Mijn zus

Mijn zus....
Lijdia, een zus met een handicap, waar niet expliciet over gesproken werd. Hooguit werd verteld dat ze langzaam was. Een zus met een vrolijke lach, maar ze kon ook somber zijn. zich druk maken dat ze niet mooi genoeg was. Daar kon ze uren over doorzagen, wat je ook erop zei.
Ze was altijd aan het werk op de sociale werkplaats, eerst op de boekbinderij en later in de kantine. In de catering, hetzelfde werk als onze moeder.
Ze was eind twintig, toen ze haar man tegen kwam op haar werk. Een oudere man met veel aandacht voor haar. Het leek leuk, zij was gelukkig en liefde maakt blind.
Na het overlijden van onze moeder, heeft hij systematisch haar los gelogen van ons, verhalen die zij blind geloofde, omdat ze niet kon inschatten dat hij het was die loog en niet wij.
Leugens die mijn vaders' hart braken, want zij was echt een liefdes baby van onze ouders.
Ik kon wel contact met haar houden, als enige, bleef haar kleine zusje.
Ze hield van gezellig ergens een kop koffie drinken en van pioenrozen. Werken deed ze niet meer, want ze was afgekeurd. Ze vond het fijn om zelf te koken, macaroni.
In de zomer van 1994 mocht ze voor onderzoek eindelijk naar het ziekenhuis, hiervoor werden haar klachten niet serieus genomen.
In het ziekenhuis, vertelde ze mij dat ze waarschijnlijk een stoma moest, maar dat ze er wel voor ging vechten om te blijven leven, ze wilde nog niet dood.
Op de dag van de operatie was ik bij mijn (nu) man. Mijn zwager belde en zei dat "ze" de stekker eruit gingen halen, de operatie was mislukt, of ik NU wilde komen.
Ben nog bij haar geweest, ze was al niet meer bij. Wij verlieten de kamer en ze werd ontkoppeld, binnen een minuut was ze weg.
Te laat voor onze vader, die net de gang op kwam lopen, twee minuten te laat.
Ergens in de dagen erna, kreeg ik van m'n zwager de ring die mijn zus van onze moeder had geerfd.
Van onze moeder, naar Lijdia, naar mij.
Het is pioenrozen tijd en na de verbouwing, dit weekend, zet ik twee bossen op tafel.