Horrorvakantie in Canada 2

Terug thuisgekomen werden mijn 2 jongens en ik verwelkomd door de buren,er hing een grote plaat op onze voordeur waarop "Welcome Back" te lezen stond.
Al vlug waren we weer in ons dagelijkse leven hier gestapt en ons leventje ging weer het gewone gangetje.
Tot een dag de telefoon onophoudelijk begon te rinkelen,dag en nacht dag in,dag uit.
Het was om zot van te worden ieder uur van de dag rinkelde het toestel en hoe vaak ik ook tegen hem zei dat ik niet met hem wilde praten...hij gaf niet op.
Als de telefoon rinkelde vanuitCanada ,was er een andere beltoon te horen op het telefoontoestel,en dus besloot ik om niet meer op te nemen als ik de speciale rinkel hoorde.
Er verstreken een aantal maanden en de telefoon begon langzaam aan te stoppen met rinkelen,tot grote opluchting van mij en mijn kinderen.
Plots stopte het helemaal en ik dacht dat hij uiteindelijk door had dat ik niks meet met hem te maken wou hebben...tot opeens een avond een politiecombi voor de deur stopte.
Ze vroegen mij of ik een zekere R.L kende waarop ik ja antwoordde,ze vroegen toen of ze binnen mochten komen.
Toen begon de agent te vertellen dat ze een hysterisch telefoontje gekregen hadden van een zekere Ryan die hun vertelde dat zijn vader een zwaar verkeersongeluk gehad had en dat hij in levensgevaar was ,en dat ze mij alstublieft wilden op de hoogte brengen hierover.
Ik vertelde de agent wat er gebeurd wa toen ik in Canada geweest was en hij zei dat ik best contact op zou nemen met de politie daar om te vragen wat er werkelijk gaande was.
Ik nam de kaartjes die de agenten me gegeven hadden en belde naar de hoofdcommisaris Chief J.E.
Hij vroeg de gegevens van de persoon die een ongeluk gehad had en zou eens navraag doen over hetgeen er gebeurd was.
Een kwartiertje later belde hij me terug,groot was mijn verbazing dat hij zei dat er helemaal geen ongeluk gebeurd was en dat ze bij hem thuis waren gaan kijken en dat hij gezond en wel de deur opendeed toen ze aanklopten.
Hij zei me toen ook dat ik best een ander telefoon nummer zou nemen ,anders zou hij niet ophouden met mij lastig te vallen.
Zo gezegd zo gedaan,ik veranderde mijn telefoonnummer en het bleef een tijdje stil,tot plots de vervelende rinkel uit Canada weer begon.
Mijn moeder waarmee ik geen goede band had vond het plezant om mijn nieuw telefoon nummer aan hem door te spelen ,nadat hij met haar contact had opgenomen.
Ik kon haar wel wurgen,zo boos was ik op haar en het spelletje begon weer helemaal opnieuw.
Dag na dag,uur na uur rinkelde de telefoon weer,tot ik besloot de stekker uit te trekken,,nu kon niemand me nog bellen.
Een week nadien kreeg ik plots een aangetekende zending,het bleek een brief te zijn van zijn zoon.
Nieuwsgierig als ik was besloot ik de brief toch te lezen.
Na het lezen van de brief was ik totaal in de war,zijn zoon vertelde me dat hij ernstig ziek was en dat hij kanker zou hebben en stervende was. Er zouden al voorbereidingen gemaakt zijn om zijn assen te verstrooien na zijn dood in de Rockies,en hij zei dat zijn vader wou dat ik dat zou doen samen met hem en zijn zus en of ik toch niet naar daar wilde gaan om hem en zijn zus bij te staan in deze moeilijke tijd.
Tijdens mijn korte verblijf daar in de zomer had ik best een goede band opgebouwd met zijn kinderen,en ik had dan ook medelijden met hun.
Ik begon het stilaan beu te worden en besliste om ter plekke te gaan kijken wat er in werkelijkheid gaande was.
Mijn buren en vrienden verklaarden me voor zot,maar ze konden me niet van gedachten doen veranderen,dus ik boekte twee tickets,eentje voor mij en eentje voor mijn jongste zoontje ,hij wilde absoluut mee,die toen bijna 4 jaar was en we vlogen opnieuw richting Montreal op 6 december 2001 amper drie maanden nadat we gevlucht waren uit dat verre land.
Mijn andere zoontje van 9 bleef thuis met zijn oudere broers,omdat hij schoolplichtig was en examen had.
Het was nu hartje winter en toen het vliegtuig landde woedde er een heuse sneeuwstorm,ik had geen enkel idee wie of wat ik moest verwachten op de luchthaven,na contact te hebben gehad met zijn zoon.
Door het slechte weer zou het nog een tijdje duren eer ze me kwamen ophalen op het vliegveld,dus ik nam plaats met de kleine op mijn schoot,wachtend en niet wetend wat er nu zou gaan gebeuren.
Een dik uur later werd mijn naam omgeroepen of ik naar de uitgang wou gaan,ze waren er om mij op te pikken.
Ik bleef verstijfd staan,niet van de kou maar van woede,daar stond R.L mij op te wachten met zijn z,oon aan zijn zijde ,kerngezond met zijn lange zwarte overjas en rode wangen van de kou.
Ik stond perplex,en kon me niet bewegen.
Ik zag hun beiden naar me toestappen,wilde me omdraaien en weglopen,maar dat lukte niet,hij gaf mij een zoen op de wang,tilde de kleine op en nam me bij de arm om ons de hal uit te loodsen,op weg naar de wagen die geparkeerd stond in het witte sneeuwlandschap.
Hij duwde ons de wagen in en reed langzaam weg...naar zijn huis.

Wordt vervolgd....