“Ben je nou helemaal achter je stuur vandaan gerukt?!” Harrie kijkt me woedend aan. “Een zeester redden, het moet niet gekker worden. En je dienst dan? Passagiers hebben al weken niet geweten waar ze aan toe waren!”
Als het nodig is kan ik erg overtuigend zijn, en één blik op Harrie zijn kostbaarste onderdeel maakt dat hij zegt “Ik neem jouw dienst wel, ga maar”.
Ik grinnik inwendig, en spring snel in de bus. “Bij paviljoen De zeester kun je makkelijk het strand op!”roept Harrie me nog na. Snel start ik de bus en rij richting het strand.
Wanneer ik met mijn bus achter het gebouw vandaan kom zie ik verschrikte en nieuwsgierige gezichten kijken. Vooral een oudere man kijkt erg geïnteresseerd.
Door mijn openstaande raam hoor ik de man tegen een vrouw zeggen:
“Moet je nou eens kijken Coby!”
Het is druk op het strand: diverse Yoorsianen zijn er ook (geef ze eens ongelijk!). Hieronder het begin van hun verhalen, zeer de moeite waard om ook te lezen!
