. Dan klaart mijn gezicht op. Mijn ogen blijven rusten op een spannende thriller, die ik al een tijd wil zien. Ik maak een cappuccino en open een doos koekjes. Dan ga ik ontspannen op de bank hangen en start de film. Laat het buiten maar gieten, ik vermaak me binnen wel.

Mijn plan valt in het water