Kanker

Vorige week heb ik met de musicaltheatergroep meegedaan aan een Theaterroute. Prachtig om te doen. Het werd een 5 daagse marathon van werk, repeteren en emoties. Man en Schoonmoeder kwamen kijken op vrijdag. Tussen 2 voorstellingen door sloeg het weer als een bom in, mama is er echt niet bij. Daar blijf ik maar moeite mee houden. Hoe ontzettend fijn en hoeveel het ook voor me betekent dat mijn lieve schoonmoeder er is, het doet pijn. Pijn dat mama nooit zal zien dat ik wel degelijk op de planken kan staan.

Zondag was ik daar ongelooflijk moe van, maar ik zat nog heerlijk na te genieten op die theaterwolk, toen een mailtje over mama binnenkwam. Mama was weer agressiever geworden, bozer en moeilijker in de omgang. Omdat ze dit gedrag al eerder had laten zien, en dit na de morfinepleister was verminderd, is de dosis morfine opgehoogd, hierdoor zal ze ook suffer kunnen worden. De tumor was gaan lekken, en het zag er naar uit dat het niet lang meer duurde voor dat verzorgd en verbonden moest worden. Eten gaat lastiger, ze knoeit steeds meer, waardoor ze vaker met vlekken op haar kleding loopt. En verschonen laat ze niet altijd toe. Mocht je een doffe klap hebben gehoord die dag, dan was ik dat die genadeloos van de theaterwolk viel en weer met 2 benen op aarde in de realiteit stond. BAF!!! Ineens leek het daar, dat wat we vrezen… Er was ook een foto gemaakt, zodat de arts het ook kan beoordelen zonder dat mama daar last van heeft, en idioot als ik ben, wil ik dat zien. Wat kan het menselijke lichaam toch wreed zijn voor zichzelf. Dat het zoiets kan maken…

Dat hakte er nogal in. De emoties schieten meteen alle kanten op. Zeker als ik dan een mailtje krijg van de EVV-er dat het lekken gestopt is, en mama weer vrolijk is. Alle voorspellingen die tot nu toe gedaan zijn, zijn uitgelopen op een ander verhaal. Maar wat ben ik blij dat de EVV_er altijd eerlijk mailt, ook al betekent het dat de emoties van links naar rechts en weer terug gegooid worden.

En vandaag is het Pasen. Samen met Zus, Nichtje en Broer met gezin waren we bij mama. De binnenkomst was even spannend, welke kant gaat het op…? Maar het ging de goed kant op! Ze werd blij, was vrolijk, zat te kletsen, zong mee met de liedjes, wat een gezelligheid! Ondertussen was Broer binnengekomen en et viel hem meteen op, het was gezellig. Wat een opluchting.

Mama stond op een gegeven moment even naast me. Ze wreef over haar borst, aan de kant van de tumor. Ze keek me aan en zei: dat is niet goed. Het is heel raar. En ze mompelde dingen tegen me als: maar naar de dokter, even kijken. We hadden een echt gesprek daarover!! Zo fijn. Zo dubbel! En toen ik vroeg of het goed ging verder zei ze volmondig JA!

Na nog een dansje en een kus zijn Zus en ik weer weggegaan. Haar vrolijk achterlatend bij Broer en gezin.

Jemig lieve mam, wat mis ik die gesprekken met je. Dat realiseer ik me vandaag maar weer zo goed. Onze gesprekken, dagjes winkelen, maar ook samen naar de dokter, samen de ellende doorstaan. Hoe fijn het ook is dat je blij bent als ik kom, het wordt er niet gemakkelijker op om je ooit los te laten. Hoe moet ik dat in vredesnaam doen? Ik ben blij als je lacht, maar des te meer mis ik je, terwijl je er nog bent. Ik vind het moeilijker nu, dan toen je gewoon lag te slapen in je stoel en me niets kon geven. Maar ben blij dat je me nu dit ene kleine gesprekje hebt gegeven, daar zal ik nog lang aan terug denken.

Rondslingerende emoties, ik vind het maar vermoeiend…