ANGSTEN

Naar aanleiding van DWDD met Professor Erik Scherder over angsten kon ik het niet laten weer even een stukje te schrijven. Mag gedeeld worden.

Ik heb jaren lang geregeld in het buitenland gewerkt.
Hiervoor moest ik behoorlijke trajecten afleggen met de auto op de autobaan. Waarom weet ik niet maar ik kreeg er steeds meer moeite mee. Ik zag er tegen op die lange reis te moeten maken.
Ik heb veel geluk gehad en heb nooit een ernstig ongeluk meegemaakt.
Ik had zelfs zoveel geluk dat ik nooit bij een ongeluk betrokken was.
Nou ja, een keer op vakantie twijfelde ik op een kruising en werd van achteren aangereden.
Een meegemaakt ongeluk kan dus niet de oorzaak zijn.
Er is wel een ander incidentje wat ik mij herinner.
Toen ik een jaar of 18 was en op vakantie in Oostenrijk kregen we schade aan de auto. Mijn vader reed en de weggetjes in de bergen waren erg smal. Je kon hele stukken niet met tweeën naast elkaar.
De week er voor was een postbus van de weg geraakt, hadden ze ons vertelt. Mijn pa reed naar boven op zo'n smal weggetje, moest uitwijken voor een tegenligger en raakte een paaltje. Kan gebeuren, niet iets om je echt druk over te maken.
Blijkbaar had het op mij een behoorlijke indruk gemaakt. Misschien omdat ik pas mijn rijbewijs had gehaald en dit de eerste vakantie was dat ik ook in de auto van mijn pa mocht rijden.
We sliepen in natuurvriendenhuizen in een kamer met stapelbedden.
Ik sliep op de boven bed. Ik droomde dat ik reed maar de rem niet meer werkte. Ik moest de rem steeds dieper intrappen. Tot ik iedereen wakker maakte omdat ik naar beneden gekieperd was uit het stapelbed want die rem was er niet. Het is apart dat ik dit nooit vergeten ben.
Op een bepaald moment kreeg ik moeite met het rijden op de autoweg. Ik voelde mij onzeker en het gevoel dat er een ongeluk zou gebeuren, kwam steeds weer in mij op. Ik kon goede of slechte zin hebben als ik onderweg was, telkens kwam de angst voor een ongeluk in mijn hoofd.
Aangezien ik de laatste jaren dat ik werkte bijna dagelijks onderweg was , werd dit erg moeilijk. Je kunt wel aan iets anders denken, je zelf gerust stellen, noem maar op, dat beeld verschijnt telkens weer.
Tijdens mijn periode dat ik in Duitsland werkte en 's maandags en vrijdags 400 km moest rijden. Had ik muziekcassettes, wie kent ze nog, in de auto met een luisterboek van Emiel Ratelband, De Vuurloper.
Dit boek gaat over NLP. Neuro Logistic Programming.
Het principe is: je kunt een positief gevoel dat je ooit hebt ervaren, opnieuw oproepen door een gebaar te koppelen aan dit gevoel. Als je je dan minder goed voelt roep je het positieve gevoel op door dit gebaar te maken.
Toen ik het steeds moeilijker vond om auto te rijden op de autoweg moest ik een oplossing vinden voor mijn vervelende gedachten.
Ik had twee pluchen kikkers gekocht. Eentje gaf ik aan een hele lieve vriendin, eentje kwam in de auto te liggen, naast mij op de bijrijders stoel.
Als er een beeld in mijn hoofd kwam, dat iets ergs zou gebeuren, aaide de pluche kikker.
Dit gaf het goede, veilige, zachte, warme gevoel van de knuffeltjes toen ik klein was. Dit heeft mij heel wat keren geholpen niet in paniek te raken en mijn bestemming te bereiken.
Ik vind het nog steeds moeilijk om op de autoweg te rijden. Tegenwoordig kan ik nog maar kleine stukjes rijden. Hierdoor kom ik niet meer zo vaak op de autoweg. Mogelijk vermijd ik de autoweg ook.
De kikker ligt nogal altijd op het Dashboard. Hij was ooit fel groen maar wordt steeds grijzer. Ik ben blij dat ik met deze kikker de mogelijkheid heb gehad om deze angst onder controle te houden.
Wie weet kun je hier ook je voordeel mee doen.

Groetjes Hub