Inmiddels al twee weken in een soort #lockdownlight . Na wat aanloop problemen lijkt het grotendeel van de mensen wel overtuigd zijn geraakt van de ernst van de situatie.
Helaas heb je dan nog steeds mensen die de ernst ervan niet willen zien en door willen gaan met hun normale leven. Gelukkig kan dat nu worden beloond met een boete.

Voor elk mens is dit een onrealistische periode. Wij zaten al in een redelijk onrealistische tijd omdat mijn schoonvader begin februari een beroerte kreeg. Vanaf die dag ben je grotendeels alleen nog maar daar mee bezig. Elke dag ziekenhuis, later elke dag revalidatie centrum. Regelen dat hij een traplift krijgt. Dat hij een taxi-pas gaat ontvangen.

En afgelopen donderdag de mededeling vanuit het zorgcentrum dat bezoek niet meer welkom is en dat hij in het weekend ook niet meer naar huis mocht. Alles om, terecht, Corona buiten de deur te houden. Jullie begrijpen de emotionele inpakt dat heeft op met name mijn schoonouders, maar ook op mijn vrouw.

Maar toen! Afgelopen vrijdag de mededeling gekregen dat hij definitief naar huis mocht. Er staat een bed in de woonkamer, hij heeft een rollator aangeschaft en de traplift komt er aan. Van down naar up. Het kan snel gaan.

Helaas geldt dat op dit moment niet voor onze aardbol. Die is ziek, zwaar ziek. Wat wel frappant is, is dat deze bol zich eigenlijk snel kan herstellen wanneer mensen er minder vervuilende invloed op kunnen uitoefenen. Lucht en water ogen ineens een stuk frisser!
Maar ik vrees dat wij voorlopig niet afzijn van de Coronavirus en dat wanneer deze dan uiteindelijk overwonnen is de gevolgen nog jaren te voelen zijn.

Hopelijk leren wij er van.

Lockdown Light