Mama

MAMA.... MEMORIES

Wat gaat de tijd snel.
Natuurlijk herinner ik me deze dag als de dag van gisteren...elk jaar weer.
Als ik de leeftijd 100 jaar mag bereiken, weet ik nu al zeker dat ik deze dag, 26 april dan nog steeds herinner.
26 april 2001... De dag dat ik een weeskind werd, zoals iemand me op de uitvaart in mijn oor fluisterde. Ze begreep het zo goed. Natuurlijk had ik nog mijn vader maar met je vader bespreek je nou eenmaal niet wat je met je moeder bespreekt.
Zo anders...
Alweer 16 jaar geleden en nee, ik hoef het niet uit te rekenen. Elke dag van dit jaar kan ik je precies vertellen hoeveel jaar en maanden het alweer geleden is. Ik probeer niet de dagen te tellen, dat lijkt me net een beetje te ziek.
Mijn lieve moeder. Ik bedacht me gisteren ineens dat mijn jongste zoon toen pas 13 jaar was. Nooit zo bij stilgestaan, maar mijn oudste kleindochter is nu 13 en de volgende word over 1½ maand ook 13 jaar. Nu besef ik pas hoe vreselijk jong dat nog is om je oma al te verliezen. Veel te jong! Ik verloor mijn oma toen ik 10 was, nog jonger. De andere oma toen ik net 23 was geworden.
Ik hoop echt dat mijn kleinkinderen allemaal al lang volwassen zijn voordat ze zo'n verlies te dragen krijgen. Gelukkig herinnert mijn zoon zich nog wel alles van zijn oma. Echt de liefste oma die mijn kids konden hebben. Niets ten nadele van mijn schoonmoeder, die overleed toen de oudste nog geen 2 was. Ook een schat. Helaas met Parkinson dus tegen die tijd al in een verzorgingshuis. Ik ben blij dat ze nog mee heeft gemaakt dat ze een kleindochter had. Ze was zo gelukkig.
Mijn moeder heeft wel langer van deze dochter mogen genieten. Ik weet nog dat ze mijn dochter de dag voor haar overlijden vroeg of ze zwanger was... Nee dus.
Ze zei meer vreemde dingen die dag en we wisten toen al dat dat geen goed teken was. Ze vroeg van wie dat kleine witte hondje was, alleen was er geen hondje... Mijn eerste hond was een Kuvasz, Danka, waar ze stapel op was. Op dat moment al 10 jaar in de hondenhemel... Wit? Ja, maar klein? Tja, als puppy... De kuvasz is één van de grootste rashonden, dus...welk kleine hondje zag ze dan? Het hondje van mijn zus was niet wit en de Border Kollie die ik in die tijd had ook niet.
In het ziekenhuis vroeg ze me even iets aan de kant te gaan.... er stond iemand achter me, ze kon het niet goed zien... Maar dat witte gordijn om haar bed zat dicht... Ik vraag me nog steeds af wie ze daar dacht te zien.
Mijn zus en ik vroegen aan de verpleging of we niet beter een hotel in Amersfoort konden nemen, in het geval dat we snel bij haar moesten zijn. Nee, dat was niet nodig...ze zou daar wandelend de voordeur uitgaan... Ik hoor het ze nog zo zeggen. Achteraf dacht ik, hadden we maar wel een hotel genomen. Aan de andere kant, we waren toch niet op tijd gebeld.
Ik ging er die donderdagmiddag, op 26 april, heen omdat ik zelf die ochtend belde om te vragen hoe het ging. Ze was niet op zaal, een echo en een röntgenfoto zouden hopelijk vertellen waarom ze over erge buikpijn klaagde. Of ik maar na 14.00 uur terug wilde bellen, dan kon ik een arts spreken. Tussen de middag besloot ik eigenlijk pas op het station om de trein van Apeldoorn naar Amersfoort te pakken. Vanaf dat telefoontje vanaf mijn werk al zitten dubben. Het werd dus wel Amersfoort en geen middag werken. Ik ging eigenlijk met de gedachte dat ik de arts persoonlijk wilde spreken, face to face. Ik wilde gewoon zijn gezicht, zijn ogen zien als hij me vertelde wat er uit het onderzoek was gekomen.
Raar, maar die exacte uitslag hebben we nooit gehad. Ik heb wel mijn moeders dossier opgevraagd vorig jaar. Meer omdat er verschillende erfelijke ziekten waren die hun weerslag op mijn kids en kleinkids kunnen hebben. Na 15 jaar mogen dossiers worden verwijderd, dus voor de zekerheid. Ook daar staat niets in over dat laatste onderzoek. Mijn vader wilde absoluut geen autopsie, zoals de artsen wilden. Dat is dus altijd een vraagteken gebleven. Al heb ik zo wel mijn ideeën.
Ach, het verhaal over hoe het ging toen ik in Amersfoort aankwam is bij de meesten al wel bekend, zo vaak verteld en geschreven. Ook dat ik uitgerekend die ene keer zonder treinkaartje wel controle kreeg en dus een boete. Ik kon die treinconducteur wel 20 kaartjes geven, die allemaal niét gecontroleerd waren, alleen niet van die ene dag. Stomweg geen tijd meer om een kaartje te kopen toen ik besloot om direct naar Amersfoort te gaan. Echt, de trein stond al op het perron. Ik zag hem staan, terwijl ik nog buiten het station stond. Hoezo een opwelling? Zo vreemd, ook ineens geen tijd meer om op de volgende trein te wachten, een half uurtje later. Eerlijk gezegd besef ik nú, terwijl ik dit schrijf pas dat ik echt te laat geweest zou zijn, om als enige, bij mijn moeder te zijn toen ze overleed. Ook besef ik nu pas dat een trein later wel beter geweest zou zijn voor mijn relatie met mijn vader en zus.
Vooral met mijn vader. Ik zie nog steeds dat beeld. Als een foto, een film... Een minuut of 10 na het overlijden van mijn moeder, hoe mijn vader daar in de hal stond te wachten. De verpleging had hem opgevangen en mij eerst gevraagd of zij het moesten vertellen of dat ik het zelf wilde doen. Natuurlijk zelf, zo vreemd om dat niet te doen, terwijl ik daar al ben.
Echt alsof ik mezelf in een film zie, waarin ik gebarend naar mijn vader toeloop... Mijn armen een beetje uitgestrekt... "Sorry"... "Het spijt me"... Ik zie het en ik voel het tegelijkertijd. Zo vreemd. Ik zou de film in mijn hoofd zo kunnen uploaden als dat mogelijk was.
Zo'n 5 minuten nadat ik bij mijn moeder kwam, overleed ze. Haar hand in mijn hand... Mijn hoofd naast haar hoofd, fluisterend...
In 2012 zat ik precies zo bij mijn vader toen hij overleed. Zijn hand in mijn hand... Mijn hoofd naast zijn hoofd, fluisterend...