Is dit het nu?

 Is dit de dood?

 Ik had me er toch een wat romantischer voorstelling bij gemaakt. Iets met mooi licht, bloemen en heerlijke geuren. En ik zou vrij zijn, en het lekker warm hebben, en van bovenaf zou ik Lucifer zien.

Ik voel me helemaal niet vrij, ik kan me niet bewegen, er zijn geen mooie kleuren, ik zie helemaal niets! En warm? Ik heb het ijskoud! Bovendien begrijp ik niet hoe ik dood gegaan ben, langzaamaan niet meer kunnen bewegen, ook dat had ik me wel iets anders voorgesteld.

 Op deze manier vind ik dood zijn geen klap aan! Gelukkig zag ik nog wel net voor ik dood ging Lucifer nog even, want daar begon het toch allemaal maar mee. Mijn lieve Lucifer, vanuit het ei in mijn tuin, opgegroeid met yoghurt en energiedrink. Ik zou glimlachen als ik het kon. Hé wacht eens even, ik glimlach continu, wat gek eigenlijk, dat ik me helemaal niet kan bewegen.

 Maar wacht eens even! Als ik dan nu dood ben, waarom denk ik dan zoveel na? Het is me een drukte van jewelste in mijn hoofd! Ik zou toch rust moeten hebben….. Zou ik dan toch….? Nee, dat kan niet, toch? Wel dan? Heel even is het stil in mijn hoofd, en dat is fijn, want ineens hoor ik heel in de verte geluiden lijkt het wel.

 Maar dat kan toch helemaal niet? Ik zie niets, kan me niet bewegen, ik ben dood. Maar toch: ik zou er een eed op afleggen dat ik Lucifer hoor snuiven! En ik hoor nog meer snuifjes, kleintjes, alsof ze van Lucifer’s kinderen komen. Ik probeer me te concentreren: het is waarschijnlijk mijn hoofd dat me voor de gek houdt, ook nu nog, maar ach, er zijn vervelender herinneringen dan die aan Lucifer.

 Ik denk dat ik postuum gek aan het worden ben, want nu hoor ik ook stemmetjes, zachte stemmetjes, een oude stem, en een wat jongere. Wat is dit toch? Waar is mijn hemelse rust? Nu vraag ik me toch echt af wat er gaande is. Als ik nou maar iets kon zien!

 Dan hoor ik een stemmetje roepen: “Let op, een boze tovenaar!”. En dan besef ik me: dit is echt! Ik ben niet dood, ik leef nog, maar ik kan me niet bewegen! Zou die boze tovenaar……… Dan besef ik het me: Hij heeft mij gepakt, en nu gaat hij voor Lucifer! Ik hoorde zijn gesnuif echt! Lucifer is bij me gebleven!

 Ik voel de ontroering door mijn lichaam stromen, en dan gebeurt er iets dat ik voor onmogelijk had gehouden:          er vloeit een eenzame traan over mijn versteende wang….