“HOUDT HET DAN NOOIT OP”

Ik ben 46 jaar getrouwd en we hebben,

net zoals andere mensen al heel veel meegemaakt.

Maar dit, wat ik nu met u ga delen heeft mij echt tot op het bot geraakt.

46 jaar huwelijk! We deelden lief, leed en ook absoluut heel veel pret,

maar dit, ja dit heeft werkelijk waar ons hele leven op zijn kop gezet!

Ik wil eerst even terug naar 2012, ik overdrijf niets, ik had namelijk kunnen stikken!

Waarom zijn we toch altijd zo braaf?

Waarom lijken we in eerste instantie toch altijd zoveel te pikken…

Na het weghalen van vele poliepen, bleek er met mij toch nog iets meer aan de hand en nogmaals dit alles is echt niet overdreven.

In het jaar 2013 raakte ik maar liefst 15 kilo lichaamsgewicht kwijt en ik ging inmiddels broodmager door het leven.

Eindelijk, eindelijk werd ik doorgestuurd naar België

en gelukkig binnen een week werd ik geopereerd.

Ja, eindelijk werd ik verlost van een cyste in mijn keel,

maar…HET GING ECHT WEL BIJNA VERKEERD!

Mijn moeder overleed na een kort ziekbed in 2014 en door een weloverwogen handeling van administratieve aard liet onze dochter niets meer van zich horen.

Ik was mijn moeder kwijt, maar door het verlies van mijn dochter

raakte ik zelf volledig verloren.

Het verdriet wat ik toen heb moeten ervaren zal ik meedragen

voor de rest van mijn levensjaren.

Ik kon het niet begrijpen, ik kon het niet verklaren,

maar uiteindelijk bleek een soort van ‘sleutel’ zich te openbaren.

Mijn dochter blijkt te leven met een persoonlijkheidsstoornis en dit is door mijn handen of liefde niet te keren.

Ondertussen ben ik naar een psycholoog gegaan om mijzelf tegen

de gevoelens van verdriet te weren.

2015 kwam in beeld en mijn rug liet mij volledig in de steek, ik kon amper nog lopen.

Het was weer een dolksteek in mijn leven,

maar uiteindelijk kon ik de pijn in 2016 met 4 schroeven ‘afkopen’.

Ja, een jaar later en weer in België…wéér een jaar verloren, maar goed, ik wil niet klagen want als ik luister naar mijn lichaam dan functioneer ik

weer redelijk naar behoren.

Na enige moeite van acceptatie kwam ik toch weer dankbaar uit de strijd,

maar wat denk je…?

Juist, ik raakte ook nog eens mijn baan kwijt!

Gelukkig ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten,

ik ging solliciteren en helpen op de Hoge wal in Ten Anker op Tholen om tijdens het ontbijt wat ondersteuning te geven.

Ik kan u verzekeren dat ik deze ervaring plaats in het rijtje van vreugde in mijn leven.

Het was voor mij een lichtpuntje in een moeilijke tijd, het solliciteren was natuurlijk één grote illusie, met mijn rug kon ik werken wel vergeten.

En inderdaad, na een volledige keuring kreeg ik de stempel: VOOR 100% VERSLETEN!

OK, daar gaan we weer, WEER de schouders eronder, WEER positief terug proberen te komen op een nieuwe en hopelijk deze keer een zorgeloze weg.

Jaaaa, lekker wandelen met mijn vriendin, winkelen met buuf, koffieleuten met Ka en genieten van onze nieuwe tuinaanleg.

Wim heeft twee prachtige mooie bloembakken gemaakt, ik heb ze ingericht en samen hebben we daar heerlijk van genoten.

Ja, ik had eindelijk mijn leven wel weer een beetje terug, maar nu…nu voel ik mij WEER helemaal verstoten.

Ik begon mijn verhaal met de woorden dat ik tot op het bot ben geraakt.

Ik begon mijn verhaal met wat ervaringen die mijn vreugde in het leven behoorlijk hadden kapot gemaakt.

Ja ik begon mijn verhaal en nu ik het zo terug lees rollen de tranen over mijn gezicht, maar weet je lieve mensen het lijkt helemaal ‘niets’ vergeleken met dat wat nu in mijn leven wordt aangericht.

17 April, het is nu bijna een half jaar geleden,

ik was even naar de tandarts en naar de orthopeed.

Wim zou in tijd de tuin afmaken, ik zag uit naar het resultaat, maar mijn aanblik was totaal anders toen ik bij ons de straat in reed.

Een ambulance stond voor de loods, Wim lag erin, ik schrok me kapot.

Nee, nee….van binnen was ik aan het schreeuwen en mijn gedachten brachten mij in paniek al tot het noodlot.

“Nee, niet waar, dit kan niet, dit is niet waar”, maar helaas zag ik Wim liggen en de waarheid kwam keihard tot mijn aangezicht.

“Wim, mijn eigen lieve man, Wim wat is jou aangericht?”

Haastig en met een bonkend hart observeerde ik zijn aanwezigheid.

Het was gelijk duidelijk, hij was verward, hij was de weg helemaal kwijt.

Hij had geen controle over zijn arm,

zijn mond hing scheef en ook zijn been kon hij niet tillen.

We scheurden met 160 km per uur richting Bravis en ik,

ik zat hoofdschuddend naast hem helemaal te trillen.

Zwaar verward komen we bij Bravis aan en op dat moment was er niemand om ons op te vangen, er was niemand om ons te steunen.

Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld,

er was echt niemand om even tegenaan te leunen.

Tenminste…dat dacht ik, maar nee hoor, dat was helemaal niet waar.

Mijn zoon Danny en onze schoondochter Marjella troffen wij aan op de eerste hulp…geweldig, wat een mooi gebaar.

Na een snel contact plaatste ik mijn gevoelens opzij...

Ik richtte mij tot de dokter, hij was inmiddels aan het spreken tegen mij.

Zijn woorden gingen even langs me heen,

maar toen het eenmaal tot me doordrong voelde het keihard en koud als een steen.



"We kunnen twee dingen doen mevrouw, of we doen niets en dan wordt uw man zeker als een kasplant, we kunnen ook zware bloedverdunners geven, maar ook dan weten we niet waar hij belandt."

We hadden geen keuze, niets doen was geen goed idee, maar ja, de zware bloedverdunners brachten ook heel veel risico's met zich mee.



Zonder gevoel en koud op je dak,

zo kwamen de woorden van deze dokter over mij heen.

Zo zit je bij de tandarts en ben je blij dat het leven weer wat vorm krijgt en zo, ja zo zit je WEER moederziel alleen.

Je pakt alles aan om beter te worden en nogmaals een keuze hadden we niet.

Wim lag bijna een week in Bravis en wel met een schrikbarende revalidatie

in het verschiet.



Deze revalidatie kreeg haar uitvoering in Breda bij Revant.

Wat een geweldige organisatie, ze doen daar echt schitterend werk,

mijn Wim was in goede handen beland.

Na acht weken kwam hij weer thuis.

Ja, acht lange weken, maar eindelijk, eindelijk was hij weer in zijn eigen huis.



Het was moeilijk, moet je je voorstellen...je stapt je huis lopend naar buiten en je gaat er met een rolstoel weer in.

Het was absoluut een confronterende tijd en ja, het was WEER een nieuw begin.

Ons oude leven is echt helemaal volledig voorbij.

Het is een hele grote, pijnlijke domper en niet alleen voor mijn man,

maar ook voor mij.



Hij krijgt drie keer in de week revalidatie, gaat stukjes vooruit, niet snel en uiteraard met heel veel gezwoeg en nu blijkt er toch meer beschadigd dan wat we dachten, houdt het nou nooit eens op, is het nou nooit eens genoeg?

Hij heeft moeite met woorden, het spellen lukt niet meer zo goed.

Hij heeft moeite met onthouden,

met de fijne motoriek en ik zie wat het allemaal met hem doet.



Hij mag niet meer auto rijden en we vrezen zelfs dat het nooit meer kan.

Hij kan zijn werk niet meer zo doen als voorheen en dit alles maakt hem tot een totaal andere man.

Hij maakt zich zorgen om de toekomst, hoe moet het straks toch allemaal financieel?

Hij was goed verzekerd, maar ja hij krijgt maar tot zijn 65ste een deel.



Heel zijn leven heeft hij hard gewerkt en nu dreigt de bijstand boven ons hoofd.

Jaren lang hebben we betaald en straks als het wel zover zou moeten komen, worden wij van ons eigen huis beroofd.

Niet te geloven hoe op één dag, 17 april ons hele leven zich volledig heeft gekeerd.

Nu hoor ik jouw woorden Wim: “Worden we gestraft, wat doen we verkeerd?”



Zelf Kreta, waar je jaren vol plezier en zeer geliefd van hebt genoten, zijn bij ons laatste bezoek bij jou in het verkeerde keelgat geschoten.

Iedere dag was je verdrietig en iedere dag heb jij met tranen in je ogen afscheid van je mooie herinneringen genomen.

Alles was deze keer zo anders en je bent bang dat je er nooit meer kan komen.



Mijn hardwerkende man, die zijn werk altijd als hobby heeft genoten zit nu stil en voelt zich terneergeslagen en opgesloten.

Het valt me zwaar om jou zo te zien lijden, je bent mijn grote liefde, hoe graag ik het ook zou willen ik kan jou niet uit deze situatie bevrijden.



Volgend jaar hopen wij jouw 65ste verjaardag te mogen vieren en mijn allergrootste wens is dat het leven ondanks al deze veranderingen ons dan toch kan plezieren.

Dat er ondanks al deze veranderingen toch nog licht in het duister mag zijn.

Ik verlang naar weer wat vreugde, al is het maar heel klein.



Het is een lange weg die we moeten gaan,

maar één ding weet ik zeker Wim, ik wil blijven staan!

Ik wil leren loslaten en accepteren dat dingen nu totaal anders zijn en weet je Wim, als we hier echt voor gaan strijden, dan wordt het weer fijn.

We vinden wel een weg, dat is ons altijd nog gelukt.

We moeten wel flink buigen, maar weet je…we blijven niet gebukt.



Ik weet dat het moeilijk voor je is en voor mij is dat echt, echt niet anders, maar je bent mijn allerliefste, je bent mijn man.

Ik wil voor ons blijven vechten en ik weet zeker dat jij dat ook kan…

Laten we ervoor gaan, we pakken alles aan, ja…kom op, laat ons alles geven.

Onze liefde zal overwinnen, ook al is dit de grootse uitdaging van ons leven.



Veel sterkte Losien, dikke kus xxx


Ik noem mijzelf “EEN STEM VAN GEDACHTEN” en een groot verlangen vervult, soms zelfs tegen beter weten in, mijn hart.

Laat mij een stem van gedachten zijn, een stem voor een ander zijn smart.

Dit levensverhaal heeft mij echt, echt heel erg diep in mijn hart geraakt.

Ik wens dat u even aandacht heeft voor dit gedicht, ik heb het speciaal voor haar, maar juist ook voor anderen gemaakt.

Niet om te choqueren en ook niet om met leed wat punten te scoren…

Nee, ik wil graag blijven omzien naar het hart en naar gevoelens anders raakt het ‘verloren’.

“Waarom dan Angelien, waarom hecht jij zoveel waarde aan een ander zijn leed, geniet toch van de tijd die jou zelf nog is gegeven!”

Ja, ergens klopt dat wel, maar ik kan het niet voorkomen, ik ben een schrijver en delen is mijn streven.

Onderling begrip vind ik soms zo ver weg te zoeken…dus tja, als het in de praktijk ‘niet’ kan dan maar in de boeken ;)



Graag deel ik met u een gedicht uit de serie PERSOONLIJKE LEVENSVERHALEN:

“HOUDT HET DAN NOOIT OP”

Een ingrijpend verhaal over een herseninfarct en ik dank Losien en Wim voor het openhartig delen en wellicht kan het anderen bemoedigen en/of tot steun zijn…

#herseninfarct #levensverhaal #poezie #strijden




herseninfarct