Hotel California

On a dark desert highway, cool wind in my hair. Warm smell of colitas, rising up through the air. Wie kent het niet, de eerste regels van Hotel California. Ook wel bekend van de zin, You can check out any time you like, but you can never leave. Je kunt uitchecken wanneer je maar wilt, maar je komt nooit meer weg.

Dit nummer doet me denken aan de situatie waar we in zitten als het over de EU gaat. We zien het aan de Britten, die in een referendum hebben aangegeven de EU uit te willen. Jaren zijn ze al bezig om het voor elkaar te krijgen. Het ijzeren gordijn staat weer als vanouds, alleen zitten we totaal aan de verkeerde kant. Kom, kom, OPA, hoor ik je denken, zo erg is het toch allemaal niet? Nou, reken maar van jetje.

Op weg naar de verkiezingen voor de EU, ga ik wat dingen uitleggen en meedelen via de columns OPA over de EU. Ik wil eerst even wat basisinformatie geven, want wat is die EU nou eigenlijk? Om te beginnen, is EU geen Europa. Dat wordt regelmatig door media en politici door elkaar gehaald, en daardoor ontstaat verwarring. Europa is een continent. Die kunnen we niet verlaten tenzij we ons los willen graven, en godsodemieters het zou nou ineens een goed idee zijn ook. Asielmisbruikers zat, geef ze een schep en graven. Maar dan wel met de voetjes op Belgische of Duitse grond gaan staan, zijn we dat probleem ook gelijk kwijt, en Merkel schafft dat wel, en zo niet, es sall mir wurst wezen. Maar voor de duidelijkheid, Europa is de grond waar we op staan. Continent. Feit.

De EU daarentegen heeft niets met onze grond te maken, en toch bepalen zij wat er op onze grond gebeurt. Willen we pulsvissen? Jammer, mag niet van Brussel. Hadden we vroeger een fantastische appelteelt, dat moest veranderen en dus kregen de Oost Europese landen subsidie en hulp om onze appelboeren naar de klote te helpen. Willen we handelen met Rusland? Mag niet. En weet je wat het mooiste is, wij betalen die dwarsbalken grof om ons naar de klote te helpen. Het is alsof je naar de bakker gaat, en de bakker jou eerst geld moet geven om je een croissant te kunnen verkopen. Het is waanzin ten top. Wij betalen voor iets waar we zelf ooit groot door zijn geworden, de handel. Want dat is de EU. Handel. Tenminste, dat zou het moeten zijn.

Na de tweede wereldoorlog, moest er iets gebeuren om herhaling te voorkomen. Prima. Verder was het zo dat er afspraken werden gemaakt om de vrede te bewaren en de kans op een nieuwe oorlog zo klein mogelijk te maken. Tot zover, helemaal goed. Dus om die vrede veilig te stellen werden er handelsafspraken gemaakt, zodat er geen te arme landen binnen het gebied zouden zijn waardoor er door honger en armoede weer een Hitler op zou staan. Zo was het, en zo had het moeten blijven. Maar helaas. De leiders van de club moesten steeds verder in hun zucht naar macht, en toen de socialisten aan de macht kwamen en het communisme viel, wisten ze niet hoe snel ze moesten groeien. Helemaal tot aan de grens met Rusland. Ondertussen werden er afspraken met Arabië gemaakt om de islam alle ruimte te geven in ruil voor olieleveringen. Islam moest gepromoot worden en er moesten moskeeën gebouwd worden. Maar we zijn er nog niet, want ondertussen is in de EU het Marrakesh-pact van kracht waardoor er ook Afrikanen de EU instromen. Dat beslist de EU gewoon even. Er wordt gewoon gezegd dat we een soort Eurafrika moeten krijgen. En we zaten al met de Arabieren in Eurabië. Zolang de EU de soevereiniteit van landen mag wegwuiven, zullen we nooit meer een normale situatie in ons land krijgen waarin vluchtelingen kunnen worden opgevangen, en mensen die eventueel mogen blijven kunnen laten integreren. We worden financieel leeg gezogen en ons land wordt overspoeld met kansloze asielmisbruikers die de potten van de bijstand leeg vreten. De EU heeft al eerder landen aan de rand van de afgrond gebracht, en het dreigt ons nu ook te gaan gebeuren. De zo gevierde val van de muur in Berlijn is achteraf een ramp gebleken, want om Duitsland weer één te mogen laten worden, moest Duitsland beloven in het EU plan mee te gaan en geen weerstand te bieden. Frankrijk eiste dat.