Waar ik vanavond over nadacht, is 'de nieuwe tijd'.

Als kind ging ik voor het eten nog even door Giethoorn over de bruggetjes racen, op de fiets dan.
Dat was destijds onze woonplaats. 2x in de week grasmaaien bij de buren. Mijn vader helpen met cement aanmaken toen hij aan het verbouwen was. Op latere leeftijd sleutelen aan m'n brommer...

Nu moeten mensen "programma's updaten of bijwerken. Foto's bewerken, stukken tekst knippen en plakken, maar dan zonder schaar of lijm.
Toen ik problemen had met de turbo van mijn vorige auto werd mij gevraagd of het lampje ook brand van het "motormanagementsysteem". Pardon, vroeg ik?! "Ja, dat is dat lampje met dat rare symbool wat moet lijken op een motorblok". Ja, zei ik, die heeft wel gebrand. "Maar nu niet meer?" Nee, nu niet. Sorry zei de monteur, maar dan kunnen we hem niet "uitlezen". Ook weer zoiets. Dus sleutel no. 13 was kennelijk geen oplossing.
Mensen, zelfs op de fiets, verdwijnen als het ware in de gadget die vrijwel iedereen heeft, en ja, ik ook.

Een beetje melancholisch misschien, maar het is allemaal zo veranderd en iedereen veranderd mee.
Misschien maar beter ook. Tegelijkertijd denk ik; ik word oud, haha.
Maar toch vraag ik me wel af of er straks nog mensen zijn die kunnen timmeren, metselen, schilderen, een fietsband plakken...

Ach, waarschijnlijk zie ik het te somber in en komt het wel goed, zoals het eigenlijk altijd wel goed komt.

Nog even mijn bed bijwerken en dan neem ik om een uur of 1 vannacht een update die duurt tot ergens vroeg in de ochtend.

ctrl alt del

Welterusten.


© 04-09-2017 Enriqué, blogs and more

Slaapmutsje 17 Upgrade