Ik kijk naar mijn handen
verkleurd van de kou
al nachten zonder dekens
vele dagen zonder jou

Niemand laat mij binnen
ze noemen het een grens
ik snap niet waarom ze zo bang zijn
ik ben ook maar een mens

Mijn buik die gromt al dagen
en mijn moeder is verdwenen
ik heb last van mijn knieën
last van mijn benen.

Ik vraag alleen maar om opvang
een knuffel en wat te eten
want ook ik als vluchteling ben een mens
die langzamerhand word vergeten.

Vergeten kind, mijn vluchteling.