Horrorvakantie in Canada 3

Langzaam reden we door het witte sneeuwlandschap richting zijn thuis.Ik was nog steeds perplex van hetgeen ik net meegemaakt had.
R.L was helemaal niet ziek.
Onder valse voorwendselen had hij zijn zoon opdracht gegeven mij te bellen met het zielige verhaal dat hij kanker had en stervende was,en ik ,kieken had medelijden met zijn zoon en dochter.
In zijn appartement aangekomen confronteerde ik hem met zijn leugens en hij gaf ogenblikkelijk toe,dat hij dit verzonnen had om mij terug in Canada te krijgen.
Ik maakte hem duidelijk dat ik na een maand terug naar huis zou gaanen plots werd de sfeer helemaal grimmig.
Ik begon een paar van mijn spullen uit mijn valiezen te halen,alleen wat ik dadelijk nodig had,ik kreeg een onbehaaglijk gevoel en ik kon dat niet meer van me afschudden.
De volgende paar dagen leek hij rustiger te zijn geworden,en we zouden naar de "Christmas Parade " gaan kijken in het centrum van Winnipeg.
Mijn zoontje keek er erg naar uit en we maakten ons klaar om te vertrekken,tot hij plots zei dat hij helemaal geen zin had om te gaan.
Mijn zoontje was erg teleurgesteld en nogmaals confronteerde ik hem met alweer een leugen,of beter gezegd een valse belofte.
Hij begon daarop ruzie te maken en slingerde mij van alle verwijten naar mijn hoofd waarop hij woedend de woonkamer verliet en samen met zijn zoon naar de berging ging.
Ik voelde dat er iets niet pluis was en besloot hen beiden te volgen.
Daar zag ik dat hij bovenaan in een kast een revolver uit een zak haalde en die achteraan in zijn broek stak,zijn zoon stond gewoon te kijken wat hij deed,tot hij mij opmerkte in het deurgat.
Woedend draaide R.L zich om en zei doodgemoedereerd dat hij mij eerder door het hoofd zou schieten,dan dat hij me zou terug naar huis laten gaan.
Toen ging er maar een ding door me heen,ik moest daar weg....alweer.
Mijn hersenen maakten overuren in het bedenken van een plan om buiten zijn appartement te geraken,hij had inmiddels al de deuren op slot gedaan en de sleutel stak in zijn jaszak.
Na een tijdje besloot ik mijn kans te wagen ...ik vroeg hem of ik niet even met mijn zoontje en zijn zoon naar buiten mocht gaan om naar de kerstversieringen te kijken.
Na lang aarzelen gaf hij uiteindelijk toe,Ik deed mijn kleintje zijn dikke skipak aan,stak onopgemerkt mijn portemonnee in mijn jas en zei tegen zijn zoon dat hij zich moest klaar maken voor een wandelingetje.
Het was inmiddels avond geworden en de temperatuur was gezakt tot -20 ongeveer,maar dat kon me niet deren,ik moest daar weg.
Ik verzekerde hem dat we na een halfuurtje zouden terugzijn.
Buiten gekomen versnelde ik mijn pas en liep ik met mijn zoontje aan de hand de straat uit,maar ik kende daar niks,ik wist alleen de naam van de straat waar hij woonde ,niks anders.
Ik begon steeds sneller door te stappen,tot zijn zoon het in de gaten kreeg en me toeschreeuwde "jij gaat niet meer terug he,jij gaat weg".
Ik beaamde wat hij zei en zette het op een lopen,samen met de kleine op mijn arm,zijn zoon was intussen teruggekeerd naar het appartement.
Een eind verderop stond een groepje jongeren,en die zagen dat er iets aan de hand was,ze vroegen wat er mis was,en ik probeerde zo goed als het kon,helemaal buiten adem uit te leggen wat er gebeurd was.
Ze zeiden dat ik best naar de politie zou bellen,en uitleggen wat er gaande was.
Dus ik ging op zoek naar een telefoon en draaide 911.
Ogenblikkelijk werd ik verbonden met een vrouwelijke agente,ik legde uit wat er gebeurd was en zei dat ik op de vlucht was voor R.L samen met mijn zoontje van bijna 4 jaar.
Ik gaf het adres op waar hij woonde en wist nog te zeggen dat ik aan het einde van de straat ,die wel een kilometer of twee lang was om de hoek bij een Chinese nachtwinkel stond te bellen.
Ik mocht onder geen beding de telefoon inhaken,en die agente begon gewoon een babbeltje te slaan met mij.
Intussen was R.L beginnen zoeken achter mij met zijn wagen en hij zag me plots staan,verdoken achter een klein muurtje terwijl ik de Winnipeg Police aan de andere kant van de lijn had.
Intussen waren er enkele meisjes aan het wachten tot ik inhaakte,ze wilden ook telefoneren,toen hij plots uit de wagen stapte en dichterbijkwam met de boodschap " je hoeft daar niet staan wachten,ze in overzee aan het bellen met haar moeder".
Een van die meisjes nam toen lachend het woord en zei tegen hem,"vergeet dat maar ze is met de politie aan het praten".
Dat was mijn redding als een razende zot stoof hij weg in de sneeuw,terwijl de agente alles gehoord had wat hij zei,mij verzekerde dat de patrouille wagen er dadelijk zou zijn om me op te pikken.
Na een minuut of 5 zag ik in de verte een wagen komen aanrijden,met gedoofde lichten.
Tot mijn grote opluchting zag ik dat het een politiewagen was.Het waren er zelfs twee.
Ik zei tegen de agente dat ze gearriveerd waren,ze wenste me nog veel geluk en ik haakte in.
Twee agenten kwamen op me toegestapt ,ieder met een dikke warme deken onder de arm,ze namen mijn zoontje uit mijn armen en wikkelde hem daarin,hij was intussen in slaap gevallen terwijl ik aan de telefoon was.
Ze zeiden me plaats te nemen achter in de wagen en ze reden toen stapvoets de straat uit op weg naar zijn appartement.
Daar stond hij te wachten met de wagen ,vertrekkensklaar,en hij wilde er vandoor gaan,Maar de andere politie wagen stak daar een stokje voor en reed hem klem.
Ik hoorde hem als een razende tekeer gaan in zijn wagen,en hij werd samen met zijn zoon verhoord door de agenten die in de tweede wagen zaten.
Ik had inmiddels mijn verhaal gedaan aan de agenten in de wagen en zij waren op hun beurt al ingelicht door het politiebureau.Zijn zoon bevestigde het verhaal van de revolver en zijn bedreiging om me neer te schieten,terwijl hijzelf het keihard bleef ontkennen.
Uiteindelijk werd hij meegenomen naar het politiebureau voor verhoor ,en ik ging samen met de agenten het appartement binnen om mijn spullen weg te halen.
Nadat ik alles terug in mijn valiezen gepropt had,en klaar stond om te vertrekken kwam zijn zoon naar ons toe,hij vroeg aan de agenten waar wij heen zouden gaan ,waarop ze antwoorden," mevrouw en haar zoontje worden naar een vluchthuis gebracht en jullie zullen beiden onder geen beding weten waar ze naartoe gaan.
Ik keek zijn zoon aan en voelde geen greintje sympathie meer voor de jongen.
Opgelucht stapte ik samen met de kleine geflankeerd door twee agenten naar buiten.
In het politiekantoor waren ze inmiddels nog steeds bezig met zijn verhoor,en hij wilde nog steeds niets toegeven.
Er werd dan besloten om hem een nacht op te sluiten en ik werd naar een vluchthuis gebracht door de agenten.
Na een wirwar van straten stopten we voor een groot huis,ik werd naar binnen gebracht door de agenten met mijn valiezen en ze namen vriendelijk afscheid,ze wensten me het beste en ze vertrokken weer.
Daar stond ik dan duizenden kilometers ver van huis,bijna Kerstmis ,helemaal alleen met mijn zoontje.
Ik kreeg een mooie kamer toegewezen,nam een warme douche en kroop in mijn bed,morgen was er een nieuwe dag.
De volgende ochtend maakte ik kennis met de andere vrouwen die daar verbleven,en ergens prees ik me gelukkig ondanks alles wat er gebeurd was.
Het waren allemaal erg jonge vrouwen,de meesten met 3 tot 4 kinderen ,waaronder ook nog kleine babietjes.
Ze zaten bijna allemaal onder de blauwe plekken en keken schuw en bang om zich heen.
Ze stelden zich een voor een aan mij voor en al snel ontstond er een hechte vriendschap tussen mij en die volslagen vreemde vrouwen.
Iedereen in het huis kreeg een taak toegedeeld tijdens het verblijf daar,mijn taak was stofzuigen en de vloer zwabberen.
Er werden daar kienavonden,tv-marathons en allerhande dingen georganiseerd om de vrouwen en ook mij een zo aangenaam mogelijk verblijf te bezorgen in zoverre dat mogelijk was.
Ik paste vaak op een Indiaans meisje haar babietje als zij met haar andere kinderen activiteiten ging doen.
Ook raakte ik bevriend met een jong meisje K.S die daar al een paar maanden verbleef met haar twee dochtertjes.
We trokken iedere dag op en er ontstond een mooie vriendschap tussen ons beiden en de kinderen.
Ik besloot om eens te bellen naar de luchthaven om te proberen mijn vlucht te vervroegen zodat ik misschien toch thuis zou zijn met Kerst, maar helaas ging dat niet meer ,alle vluchten waren volgeboekt en de eerstvolgende vrije zitjes waren voor 28 december.
Dus avontuurlijk als ik ben besloot ik om er het beste van te maken,we zouden Kerst vieren in Canada.
Kerstdag werden we gewekt via de intercom,of we naar beneden wilden komen,Santa Claus was langsgeweest.
De kleine die de weg inmiddels al goed kende vloog langs me door recht naar beneden,waar iedereen al op ons zat te wachten,wij waren immers slaapkoppen.
Groot was mijn verbazing toen mijn zoontje en ikzelf ieder twee grote zakken vol met kadootjes kregen,ik was ontroerd door dit gebaar,zeker omdat wij niet in dit mooie land woonden.
Er zat vanalles in,voor de kleine,kleding,speelgoed,kleurboeken,leesboekjes,laarzen snoepgoed,teveel om op te noemen.
Voor mij zaten er ook truien,zelfgebreide mutsen,sjaals en wanten,schoonheidsprodukten,laarzen,leesboeken,kortom te veel om op te noemen.
Ik was een beetje van mijn melk,zoveel...dat was teveel van het goede,en ik probeerde vriendelijk uit te leggen dat ik die spullen allemaal niet moest hebben.
Het hoofd van het vluchthuis zei toen dat iedereen die hier terechtkwam door eender welke omstandigheden ,recht had op die kadootjes,alles werd hun gratis geschonken door grote firma's ,warenhuizen,kledingzaken en noem maar op.
Ik kon echter niet alles meenemen naar huis dus ik nam enkele spulletjes eruit als souvenier en vroeg de kleine hetzelfde te doen,hij kreeg toen nog een trolely van Star Wars om al zijn spulletje in op te bergen zodat hij ze veilig mee naar huis kon nemen.
De rest van mijn kadootjes deelde ik uit aan de andere vrouwen en kinderen,zij hadden het meer nodig dan ikzelf en de kleine.
Toen werden de kinderen allemaal meegenomen naar een kleine zaal en mochten ze elk een kadootje uit kiezen voor de mama,heel trots kwam mijn kereltje naar me toe met een mooi foto album,verpakt in een mooie doos.
Ik had veel foto's gemaakt daar en hij zei dat hij dat had gekozen zodat we onze foto's daarin konden doen.
Het werd ondanks alles een heel fijne en gezellige Kerstmis voor ons beiden,ook al miste ik mijn andere zonen.
s'Avonds mochten we dan bellen naar huis en ik kon mijn zonen vertellen dat we 28 december terug naar huis zouden vliegen,waarop ze opgelucht reageerden,ik vroeg aan het hoofd van het vluchthuis of ik het telefoon nummer mocht geven aan mijn zonen,moest er ergens iets zijn,dat ze me toch konden contacteren.
De dag voor ons vertrek uit het vluchthuis kreeg ik telefoon van mijn moeder,zij had de telefoonnummer weten te ontfutselen van mijn zoon,en ze vertelde me heel fier,dat R.L haar gebeld had,zeggend dat hij zo ongerust was ,dat ik plots zonder een woord verdwenen was en hij niet wist waar ik was,of zij toch niet wist waar hij mij zou kunnen bereiken.
Gelukkig word het adres van zulke huizen angstvallig geheim gehouden voor de veiligheid van iedereen die daar verblijft,maar had ze hem toch het telefoonnummer gegeven,plus de informatie over mijn terugreis op 28 december,ofschoon ze op de hoogte was wat er zich had afgespeeld en dat ze wist dat hij loog tegen haar.
Ik heb toen dadelijk het hoofd verwittige en de tijd dat ik er nog zou verblijven werden geen telefoontjes meer voor mij doorgeschakeld alleen als ze uit België kwamen.
Ook de politie werd op de hoogte gebracht van het feit dan R.L wist wanneer ik het vliegtuig zou nemen,dus de avond van mijn vertek,nadat ik uitgebreid afscheid genoemen had van mijn nieuwe vrienden, en email-adressen uitgewisseld had werd ik naar het vliegveld gebracht onder begeleiding van drie agenten.
Ze zeiden me goed uit te kijken om te zien of hij zich misschien ergens op de luchthaven verstopt had,en indien dat het geval was,werd hij dadelijk gearresteerd.
Gelukkig wist hij niet om hoelaat het vliegtuig vertrok,en kon ik zonder problemen door de douane en het vliegtuig instappen,nog steeds geflankeerd door die drie agenten, die pas bovenaan de trap,toen ze wisten dat we veilig waren , afscheid vaan ons namen.,Ons avontuur zat er bijna op,we zochten ons plekje op in het vliegtuig en we wachtten tot de ijzeren vogel ons weer naar huis zou brengen.
Eind goed al goed,op dat ogenblik zelf dacht ik niet na welke gevolgen dit allemaal gehad zou kunnen hebben voor mij en de kinderen.
Maar gelukkig is het goed afgelopen,en kijk ik er soms op terug als zijnde een avontuur.
Mijn zoontje herinnert er zich gelukkig niet veel meer van,alleen het kerstfeest, het feit dat mijn vriendin daar in het vluchtguis altijd tegen hem zei " Smelly Feet " omdat hij altijd blootvoets rondliep ,het fotoalbum wat hij voor me uitgekozen had , waarin de fotootjes van ons verblijf aldaar zitten en de trolley van Star-Wars die hij nog steeds op zijn kamer heeft staan herinneren hem aan hetgeen er gebeurd is.
Mijn moeder heb ik een uitbrander gegeven omdat ze tegen R.L de informatie doorgespeeld had over mijn terugreis,waardoor ik nog een hele tijd ruzie met haar heb gehad,zij vond dat ze daar niks verkeerd mee had gedaan,en dat hij het recht had om dat te weten.
Zij heeft nog lange tijd telefonisch contact met hem gehad...waarom.Ik heb het haar nooit willen vragen.
Nu is het inmiddels geleden van 2003 dat ik nog iets van hem gehoord heb,na een lange brief van hem met duizend en een verontschuldigingen heb ik toen contact op genomen met de Belgische Ambassade in Canada en hun duidelijk gemaakt dat ik helemaal niks meer met hem te maken wilde hebben,en diezelfde boodschap heb ik ook doorgegeven aan de politiechef J.E in Winnipeg.ze zouden hem hieromtrent informeren en sedert die dag heb ik niks meer vernomenvan hem.
Met K.S het meisje waarmee ik bevriend raakte in het vluchthuis heb ik nog contact via email en ben ik te weten gekomen dat ze nu gelukkig getrouwd is en nog een dochtertje bij heeft,en nog steeds in Winnipeg woont........