...Met de buren welteverstaan. Niet mijn directe, nee, één verder.
Je moet wat van elkaar kunnen hebben als je zo dicht op elkaar woont in een woonwijk.
Maar er zijn grenzen. Soms moet je toch echt even optreden...

Dat had ik dus vandaag. De buurvrouw is altijd hartstikke vriendelijk, maar die vent...
Ze wonen hier twee jaar. Hij heeft me nog nooit een blik waardig gegeven. Hij kijkt naar beneden als hij naar buiten komt wanneer ik buiten ben, vermijdt alle oogcontact, bah! Ik snap dat niet en ik kán dat niet al zou ik willen. En ik heb 'm toch echt niks misdaan. En dat vreet aan me op den duur. Alsof ik minderwaardig ben. Mensen in de buurt zeggen dan: "Waarom trek jij je dat zo aan?!" Nou, omdat ik het zo niet gewend ben of normaal vindt.

Maar vandaag de druppel dus. Zelf wist ik niet dat ik op 'ontploffen' stond. Zij zijn aan het verbouwen en hebben dus ook de nodige afval. Gelukkig betalen we hier nog een vast tarief, dus niet per stop of per gewicht voor de container. De restafvalcontainers stonden dus vandaag aan straat. De mijne zat halfvol. Komt 'Sjappie' heel stiekem aangelopen en dumpt een zak bouwafval en wat losse troep in mijn container en liep vlug weer weg. Helaas (voor hem) had ik dat gezien. Ik kookte letterlijk van woede; mij geen blik waardig gunnen maar het afval wel bij mij dumpen?! Van mezelf had ik m'n acties echt niet verwacht! Ik haal de zak, welke nog open was en z'n andere rotzooi uit de container, gooi het bij hem over z'n stoep en liep naar huis. Het borrelde nog flink na allemaal. Maar nu moest ik kijken wat 'ie ging doen. Maar had er ook geen tijd voor uiteindelijk. Dus ik liep naar zijn huis, tikte tegen het raam, hij keek op en ik zei dat 'ie z'n rotzooi bij zich moest houden. Meneer kwam naar buiten: "ik dacht dat ze hier vriendelijk waren?" zei hij wat vragend. "Tot op zekere hoogte!" zei ik. "Anders wil je me niet zien maar wel heel stiekem je troep bij mij dumpen". "Ik ontloop je niet hoor, ik ken je niet eens!" was z'n antwoord. (Nee, hoe zou dat toch komen...) "Dat hoeft ook niet!" zei ik. "Blijkbaar", was zijn laatste woord.

Even later stond hij bij mij aan de deur en voelde zich kennelijk toch wat ongemakkelijk. Als er wat was zouden we het elkaar zeggen. Nou eind goed, al goed zou je zeggen. Hij heeft zelfs mijn container weer netjes op z'n plek gezet!

Even later ging ik 'Klein' uitlaten en de man kwam aangereden. Ik stak mijn hand op zoals gewoonlijk....
...Wat hij negeerde.... Zoals gewoonlijk...

Welterusten.


© 24-10-2017 Enriqué, blogs and more

Slaapmutsje 53 Bonje