Het lijkt vrijwel zeker dat Nederland ‘#epidemiologische #surveillance ’ zal inzetten via een app. De vraag is hoe.

Antenne in de broekzak
Zowel de Nederlandse regering als de Tweede Kamer neigt ernaar gebruik te gaan maken van de antenne die iedereen toch al in zijn broekzak heeft. Vraag is nog welk smaakje ‘epidemiologische surveillance’ in Nederland zal worden ingevoerd. Geen Singaporese toestanden dus, maar wat wel?

Grofweg kunnen voor de contactapps twee technieken gebruikt worden.
Bij de eerste techniek, die werkt met bluetooth, houden telefoons zelf bij bij welke andere telefoons ze in de buurt zijn geweest. Als iemand besmet blijkt, kan die persoon dat zelf aangeven in de app; iedereen die dicht bij de virusdrager is geweest krijgt dan een seintje, zodat diegenen maatregelen kunnen treffen en contact kunnen zoeken met de GGD. Voor deze techniek is het niet nodig dat er een centrale databank wordt bijgehouden, omdat elke smartphone lokaal kan registeren met welke telefoons contact is gemaakt.

Het alternatief voor bluetooth is het bijhouden van locatiegegevens.
Dat gebeurt bijvoorbeeld in Israël en China. Overheden vergelijken de locatiedata van gebruikers met een databank over besmette personen. Is er overlap, dan zoekt de app contact of kent zelfs automatisch een kleurcode toe die aangeeft of een burger nog geldt als ‘veilig’.

Net als andere Europese landen zet De Jonge in op de eerste methode, via bluetooth. Dat is volgens de meeste experts ook potentieel de minst privacy-onvriendelijke van de twee – al kunnen de gegevens uit dergelijke apps via koppelingen alsnog tot individuele personen herleid worden.

Keuzevrijheid of dwang
Er zijn meer dilemma’s voor De Jonge. Gaat de Nederlandse overheid burgers verplichten de contactapp te installeren of blijft het ieders vrije keus?




Corona-app: liever geen Singaporese toestanden, maar wat dan wel?