Hier ga ik dan, eens kijken of ik schrijven kan. Vandaag wil ik het hebben over mijn moeilijke tijd nu. Ja ik snap dat iedereen het nu moeilijk heeft, maar dat maakt het niet makkelijker. Ik zal beginnen bij het begin .

Ik ben een moeder (27) van een heerlijk zoontje. (5). Ik en zijn vader zijn niet meer samen. Om meerdere redenen. Maar de groottste twee waren toch wel dat hij vreemdging en met haar een kind verwekt had, maar daarnaast de belangrijkste! Dat ik er achter kwam dat hij mijn kind durfde te mishandelen. Dus al met al, kwam jeugdzorg in beeld. Dit is nu 2 jaar geleden. Inmiddels ben ik samen met een geweldige man. Die zo lief was voor mijn kind. Maar jeugdzorg hem op zijn verleden afkeurde. Nu komt het. Sinds vorig jaar mei is mijn kind bij me weggehaald. Niet omdat ik hem mishandelden, niet omdat ik slecht voor hem was. Maar omdat ik verhuisde, geen nieuwe baan kon vinden. En door fouten van de gemeente, 5 maanden zonder inkomen kwam te zitten, hierdoor besloot ik na 3 maanden zonder geld dat het beter was als mijn kind voor een paar weken beter bij zijn oma kon verblijven. Zodat ik hier alles op orde kon maken. En weer gewoon eten en kleding voor hem aan kon schaffen. Dit was allemaal akkoord. Dus geregelt. Maar toen! Kwam de volgende dag. (Mijn kind was de dag ervoor opgehaald door zijn oma) ik word gebeld, het was de voogd. Die even besloten had dat me kind maar meteen uit huis geplaatst werd omdat ik hem verwaarloosde!!! Iets wat ik nooit van me leven zou doen. Maar dit werd haar "Vertelt" door oma. (Overigens mijn exschoonmoeder) al met al werd me vetteld dat mijn kind niet meer thuis zou komen. Alle begeleiding die er liep om mijn kind te helpen boven op de mishandeling te komen, en mij om om te gaan met een getraumatiseerd kind werd weggenomen.

Maar nu zijn we een jaar verder. En het jaar was echt vechten voor mij. De william schrikker groep, wilde dat mijn kind bij zijn oma zou opgroeien, en pakte elk strohalmpje, aan slechte gebeurtenissen uit mij en mijn partners leven van voor die tijd, aan om te bewijzen dat ik een slechte moeder was. Na 9 maanden vechten heeft de rechter dit ook ingezien en me tot mei dit jaar de tijd gegeven om te bewijzen dat ik voor mijn kind zorgen kan. Maar helaas toen kwam corona om de hoek kijken. En zie ik mijn kind dus ook al anderhalve maand niet. Ja ik mag hem 10 minuten in de week via de telefoon spreken. (Maar als je een kind van 5 hebt of hebt gehad, weet je dat dat vaak onmogelijk is) Alles word nu uitgesteld. En het is nog onzeker wanneer ik mijn kind weer zien mag. God wat mis ik hem!

Dan nu de begeleiding die bij mijn bezoeken is. Deze grijpen iedere kans om me neer te halen. Werken samen met wsg en oma. En tevens ook met vader. (Waar zij thuis begeleiding verlenen) dit vind ik zo erg. Zeker omdat er dankzij hun nu toegelaten word dat mijn kind om de week bij zijn vader mag slapen!! (Degene die hem notabene wel mishandelde en verwaarloosde!) En de gene die dit nu in de gate houd is geen gespecialeerde zorginstelling. Nee dit is oma. (Zijn moeder) die never nooit een verkeerd woord over haar heilige kind zal zeggen.

Al met al zal deze tijd heel onzeker worden voor mij. En heerst er veel angst dat ik me kind over een jaar misschien een keer terug krijg.

Ik ga er voor vandaag even mee stoppen. En zal snel een vervolg typen.

Liefde voor mijn zoon..
En tot snel!
#jeugdzorg #wsg #corona

Leven met je kind in pleegzorg #coronacrisis.