Jaren geleden merkte ik op dat er een raar plekje bij mijn oog zat.
Het leek op een pukkeltje.
Ik dacht ook dat het een pukkeltje was.
Omdat ik eraan ging zitten ging het een beetje open en kwam er een mini korstje op.
Ik dacht dat het wel weg zou gaan.
Toen naar een aantal weken het niet weg was wou ik een afspraak maken bij de dokter.
Het leek een beetje op een verdikking van mijn huid maar maakte mij er niet veel zorgen over.
Door alle drukte met het dagelijkse leven vergat ik steeds de dokter te bellen.
En elke keer als ik eraan dacht was de huisarts dicht.

Op een dag zei mijn man: je moet nu echt gaan bellen hoor want het lijkt steeds groter te worden.
De dag erop heb ik gelijk gebeld en een afspraak gemaakt.
Ik ging erheen met het idee: ze tippen het even aan en klaar.
Helaas was dit niet het geval.

De dokter keek erna en gaf aan dat hij er geen goed gevoel bij had.
Hij riep er een andere arts bij en het enigste wat ik dacht:
dit kan niet, dit gebeurd niet, ik wil naar huis, ik wil naar mijn kinderen.
Toen de andere arts binnen kwam en naar het plekje keek, zei hij gelijk:
Dit is niet goed dit is huid kanker, en we moeten weten welke soort en of het is uitgezaaid.
Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis om een biopt te nemen.
Toen ik thuis kwam wist ik eigenlijk niet zo goed hoe ik het moest vertellen.
Ik had het gevoel dat ik iets heel ergs had gedaan.

Toen ik het aan mijn man vertelde brak ik.
De onzekerheid en angst wat op dat moment naar boven kwam,
wetenede je nog moet wachten voordat je meer weet is niet te beschrijven.

Ik dacht:
stel, stel als het fout zal aflopen…
Als dat het geval is dan wil ik dat mijn gezin goed achterblijft.
Er gaat echt van alles door je heen, dingen waar je eigenlijk nooit bij stil heb gestaan

Ik ging het huis schoonmaken en ging alles uitzoeken.
Ik ging me muren verven en alles een beetje opknappen.

De dag dat de biopt werd genomen sloeg bij mij pas echt de paniek toe.
Ik lag op zo een bankje en de arts kwam met een appelboor.

Ik probeerde mij heel rustig te houden want ik bedacht mijzelf: het moet toch gebeuren.
Ik kreeg een verdoving wat echt door merg en been ging,
omg wat deed dat PIJN,
Na de verdoving deed ze vrijwel gelijk de appelboor naast mijn oog en nam de biopt af,
Ik dacht dat ik tegen t plafon aan zat!
Het is gewoon niet verdoofd zei ik tegen haar.
Jawel zei ze daarom was de prik zo nijdige.
Pfff nou oke het was gebeurd.

En dan twee weken wachten op de uitslag.
Hoe ik die twee weken doorgekomen ben? Ik heb geen idee.

Ik heb er alles aan gedaan om zo gewoon mogelijk te doen en zeker voor mijn kinderen.

Toen kwam de dag dat ik gebeld werd met de uitslag.
Ik liep naar de gang.
De arts vertelde dat het idd op huidkanker ging er geen uitzaaiingen zijn gevonden maar dat ik wel geopereerd moest worden omdat het groeiende is en als het niet weggehaald zou worden het wel een risico zou worden dat het fout zal gaan.

De afspraak werd gelijk ingepland voor de mohs techniek.
Omdat de mohs techniek niet in elk ziekenhuis word gedaan was de wachttijd bijna twee maanden!.

Omdat het bij mijn traanbuis zat,
maakte de arts zich wel zorgen omdat ze niet wisten of het al door mijn traanbuis was heen gegroeid.

Ik dacht ik ga geen twee maanden wachten! Het moet eruit!
Ik heb toen Bergman opgebeld zodat hun mij door konden sturen naar Haarlem.

De afspraak werd gemaakt en toen werd ik gebeld door het haga ziekenhuis dat er uitvallers waren en dat ik de zelfde week nog terecht kon.

Nou hoeveel uitvallers zijn er dan wel niet?? Heel vreemd dacht ik van twee maanden wachttijd naar ineens de zelfde week nog.

Maar goed ik was allang blij want dat was ik ervan af!.
De dag van de operatie was ik heel erg nerveus ik was bang.
Het zou een hele dag kunnen duren.
Toen ik in de wachtkamer zat met mijn man waren er meer mensen met nare verhalen.
Deze mensen zouden ook geholpen worden.

Toen ik aan de beurt was rilde ik op mijn benen naar binnen en moest gaan liggen,
het was koud en mijn man mocht niet mee die moest in de wacht kamer wachten.

Na wat uitleg kwamen de verdoving prikken ☹ na een aantal seconde wachten begon de arts met snijden en tijdens het snijden,
vertelde ze mij dat het een grote uitdaging voor haar is omdat het bij mijn traanbuis zat.
Ik kon alleen maar denken als het maar weg is. Ik wil naar huis.

Toen ze behoorlijk had gesneden kreeg ik een langdurige verdoving
omdat ik in de wachtkamer twee uur moest wachten op de uitslag,
deze uitslag zou vertellen of ze alles te pakken had.
Terug in de wachtkamer voelden de minuten als uren.

Na anderhalf uur kwam de arts en vertelde aan de man naast mij dat hij nog een ronde moest,
dit was voor hem al de 4 de keer. Deze man was van slag, ik vond het zo zielig.

Tegen mij zei ze: jij word zo gehecht we hebben bij jou alles in 1 x kunnen pakken.
Het was een 4 puntige tumor maar omdat het rond was konden ze het in 1 x weg snijden.

Toen ze dat vertelde voelde het alsof ik een lot uit de loterij had gewonnen!
Wat was ik opgelucht op dat moment.
Ik zei nog tegen de man naast mij sorry, ik vind het zo rot voor u.
Die zelfde man moest eerst naar binnen om te snijden.
Toen de man terug kwam zag ik de zorgen in zijn ogen.

Daarna mocht ik naar binnen om te hechten.
Ze vertelde dat ik een paar dagen na de operatie terug moest komen om het na te kijken.
Een week later mochten de hechtingen eruit.
Heel eerlijk ik schok mij kapot hoe het eruit zag.
Het eerste wat ik dacht: Ik ben verminkt..
Maar bedacht mijzelf ook, dat ik niet moest zeuren en al lang blij ben dat alles eruit is en er verder geen uitzaaien zijn.
Nu moet ik in februari terug komen en blijf ik voorlopig onder controle.

Ik kan nu alleen maar zeggen heb je een vreemd plekje? Ga er mee naar de huisarts en wacht niet te lang. #huidkanker