Vandaag na onze wandeling liepen mijn moeder en ik naar de begraafplaats, om onder andere het graf van mijn opa te bezoeken en nog wat andere familieleden en kennissen (moge hun zielen rusten in vrede). En terwijl wij daar liepen kwamen we een vrouw tegen. Ik keek haar aan,want ze kwam me zo bekend voor. Die vrouw sprak mij aan en zei:' jij bent toch Ana?' Ik antwoorde met ja. Ze zei:' Ken je mij nog, ik was de buurvrouw van mevrouw A.' Ik zonder er erg in te hebben vroeg:' oja nu weet ik het weer, hoe gaat het met mevrouw A.?' Ze keek me zo aan en zei:' ze is al een jaar geleden overleden aan kanker'. En terwijl ze dat zei kreeg ik tranen in mijn ogen en kreeg kippevel. Werd gewoon koud. En toen wees ze mij de plaats waar ze begraven ligt.

Het klinkt gek maar heb afgelopen week nog aan haar gedacht en door deze gebeurtenis vandaag op het kerkhof lijkt alsof het de bedoeling was dat ik te weten zou komen dat ze helaas is overleden. Gek is dat hè.

Mevrouw A., u was een hele lieve vrouw. Ik hoop dat u nu rust hebt na alle pijn en ellende. Rust in vrede.

Rust in Vrede