CafeMarcus

Zalige zaterdag zenn

Buiten is het guur. Ik ben onrustig. Manlief heeft zichzelf gedrapeerd over bank en slaapt. Ik besluit hem, zodra hij wakker is, naar buiten te loodsen voor een tripje naar cafe Marcus, 3 minuutjes hier vandaan. Maar helaas, na de powernap is hij niet tot tripjes te bewegen. Wat jammer nou. De onrust wordt me teveel en ik besluit dan maar alleen te gaan. Ik moet er echt even uit. En waar beter dan naar mijn tweede woonkamer, of eigenlijk mijn derde woonkamer, want lief en ik hebben samen twee huizen.

Bij binnenkomst wordt ik warm begroet door Youssef en door Sanne. Youssef passeert me terwijl ik mijn jas uit trek. Hij knijpt even vriendelijk in mijn bovenarm om me te verwelkomen, zoals je bij oude bekenden zou doen. Ik voel me hier zo welkom, iedere keer weer. Sanne staat koffietjes te brouwen en Youssef dartelt als een spin in het web om de gasten heen. Gastheerschap zit hem in het bloed. Voor iedereen heeft hij een vriendelijk en betrokken woord. Mensen kennen hem en hij kent de mensen. Ook Sanne is in de kielzog van Youssef een lokale bekendheid aan het worden. Een graag gezien duo in het hart van Vlissingen. Letterlijk en figuurlijk.

Ik plof neer op de warme grote bank en gooi mijn jas achter me neer. Ik heb besloten mijn laptop mee te nemen om de tijd wat besteden aan redigeren. Mijn uitgever gaf me wat opdrachten die ik graag op een inspirerende plek wil gaan uitvoeren. Zo geschiedde. Met het uitzicht over de hele zaak en de bar achter me zit ik heerlijk. Ik bestel een bijzonder lekker theetje dat Sanne me glimlachend komt brengen. Ik heb er zin in. Zelfs van een kop thee maken ze hier en feestje. “Voorzichtig hoor” zeg Sanne, “de truffel gaat vast smelten door de warme thee, eet hem maar snel op”. Altijd even zorgzaam. Dat is juist zo heerlijk. Hier krijg ik de zorgzame aandacht die ik gewoonlijk altijd aan anderen geef. Hier mag ik ontvangen en voor me laten zorgen. Ik aanvaard het met open hart.

Terwijl ik typ en nadenk en typ en nadenk zie ik Youssef rondscharrelen. Hij laveert van tafel naar tafel. Hier en daar staat hij wat langer stil om zijn verhaal te delen of om dat van de ander te ontvangen. Hij kent velen bij naam en zij hem. Hij weet hoe hij mensen zich welkom kan laten voelen. Gewoon door zichzelf te zijn, oprecht aandacht te hebben en uit te wisselen. De twee dames bij het raam die na zijn bezoekje aan hun tafel zich zeker tot zijn vaste gasten gaan rekenen, het oudere stel in het midden waar later nog een ouder stel bij aanschoof waarna een geanimeerd gesprek ontstaat met en zonder Youssef, en het stel van mijn leeftijd waarvan de vrouw lang in het ziekenhuis heeft gelegen en net weer thuis was gekomen. Echte aandacht, oprechte verbinding en waardering, het was te zien. Zelfs ik voelde het.

Achter mij wordt af en toe de rekening vereffend. Het bijzondere is dat werkelijk iedereen een praatje maakt alvorens ze vertrekken. En werkelijk iedereen spreekt daarin hun waardering uit voor de heerlijke plek die Youssef met de hulp van Sanne heeft gecreëerd. Geen vleugje vluchtige oppervlakkigheid te bekennen. Hier ben je geen ‘klant’. Hier ben je een gast. Een vriend. Gastvrijheid naar mijn hart. Het hart van deze lovecoach en storyteller verwarmt hier van. Dit zijn toch we de fijnste plekken, waar de eigenaar je zelf te woord staat. Daar vind je nog service met een hoofdletter S.
Wanneer het vijf uur is en alle gasten zijn vertrokken sluit ik mijn laptop en smul van mijn heerlijke smeuïge lemoncurd taartje. Achter de bar ruimt het golden duo op. Tijdens het opruimen brouwt Youssef nog even een lekker koffietje voor zichzelf. De geur is heerlijk, zelfs voor iemand die geen koffie drinkt. De geur van verse koffie kan mij echt bekoren. De bonen, het doorlopen.. hmmm. Voor ik mijn laptop sluit vraag ik heb of ik even iets ‘langs hen mag leggen’. Ik wil ze graag een stukje van mijn geredigeerde tekst laten horen. Eens zien hoe dat voor hen voelt, wat het met ze doet.
“Ja natuurlijk! Lees maar voor, ik ben benieuwd” klinkt het in koor. Ik steek van wal met de eerste alinea van mijn newborn poedelnaakte verhaal dat ik voor het eerst deel, buiten mijn uitgever om. Beste een beetje spannend. Naar mate de woorden uit mijn mond rollen wordt het stiller en stiller achter de bar. Aan het eind van de alinea kijk ik op. Ze zijn er stil van waarna ze me het mooiste compliment ooit maakten. “Jeetje, ik wil echt heel graag weten hoe het verder gaat, het pakte me echt” zegt Youssef. Sanne beaamt volmondig. Ik werd er (innerlijk) stil van, al vergat ik wel m’n mond te houden om het compliment nog intenser te kunnen ontvangen. Ik zeg altijd: “Ducked tape is de oplossing voor alles”. Wel zo ook voor een ratelende storyteller die soms ongemakkelijk wordt bij de stilte van een compliment.

Met het heerlijke gevoel van onoverwinnelijkheid ga ik op huis aan. Een smile van oor tot oor. Wat een warm bad, daar bij Marcus.
Love, Sylvia

#CafeMarcus
Coffee - Tea blends - Lifestyle
Oude markt, #Vlissingen
The place to go, really.
Zie ik je daar?

Love Sylvia
#Storyteller