09/05/17-14:34
"Hersenspinsel nr1"

Vreemde silhouetten vormen zich in de rook om mij heen. Onbekende handen raken zacht mijn ontblote schouders aan. De bas van de muziek doet mijn oren suizen. De felle lampen die de dansvloer​ doen oplicht vormen een tornado aan kleuren. De lucht van zweet en parfum doordrenkt mijn neus. Met iedere stap die ik neem lijkt mijn shirt natter te worden van het bier. Ik stink, ik plak, de muziek is te hard, de lichten te veel, de mensen te dronken.
Ik wil weg. Weg van deze massa depressieve energie. Weg uit deze zaal gevuld met mensen die de realiteit van zich af proberen te dansen. Maar hoe harder ik loop hoe langer ik stil blijf staan. De weg naar de deur lijkt oneindig. Mijn hoofd voelt steeds lichter en mijn benen steeds zwaarder.
Ik geef het op. Ik laat het los. Ik ga hier sterven, op de dansvloer.
En dat is okee. Daar heb ik vrede mee. Sterker nog ik wil niets liever.
Maar op het moment dat ik los laat, in de seconden dat ik door mijn knieën zak, steken twee sterke armen zich naar mij uit. Ze vangen mij op. Ze houden mij vast. Ze trekken mij weg uit de hectiek. Ik kan weer ademhalen. Ik kan weer helder zien.
Die twee sterke armen waar van jou. En een nu een klein beetje van mij. Ik klamp me aan ze vast en ik wil ze niet meer los laten.

Gedachten