Gevecht met mezelf, met het leven, met de dag.

"Hoe gaat het?" vragen mensen je wel eens. Eigenlijk moet je dan vragen of ze een sociaal gewenst antwoord willen of dat ze écht willen weten hoe het met je gaat... (Knipoog naar Mary-José ;-) )
"Goed, en met jou?"
Nee, als ik bovenstaand antwoord geef zou het verhaal al afgelopen zijn.

Elke dag moet ik strijd leveren, vechten, tegen mijn ADD, mijn angst en depressie.
Vraag ik nu om medelijden? Nee, ik kan hooguit om medeleven vragen.
Maar de dingen die zo gewoon zouden moeten zijn; een opgeruimd huis, een nette tuin, boodschappen doen, dat soort dingen, daarvoor loop ik op mijn tenen. En het put me uit. Altijd tegen de maximum grens aan zitten van je kunnen.

Dan hoor je wel eens: "Ja maar het kan altijd nog slechter". Ja dat kán. Maar dat hóeft niet! Ik heb toch wel al genoeg hoor! Ja, dit is een klaagzang en nee, dit is niet luchtig. Eerst wou ik dit niet schrijven, maar ik kan simpelweg geen luchtig verhaaltje schrijven met lood, niet alleen in mijn schoenen maar ook in mijn ziel.
Een beter leven heb ik verdiend, ja wie niet eigenlijk. Maar ik denk dat ik dat na 4 jaar ernstig ziek zijn dat toch wel mag zeggen.

Zo gaat het met mij. En dan nu de oprechte vraag; hoe gaat het met jou? Dat wil ik écht weten.
Want ik weet hoe goed het voelt als je een luisterend oor krijgt.

Welterusten.

Slaapmutsje 30 Gevecht