Elke vrijdag, indien mogelijk ga ik en mijn man op bezoek bij onze buurman die Parkinson heeft en in een bejaarde tehuis woont. Hij herkent ons nog, veel zegt hij niet en als hij toch praat verstaan we hem niet altijd maar toch doen we of we hem begrijpen. Hij is 75 jaar, zijn vrouw 73 en ze is alle dagen bij hem tot hij gaat slapen. Ze is te bewonderen. Ze is ook altijd blij als wij komen of als er ander bezoek komt. Vorige week zijn we met onze fietsgroep naar daar geweest. Je zag aan hem dat hij toch nog een paar gezichten herkende. Vijf jaar geleden reden ze nog met ons mee alle woensdagen, toen kon hij nog fietsen al was de ziekte al begonnen. Een man die altijd sportief geweest is en nu amper kan recht staan.

Op bezoek in het bejaarde tehuis