Horror vakantie in Canada

Juli 2001.
Ik vertrok met heel mijn hebben en houden naar het Noordelijk deel van de USA,Canada.
Na mijn scheiding in 1989 werd ik lid van een penvriendenclub,en kwam zo in contact met mensen over heel de wereld.
Ik raakte dan ook bevriend met een Canadees gezin waarmee ik maandelijks enkele brieven uitwisselde.Het koppel scheidde en ik raakte meer bevriend met de mannelijke helft van het koppel en die mij uitnodigde om uiteindelijk uit om naar Canada te emigreren.
Daar ik altijd al zin had voor avontuur en ik dit altijd al had willen doen ,samen met mijn vader ging ik in op zijn uitnodiging.
Mijn vader was intussen overleden,met mijn moeder had ik nooit een goede band gehad,wat nog een ander verhaal is,dus besloot ik om samen met mijn 2 jongste zonen de oversteek te wagen.
Mijn plan was om daar enkele jaren een wegrestaurant te openen om me daar dan later te vestigen met mijn jongens.
Na een uitgebreid afscheid van de buren en uitgewuifd te zijn op de luchthaven stapten we gedrieën op het vliegtuig richting Montreal.
Bij onze aankomst stond mijn vriend me daar op te wachten,hij was helemaal anders dan dat ik hem kende.In zijn brieven was het een joviale,goedlachse en vriendelijk persoon,in het echt bleek hij een irritante ,dominante,hardhandige kerel te zijn.
Maar ik vermande me en besloot er het beste van te maken.
Gelukkig had ik retourtickets gekocht voor mij en mijn zonen,die waren stukken goedkoper dan enkele reizen,en ze zouden me nog goed van pas komen.
Het was hartje zomer en snikheet daar op de prairies van Winnipeg waar hij woonde.
Na een paar dagen maakten we kennis met zijn kinderen,hij had een zoon en een dochter en ik kon dadelijk goed met hun opschieten,tot groot ongenoegen van hun vader.
De tweede week van ons verblijf gingen we een roadtrip maken van oost naar west om uiteindelijk in de Rockie Mountains te belanden.
De natuur is prachtig in dat uitgestrekte land en we waren 4 dagen onderweg eer we onze bestemming bereikt hadden.
We maakten een uitstap in Banff,en bezochten verschillende meren oa.Lake Louise wat het meeste indruk op me gemaakt had.
Onze tijd in het westen zat er na een drietal dagen op en we begonnen aan de teugreis.
Halverwege de terugweg begon hij plots ruzie te maken,eerst tegen zijn kinderen,toen tegen mij en de jongens.
Toen we dan ergens stopten op een plek waar je heel in de verte een trein uit een bergtunnel zag komen, wat maar twee keer per jaar gebeurde,wandelde hij kwaad weg en liet hij me achter met de 4 kinderen.
De wagen stond op een helling geparkeerd en de dochter wilde iets uit de wagen gaan halen.
Per ongeluk duwde ze tegen de pook van de wagen en hij begon langzaam de helling af te rollen.
Beneden aan die helling was er een diep ravijn,dat afgemaakt was met houten balken.
Ik liet een kreet uit en zette mijn jongste op de grond,holde naar de wagen toe en probeerde het kind de wagen te doen stoppen door op de rem te duwen,maar ze was volledig in paniek.
De wagen maakte meer snelheid en hij was op het geschreeuw afgekomen en stond verbijsterd te kijken hoe de wagen met zijn dochter en met mij richting ravijn rolde.
Plots een harde knal,de wagen was tot stilstand gekomen.
Hij zat gekneld met de kofferbak onder een van de houten balken.
De wielen hingen in de lucht en ik sprong uit de wagen en trok het meisje met me mee.
Opgelucht vielen we op de grond,we hadden het overleefd.
Denkende dat ook hij opgelucht zou zijn dat we allebei veilig uit de wagen geraakt waren stak hij daar een tirade af over de schade aan zijn wagen.
Het enige wat ik en de kinderen wilden was terug naar huis gaan,wat na veel aandringen ook gebeurde.De wagen werd onder de houten balk weggetrokken en we zetten onze weg huiswaarts terug voorts.Hij bleef echter de ganse weg schelden en tieren op zijn dochter,en ik begon er genoeg van te krijgen.
Aan het volgende tankstation stapten de kinderen en ik uit de wagen,terwijl hij nog steeds aan het roepen en tieren was over zijn beschadigde kofferbak.
Op dat ogenblik besloot ik om samen met mijn zonen terug naar Belgenlandje te keren.
Op zijn geroep en getier waren inmiddels 2 politiewagens aangekomen en ze namen mij terzijde om te vragen wat er aan de hand was.
Ik legde uit wat er gebeurd was met zijn dochter en dat hij niets deed dan roepen en schelden,en dat ik terug naar huis wou met mijn jongens,maar ik vreesde er ook voor dat hij dat zo maar niet zou laten gebeuren.
De agenten verzekerden me dat indien er problemen zouden zijn als ik wou naar huis gaan,ik dadelijk contact met hun moest opnemen,ze gaven me dan ook een kaartje met hun naam en telefoonnummer,en het zou nog van pas komen ook.
Na de tussenkomst van de politie leekhij een beetje gekalmeerd en we zetten onze terugrit verder.
Uitgeput vielen de kinderen in slaap,ik was blij dat we veilig thuisgeraakt waren.
s'Morgens bij het ontbijt vertelde ik hem dat ik terug naar huis zou vliegen met mijn kinderen,en zoals ik vreesde was hij daar niet voor te vinden.
Het hele tieren en schelden begon opnieuw en ik zei tegen mijn oudste van de twee dat hij naar de ploitie moest bellen en ik gaf hem het kaartje met de namen en telefoon nummers op staan.
Toen was het hek helemaal van de dam en hij greep ons vast en probeerde de deuren te sluiten,mijn zoontje die toen 9 jaar was glipte langs hem door en rende door de openstaande deur naar buiten,naar de telefooncel.
Toen bedaaarde hij opeens en zag dat het menens was en hij had schrik dat de politie opnieuw erbij zou komen,naar het schijnt had hij toen op die parkeerplaats van het tankstation al een verwittiging gehad van de agenten die toen tussenbeide gekomen waren.
Ik riep naar mijn zoontje dat hij een taxi moest bellen ipv de politie,nam al mijn spullen die daar lagen en propte ze in de valiezen en stapte samen met mijn jongste zoontje naar buiten.
Mijn andere zoon had inmiddels een taxi weten te bellen,ondanks zijn jonge leeftijd en na amper een kwartiertje stopte hij al aan het appartementsgebouw.
Zijn kinderen wilden met me mee terug komen,naar België maar dat kon niet zonder toestemming van hun ouders ,en ik moest ze dus daar wenend achterlaten.
De taxi bracht ons naar een motelletje dicht bij het vliegveld waar we nog een paar dagen moesten blijven ,tot onze terugvlucht klaar was die geboekt stond.
We probeerden die paar dagen er nog het beste van te maken en ik zei tegen de mensen aan het onthaal dat ze onder geen enkel beding mochten zeggen tegen eender wie dat wij daar verbleven.
Door de dag trokken we er op uit en makten wandelingen in de omgeving,nietsvermoedend dat hij ons achtervolgd had en wist waar we verbleven.Toen er s'avonds op de deur geklopt werd besefte ik pas hoe dom ik geweest was .
Hij stond voor de deur ,samen met zijn zoon en dochter,of hij alstublieft niet even mocht binnenkomen,de kinderen wilden afscheid nemen van ons.
Het was hartverscheurend hen daar zo te zien staan met hun bedrukte gezichtjes en ik besloot ze dan toch maar binnen te laten,maar niet zonder eerst de mensen aan het onthaal te zijn gaan verwittigen,hij was blijkbaar door de branddeur binnengekomen,onopgemerkt.
De ganse nacht hebben we zitten babbelen,
Het was voor het eerst sinds mijn verblijf dat ik de kerel terug herkende waarmee ik al zoveel jaren bevriend was .
s'Ochtens was het dan tijd om te vertrekken,en hij bood aan om samen met zijn kinderen ons naar het vliegveld te brengen.
Opgelucht stapten we een 20-tal minten later door de glazen deuren de inkomhal van de luchthaven binnen.
We namen afscheid en met lichte tred liepen we door de hal om in te checken,ik keek nog eens snel om en zag de twee kinderen huilend naast hun vader staan,mijn hart brak,maar ik realiseerde me ook in tussentijd dat we weg moesten,ik nam mijn zoontjes bij de hand en we stapten stevig door...richting vliegtuig..........

wordt vervolgd...