Daar zit ik dan net pas mijn blog pagina aangemaakt. Mijn hersenen kraken waar zal ik over schrijven? Ik kijk hier wat rond en kom tot de conslusie : Niet denken, Gewoon doen! Het is een gewone donderdag vandaag, ik hoor de kinderen buiten spelen ,lachen, gieren en brullen. Zo zorgeloos zo vrij en gelukkig, soms zou ik wel weer terug naar die tijd willen. De tijd dat je deed wat je wilde geen verantwoording hoefde af te leggen , in de zandbak zitten en "taartjes"maken. Het zand tussen je vingers door laten lopen, de wind die de helft doet wegwaaien. Tekeningen maakt van het zand, das mama en das papa. Als kind tekende ik altijd een hartje met kartelrandjes , ik miste mijn papa. Wist niet wie hij was, hoe hij heette,wat hij deed, zou hij ook zo'n coole politieman zijn als de overbuurman? Allemaal vragen die in mijn kleine meisjes hoofd spookten. Zon'n klein meisje ik had mij zorgeloos ,vrij en gelukkig moeten voelen. Elke dag weer ging ik naar school ,naar de bso en hoopte dat mijn papa mij zou ophalen als een ridder op zijn paard. Elke dag voelde ik mij intens verdrietig waarom had ik geen papa net als andere kindjes die ik kende. Nu jaren later voel ik het nog, mijn moederhart breekt. Heb welliswaar contact met mijn vader maar nog geen herinneringen van ons samen. Gaan die nog komen? Of zal het altijd zo blijven?

een gewone dag