Even voorstellen :
Ik ben Kirsten, 22 jaar - naja dat word ik 17 augustus -. Ik reken het goed, jij ook? Ik woon nu 3 jaar samen met John waar ik nu 3,5 jaar mee samen ben, in het mooie Krimpen aan de Lek. Samen hebben we sinds januari dit jaar een hondje uit Portugal geadopteerd. Wat was ze bedeesd en dat is ze nog vaak, maar wat maakt ze een grote sprongen! #zotrotsalseenpauw. Ik ben sinds 2009 gediagnostiseerd met autisme. Toen in maart 2009 Mittens de kat werd geboren, zat ik in groep 8 van de basisschool. Ik wist dit gaan pittige jaren worden. Ik ging in Schoonhoven naar school. Na de zomervakantie 2012 gingen we op kamp met de eindexamen klassen in de Belgische Ardennen. Toen stortte ik in.. Jaar in, jaar uit op mijn tenen gelopen op normaal onderwijs gefunctioneerd te hebben was mijn energie op. Ik kon niet meer, ik zag geen uitweg meer. Ik raakte in crisis en dacht aan suïcide. Ik ben in totaal 4x opgenomen geweest, waarvan 3x 1 jaar. In 2014 is er de diagnose een angststoornis aan het lijstje toegevoegd. Toen ik dacht aan suïcide, pogingen deed en ik toch altijd weer verder ging heb ik een ding geleerd : je draagt het niet alleen. Waarom draag/ droeg ik het niet alleen? Omdat er altijd wel iets of iemand de hoop gaf op een betere dag, maar ook omdat mensen me op zulk soort momenten me lieten weten dat ik van waarde geweest ben, voor nu ben en misschien altijd wel zal zijn. In de jaren heb ik geleerd dat hoe ver ik ook in de put zit of hoe ver mijn onmacht ook rijkt - ik draag het nooit alleen. Ik vind dat een onwijs mooi gegeven maar wat als je het niet meer wilt dragen? Dan zullen er altijd wel weer mensen komen die je wel zullen begrijpen. Inmiddels zijn mijn suïcide gedachten bijna niet meer aan de orde, al komen ze nog wel eens als mijn hoofd te vol zit en ik me eigenlijk geen raad meer weet.
Ik ben dankbaar voor dit wat leven heet, ook al heb ik zo'n lange en heftige weg al achter me liggen.
Ik ben dankbaar voor een waanzinnig lieve man naast me, die voor me zorgt op momenten dat ik het niet meer voor mezelf kan.
Ik ben dankbaar voor de uitdagingen in dit leven - ik denk dat het belangrijk is om te groeien door de uitdagingen die dit leven je brengt.
Maar misschien ben ik nog wel het meest dankbare voor mezelf ; sterk, liefdevol en zorgzaam. Ik weet dat ik dit, dit wat leven heet, nooit alleen draag - maar altijd met de mensen waarvan ik hou om mij heen!

Even voorstellen :Ik ben Kirsten, 22 jaar - naja dat word ik 17 augustus -. Ik reken het goed, jij o