Rabje

Heel lang, maandenlang, had ik het plezier verloren in het leven. Doel verloren. Mijn leven was doelloos. Maar ik leefde. Ik sukkelde maar voort. Gewoon omdat ik adem haal. Gewoon omdat ik ben gespaard en hij niet. Omdat hij mij nog heeft vast gehouden vlak voor zijn eigen val. Die blauwe plekken op mijn been staan vast in mijn herinnering en op beeld. Heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet verder ben gevallen? Heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet een meter verder, de rivier in viel?Zal ik nu te komen overlijden, vind ik dat goed. En tot die tijd haal ik adem. En probeer ik te genieten op momenten. Haal ik het uiterste uit het moment. Want meer kan ik niet doen. Die toekomst is onbelangrijk geworden. Doelen zijn onbelangrijk geworden.Nu beland ik op een punt, een punt dat ik bijna weer terug in het leven wil staan. Ondertussen huil ik. Ik ga verder. Zonder hem. Hij is weg. Weg van deze aarde. Weg van deze wereld. Ik wil hem levend, maar het was mij niet gegund. Niemand niet gegund.Ik mag mijzelf wel gunnen dat ik weer leef. Maar ik vind het moeilijk om het mijzelf te gunnen. Maar hij heeft het mij wel gegund. Hij staat erop dat ik weer leef en alles weer op pak. Ik droom zo levendig over hem. Zo liefdevol. Zo liefdevol heb ik mij eigenlijk nog nooit gevoeld. Ik kijk in ieder geval altijd weer uit naar die dromen.Nu, sta ik weer op 't punt te gaan leven. Energie te stoppen in mijn leven. Lang heb ik de energie, de wil niet meer gehad. Maar nu, dwars door mijn tranen heen, begint het weer te borrelen. Mijzelf weer laten zien. Laten zien wie ik ben.Dit keer wil ik mijzelf weer laten zien, zonder mijzelf te bewijzen. Zonde van mijn energie geweest al die tijd. Dit keer alles van mijzelf laten zien, zonder een masker. Gewoon puur, zoals het is en zoals ik ben.Het was een lange weg, om mijn pijn, mijn boosheid, mijn angsten en alles te omarmen. Maar ik leg mij erbij neer. Ik kan niet meer. Ik vecht niet meer. Ik laat het zien.Ik wil mij niet meer anders voor doen. Ik hoef voor niemand niet anders voor te doen. Gewoon huilen en lachen met elkaar. Ik gun het mijzelf. Ik gun het mijn hart, zodat het weer heelt en zacht wordt. Want hij zit in mijn hart.Het doet nog zoveel pijn vanbinnen, maar omdat ik het mijzelf weer gun, zal het weer helen en alleen maar groter, zachter en mooier worden.Sowieso ben ik mede door de liefste mensen om mij heen, tot dit punt gekomen. Dank jullie wel💜~x~

Rabje

Ik ben klaar. Op. Ik wil niet meer. Ik trek het niet meer. Ik heb het geprobeerd. Alles aan gedaan om mij hoofd boven water te houden. En steeds maar weer liep ik op mijn tenen verder. Ik heb het aangegeven. Ik heb gezegd dat ik het moeilijk vond. Ik heb gezegd dat het heftig is in combinatie met mijn vroegere trauma's, trauma van pas geleden en rouw. Maar toch ben ik meegegaan, met het idee dat ik onmisbaar ben en hard nodig ben. Misschien stelde ik mij aan? Misschien kan ik dit wel? Kan ik hier doorheen? En wordt ik er wel sterker van! Maar het overheerste alles. Mijn slaap. Mijn dagelijks leven. Het betalen van de rekeningen werd teveel. Alle contacten bijhouden werd teveel. Een afspraak maken voor een apk werd teveel. Even naar de supermarkt lopen werd teveel. Even een afspraak inplannen met een vriendin werd teveel. Überhaupt ongelukkig voelen, en rouwen werd teveel. Ongelukkig voelen vanwege de heftigheid van mijn baan in combinatie met mijn geestelijke toestand momenteel was teveel. En mijn werk denkt ook gewoon te weten wat goed voor mij is. Het denkt mee wat goed voor mij zou zijn in deze situatie. Ze denken dat zij bij het goede eind hebben. Weten zij hoe het is, om je geliefde, samen bebloed en gewond, in je armen te hebben met zijn hartslag in je vingers, van zijn pols en deze voelt verdwijnen? Weten zij hoe het is, om alles op alles ingezet te hebben, om zijn leven te redden? En dat hij toch van deze aardbodem is weg genomen? Weten zij hoe boos ik ben hierom, op het leven? Weten zij hoe het is, om een lichaam zien te vinden in een land waar ze geen Engels spreken? En eindelijk na 2 en half uur hem aan te treffen in een mortuarium? Weten zij hoe het is, dat er allerlei andere trauma's van vroeger, dat ik elke dag uitgescholden, geslagen en vernederd werd, met alle emoties die erbij horen op dit moment ook opspelen? Weten zij hoe het is om rond te lopen met zoveel verdriet, schrik en ongeloof, maar geen troost kan vinden bij je eigen ouders? Weet überhaupt iemand, hoe dit allemaal is, en hoe dit voelt en hoe het is om je hoofd boven water te houden in deze vreselijk drukke, vol met verplichtingen - maatschappij? Nee...Dus daarom. Die verdomde personeelstekorten!! En geef ik nou aan dat dit teveel is, aan mijn werk, krijg ik letterlijk terug gekaatst: "Snap je wat dit teweegbrengt?" Daarom gooi ik de handdoek in de ring. Ik stop ermee. Ik stap er even uit, om tot rust te komen. Alles is mij teveel. Alles trekt teveel aan mij. Laat mij met rust...

Rabje

Ik voel mij zo alleenNog nooit heb ik zoiets zo sterk gevoeld. Ik heb de behoefte aan troost. Iemand die de armen om mij heen slaat en mij het gevoel van geborgenheid geeft. Dat het goed komt. En mij stevig blijft vasthouden. Ook ik ben mens en heb ik daar de behoefte aan. Alleen, mijn ouders hebben mij dit nooit kunnen geven. Mijn familie woont te ver weg. En bij vrienden is het toch anders. Mijn gehele leven wandel ik zo voort zonder getroost te worden. Een die hard, die dat zachte niet nodig heeft, maar gewoon uber hard was. Alleen nu wil ik een lange stevige knuffel. Een troost. Ik wil getroost worden. Ik wordt zachter. Ik wordt gevoeliger. Ik wil vastgepakt worden. Ik ben helemaal niet zo hard. Ik mis hem. Ik ben geschrokken van het hele ongeluk. Ik ben geschrokken omdat hij het niet heeft overleefd. Ik ben geschrokken dat wij zo ver waren op de aardbol. Ik voelde mij zo alleen. Ik wil getroost worden. Ik wil helemaal niet dood. Ik wil gewoon getroost worden zodat ik verder kan. Ik wil helemaal niet zo op de edge zitten met mijn gedachten. Maar ik wil gewoon vast gepakt worden en het vertrouwen hebben dat het weer goed komt. Ik voel mij zo alleen. Zonder iemand die mij de troost kan geven waar ik zo de behoefte aan heb. 

Paola

Liefdesverdriet Kort en bondig Wordt gezegd Zeer grondig Je moet weg Beetje afstand Even tijd Om na te denken Innerlijke strijd Herinneren waarom Wij elkaar beminden Gevoel is zoek Jezelf terug vinden Wat een kul Een misère Kan wel janken Keihard blèren Zeg gewoon Jij bent het niet Dit doet namelijk Meer verdriet Mooie woorden Valse schijn Het is duidelijk Er is geen wij zijn Diepe treurnis Ten einde raad Gelijktijdig Ontzettend kwaad Mooie woorden Toekomstdromen Alles weg Hoe is dat gekomen Leven gaat door Waar jij me achter liet Voelt vreselijk Liefdesverdriet ♡Paola ☆kwestievangevoel☆ ©Paola Lisman-Huyg Liefde is Lees meer Voor lief Lees meer Hartenliefde Lees meer

Gertiena

Ik las vanmorgen een heel mooi stuk over hoe wij omgaan met de dood. Ik vond dit zo'n mooi geschreven stuk dat ik het hier wil delen met jullie. Zelf ben ik niet bang voor de dood, zo als ik er nu tegen aan kijk dan, want als mijn tijd daar is ben ik misschien wel bang om te gaan. Ook vind ik de dood niet eng, mijn beide ouders zijn al op jonge leeftijd gestorven, mijn moeder toen ze 44 jaar was en  mijn vader op 49e jaar. De titel: Rouw gaat over liefde  Is van Manu Keirse en ik wil deze met jullie delen omdat ik dit een duidelijk verhaal vind en het met jullie wil delen. Rouw gaat over liefde De foto van Manu Keirse heb ik van het internet. Bron:Winterwijkse weekkrant

Neance

<•>Neance| 20-03-2019 | Blogs<•>   Toen mijn moeder overleed, brak er letterlijk iets in mij. Ik herkende mezelf niet meer. Mensen die mij kennen, weten dat ik nogal een emotioneel tiepje ben. Zoals ik al zei, is er de nacht dat ze overleed, iets in mij gebroken, want waarom kon ik niet huilen? Tuurlijk, er waren wel momenten dat het me overviel en ik in tranen uitbarstte, maar... in principe liep of zat ik er maar bij. Ik deed wat gedaan moest worden.. Ik stond op de automatische piloot. Iedereen huilde steeds, maar ik niet... Dit viel me eigenlijk gelijk op. Waarom huil ik niet? waarom lukt het me niet? Ik wil het wel, maar het lukt niet? WAT IS ER MIS MET MIJ?? Dit ben ik niet. Wat zullen ze wel niet van me denken?  "Doet het haar dan helemaal niks dat mama/haar moeder  er niet meer is?" Ik heb dit in het begin ook wel uitgesproken tegen een vriendin, omdat ik het zo gek vond... Ik zei dat het net was of ik verdoofd was... Maar vorige week gebeurde er iets met me. Er brak weer iets in mij, maar dit keer was het anders... want... Ik kon niet meer stoppen met huilen. Om de haverklap sloeg het toe. Ik had het hier gisteren met mijn broer over. Ik legde hem uit hoe ik mij er bij voelde en dat ik me wel eens af kon vragen wat iedereen zou denken omdat ik bijvoorbeeld niet huilde. Hij zei dat ze zich zelfs zorgen om me maakten, omdat ik zo vlak was..  Juist omdat ik een emotioneel tiepje ben. Ook zij kenden me zo niet. Ik hoef normaal gesproken maar iemand te zien huilen en ik ga ook... Maar iedereen huilde....ik niet... Toen ik later, na het gesprek met m’n broer, op google "emotioneel verdoofd" intypte, kwam ik bij de website over emotionele verwaarlozing uit.Nou, het was net of het over mij ging toen dit werd geschreven.Er worden 10 punten beschreven, waaraan je kunt zien dat je emotioneel verdoofd bent.Ik herkende mezelf totaal in deze 4 punten:  1. Je ervaart leuke of fijne gebeurtenissen als minder gelukkig dan anderen schijnen te zijn.Je kunt blije gebeurtenissen ervaren zonder je zo gelukkig te voelen als anderen schijnen te zijn als ze iets vergelijkbaars doormaken. Veel cliënten hebben me hun gelukkige levensgebeurtenissen als ‘lauw’ beschreven. Sommige hebben trouwerijen, vakanties, diploma-ceremonies of prijs-uitreikingen meegemaakt alsof ze zichzelf van een afstandje bekeken, afgesloten van de ervaringen of zelfs wachtend tot het voorbij zou zijn. Ze voelen zich verdoofd.. emotioneleverwaarlozing.nl 2. Je vraagt je soms af waarom je niet verdrietiger bent als je een verlies te verwerken krijgt Net als hierboven beschreven: je kunt een begrafenis van een geliefde meemaken of een ontslag krijgen en weinig voelen. Als je hersenen weten dat je verdrietig zou moeten zijn, maar je lichaam het niet voelt, ben je verdoofd.  emotioneleverwaarlozing.nl 5. Je kunt jezelf in sommige situaties observeren en je afvragen waarom je niet meer voelt Anderen om je heen huilen tranen van blijdschap of verdriet. Je kijkt naar ze en vraagt je af: “Waarom voel ik dat niet? Wat is er mis met mij?”. Je realiseert je dat je verdoofd bent.  emotioneleverwaarlozing.nl 8. Je hebt soms het gevoel dat je op de automatische piloot leeft De ene stap na de andere loop je door, je doet wat je veronderstelt wordt te doen en waarschijnlijk doe je dat ook  goed. Als een tinnen soldaatje of een duracell-konijntje ga je maar door. Maar je merkt dat je je ook afvraagt waar het allemaal goed voor is. Zou er niet iets meer moeten zijn? Het antwoord is ja. Er zouden ups en downs, trots, vreugde en verdriet moeten zijn. Maar jij mist het omdat je verdoofd bent.  emotioneleverwaarlozing.nl Als ik aan iemand uitlegde hoe ik me voelde, zei ik steeds, "het klinkt misschien gek" of "het klinkt misschien stom", maar toen ik dit las, werd ik gewoon emotioneel (ja, ja...ik werk weer ;-)) want, ik was niet gek...er was niets mis met mij! Zoals mijn broer het zo mooi beschreef, het is een overlevingsmechanisme. Ik vertelde dat ik zelfs bij de begrafenis niet kon huilen en dat ik dat zo graag had gewild... Hij zei dat ik dat toen misschien niet had kunnen handelen, waardoor mijn lichaam dat tegenhield. Toen ik daar zo over na dacht, herinnerde ik mij dat dat overlevingsmechanisme blijkbaar al "aansloeg"  toen hij mij belde om te zeggen dat ik moest komen... Ik moest toen namelijk wel huilen, maar het was net of mijn lichaam tegen de emotie vocht. Het werd namelijk steeds weggedrukt. Ken je dat gevoel? dat je wil huilen, maar er is iets wat het wegdrukt. Het komt er dan echt een soort van geforceerd uit... een hele vreemde gewaarwording. En ik herinner mij dat ik dat zelfs op dat moment ook gek vond. Voor nu, ben ik nog lang niet van deze sterke emoties af... Ik huil elke dag meerdere keren en niet een beetje, nee...ik mag dan een vrouw van 31 zijn, maar...als een klein kind kan ik huilend om mijn moeder roepen. Het doet zo'n pijn! Wat mis ik haar verschrikkelijk! Tsja...rouwverweking... het hoort er bij...Maar...wat een hel!   A broken heart is all that's left  I'm still fixing all the cracks Lost a couple of pieces when I carried it, carried it, carried it home I'm afraid of all I am My mind feels like a foreign land Silence ringing inside my head Please, carry me, carry me, carry me home *Duncan Laurence - Arcade Lees ook: Een mama zonder mama... Lees meer Mama... Lees meer Een leeg huis...(emigreren) Lees meer

Marjolein

De MH17 ramp is in die vijf jaar niet echt uit de publiciteit geweest en men maakt zich er nu voor op om te gedenken dat deze ramp zich op 17 juli precies vijf jaar geleden afspeelde. Voor mij is deze ramp onlosmakelijk verbonden aan de ramp die zich in die nacht voltrok binnen mijn eigen gezin: het overlijden van mijn ex-echtgenoot, de vader van mijn drie kinderen. Vijf jaar. Het is lastig te bepalen of dat lang of kort is. Aan de ene kant zijn de jaren voorbij gevlogen, aan de andere kant: ik weet het nog als de dag van gisteren. Het verdriet, het plotselinge, de pijn, vooral bij mijn kinderen. Van het ene op het andere moment was hij weg, een hartstilstand, ’s avonds laat. Hij zat thuis op de bank, en als ik hem en beetje ken (en dat doe ik), zat hij te zappen op de bank, naar het nieuws te kijken. Het nieuws dat gedomineerd werd door de MH17 ramp die zich die middag had afgespeeld. Tegen twaalven zakte hij in elkaar en was weg, de hulpdiensten en het ziekenhuis hebben geruime tijd geprobeerd hem terug te halen, wat mislukte. En daarna was alles anders. Drie kinderen die een ouder misten. Het overweldigende gevoel dat ik in het begin had, dat ik nu zeker heel oud moest worden, dat alles nu van mij afhing, ik was de enige verantwoordelijke nu. Daar wen je aan, zoals je aan alles went, er zijn veel meer ouders die er alleen voorstaan, al dan niet omdat de andere ouder is overleden. Er is veel veranderd in vijf jaar. De kinderen zijn vijf jaar ouder, de jongste is bijna volwassen. Er zijn al genoeg momenten geweest die hij niet had mogen missen: diploma-uitreikingen, studiekeuzes. Mijn zoon is op zichzelf gaan wonen begin dit jaar. Wat zou hij het leuk hebben gevonden om te helpen in zijn huisje. De jongste heeft verkering met een vroegere buurjongen, dus die heeft hij gekend en destijds hadden ze ook al verkering gehad. Maar de vriend van mijn oudste dochter zal hem nooit kennen. Er zullen nog heel veel meer van dit soort momenten komen. Ook in mijn leven is er veel veranderd. Ineens waren de kinderen fulltime bij mij, dat was best wennen en uiteindelijk heeft mede dat me, ruim twee jaar daarna, mijn relatie gekost. Het leert je dat je in je leven nooit op een punt bent dat je alles voor elkaar hebt, het leven is dynamischer dan je soms zou wensen. Nu, vijf jaar later, zit ik weer in een rouwperiode, het is nu zes weken geleden dat mijn moeder overleed. En hoe anders is dat! Waar mijn ex-echtgenoot zomaar uit het leven werd gerukt en er met geweld is geprobeerd hem terug te halen, zo rustig en vredig gleed mijn moeder het leven uit. En ook al was die laatste fase van haar leven erg kort, diep van binnen heb ik er vrede mee, al moet het gemis nog komen. En ook al was mijn moeder met haar 71 jaar nog veel te jong, mijn ex-echtgenoot was 48 jaar, de leeftijd die ik nu heb, en dat is natuurlijk heel veel te jong. Mensen zeggen weleens dat als je weet dat iemand gaat sterven, je in ieder geval afscheid kunt nemen van elkaar, eventueel nog dingen kunt zeggen tegen elkaar. Dat leek mij lastig. Als iemand een tijdlang weet dat hij gaat sterven, maakt dat het ook emotioneel heel zwaar, leek mij. In het geval van mijn moeder waren het heel mooie dagen. Ik heb gezegd dat ik van haar hou, iets wat ik in mijn leven nog nooit hardop gezegd had tegen haar, ook al wist zij wel dat dat zo was. En natuurlijk was het emotioneel, maar er was bij ons allemaal een diep gevoel van vrede, het was goed zo. Bij de vader van mijn kinderen was dat anders. En nog steeds weet ik niet wat beter is, want iedere situatie is weer anders. Hoe heftig is het als je afscheid moet nemen van je nog jonge kinderen, of, als kind, van je vader? Ik denk dat het niets voor hem geweest was, maar als ik zie wat wij allemaal ineens konden bij mijn moeder… eigenlijk kun je zoiets helemaal niet zeggen, op die momenten is alles zo anders! Wellicht kijkt hij af en toe om een hoekje om te kijken hoe het met zijn kinderen gaat, maar misschien is dat wel een heel aardse gedachte. Zoals mijn dochter zo dapper zei in haar speech op de begrafenis van mijn moeder: ‘doe de groetjes aan papa’, zo zou ik hem even willen laten weten dat we het redden met zijn allen, dat het al met al goed met ons gaat, maar ook dat we altijd over hem blijven praten, dat we hem niet vergeten.  Hieronder o.a. twee blogs die mijn dochter over haar vader schreef. De dag dat mijn wereld kantelde Lees meer Het papa-vormige gat in mijn hart Lees meer Ode aan mijn vader Lees meer

Annemiek

Het is druk aan de hemelpoort........ Het is druk aan de hemelpoort, mensen komen en gaan Het is druk aan de hemelpoort elke dag weer Het is druk aan de hemelpoort dag in dag uit, nacht in nacht uit Het is druk aan de hemelpoort dat is maar goed ook anders werd de aarde te vol Het is druk aan de hemelpoort Niemand gaat te vroeg Het is druk aan de hemelpoort maar ik had liever dat GOD nog even had gewacht toen hij jou riep Het is druk aan de hemelpoort.