Jeugdzorg en corona deel 2

Daar zijn we weer. Weer een weekje verder. Met veel gebeurtenissen. Ten eerste mocht ik (wel onder toezicht van een begeleider) mijn kleine vriend wel 1 uur zien! Wat waren we beide blij. Zo gauw je me zag rende je me tegemoet, en spring in mijn armen. Om me tot aan de begeleider niet meer los te laten. Ik kreeg kusjes, en je praatte honderd uit hoe leuk we het gingen hebben in het speeltuintje bij het bos, en wat je allemaal mee gemaakt had toen mama er niet was. Je zei me dat je me gemist had. En dat ik nu echt niet meer weg mocht. Waarop ik je weer met pijn in me hart moest zeggen dat mama maar even mocht komen spelen. Je was even boos op me, maar al snel klom je uit mijn armen en pakte mijn hand. "Kom mama rennen we gaan spelen!" Je trekt me mee. En vol enthausiastme rennen we samen naar het heerlijke speeltuintje. Door je heerlijke drukte (ja je hebt vermoedelijk adhd) wil je eerst alles tegelijk doen. En ik volg je hierin, om maar te zorgen dat je niet gestresst word omdat je weer aangesproken word door iemand dat je niet druk zou mogen doen. Al snel heb je alles gezien en kies je het speelhuisje om samen te doen alsof we wegvaren. Of zoals jij het verteld "mama en Bennie gaan heel ver weg, naar duitsland wonen!" Weer een steek in mijn hart want mag je niet mee nemen na het spelen mag je niet naar huis brengen, moet je afzetten bij de auto van je oma. Ik probeer mijn gevoel weg te zetten en lach. En we spelen heerlijk verder. Ineens bedenk je, je dat er een klein stroompje water loopt. Het is lekker warm dus van mij mag je er lekker spelen, en zoals het bij een kind hoort, weer eens lekker vies te worden! Ik pak een blikje drinken en een flesje voor jou, samen drinken we wat en al snel geef je me het flesje om door het modderige water te springen. Het voelt als een heerlijke tijd. En we hebben samen zoveel plezier. Maar dan, het is 10 voor 3 , ik moet je gaan vertellen dat mama je zo weg brengen moet... ik loop naar mijn tas en je ogen volgen mij nauwlettend. Ik pak een sigaret ( ja ik weet het een slechte gewoonte, maar voor nu verlicht het even me stress) en kijk je lachend aan wanneer ik zeg, schatje als mama het sigaretje op heeft moeten we gaan. Je word boos. En begint te mokken. Ik ga pp een steen zitten ver genoeg zodat je niet bij mijn sigaret in de buurt komt. En zeg dat je nog even lekker kunt spelen. Wat je ook meteen gaat doen. Mijn sigaretje is op, en je kijkt, met een verdrietig gezichtje hoe ik hem uit maak. En vraagt mam moet je echt weg. Ik pak je op geef je een dikke knuffel en zeg dat we echt moeten gaan, oma wacht. Je houd me stevig vast als ik je laarzen en tas pak. Ik word helemaal vies, maar het boeit me niet. Want ik kan je vast houden! Samen knuffelend gaan we naar de auto. Waar je in de auto klimt en meteen de chocolade eitjes pakt die ik voor je meegebracht had. Je pakt na een paar seconde ook een tas en zegt "mama deze is voor jou, is een prinses, net als jij want jij bent ook lief en mooi" weer tranen in me ogen. En geef je een dikke kus om je te bedanken. Je probeert tijd te rekken, en blijft vragen of ik echt niet nog even koffie kom drinken en samen met je tante (die me gebracht had, maar er niet bij mocht zijn) nog even bij je spelen kon. Weer moet ik je zeggen dat dat niet kan. En verzin maar dat mijn vriend op me wacht. Wanneer hij dat goedkeurt zegt hij volgende keer heeeeel lang he mam! Ik krijg nog een hele dikke kus en knuffel. Waarna oma de auto start en weg rijd. Je zwaait, en huilend zwaai ik terug . Het voelt zo verdrietig en daarnaast voelt 1 uur veel te kort.
Huilend loop ik naar de auto en begin vol emotie aan me reis van ander half uur terug. Niet wetende wanneer ik je weer zien mag.

2 dagen later krijg ik het verslag van de begeleiding binnen. Mijn bezoek was blijkbaar dramatisch. Ik had zijn drukte moette remmen, ik had bij ieder klein ding moette mopperen, ik had geen blikje drinken mogen vast houden want dan kun je niet snel genoeg ingrijpen. Al met al. Een voor mij heerlijk uurtje weer totaal uit verband gerukt.

Meteen weer angst dat ik je nooit meer terug krijg, meteen kwaadheid, verdriet. En niemand die het echt begrijpt.

Wat moet ik nog doen? Moet mijn kind me alleen maar boos zien, mag ik mijn kind niet laten zijn wie hij is, zolang ik erin mee kan gaan?
Moet ik een uur samen alleen maar boos op hem zijn?
Ik word radeloos. Maar vecht door.

Want mijn kleine valentijns zoontje. Ik hou van jou!

#jeugdzorg #wsg #corona #mijnkind .