Heel lang, maandenlang, had ik het plezier verloren in het leven. Doel verloren. Mijn leven was doelloos. Maar ik leefde. Ik sukkelde maar voort. Gewoon omdat ik adem haal. Gewoon omdat ik ben gespaard en hij niet. Omdat hij mij nog heeft vast gehouden vlak voor zijn eigen val. Die blauwe plekken op mijn been staan vast in mijn herinnering en op beeld. Heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet verder ben gevallen? Heeft hij ervoor gezorgd dat ik niet een meter verder, de rivier in viel?Zal ik nu te komen overlijden, vind ik dat goed. En tot die tijd haal ik adem. En probeer ik te genieten op momenten. Haal ik het uiterste uit het moment. Want meer kan ik niet doen. Die toekomst is onbelangrijk geworden. Doelen zijn onbelangrijk geworden.Nu beland ik op een punt, een punt dat ik bijna weer terug in het leven wil staan. Ondertussen huil ik. Ik ga verder. Zonder hem. Hij is weg. Weg van deze aarde. Weg van deze wereld. Ik wil hem levend, maar het was mij niet gegund. Niemand niet gegund.Ik mag mijzelf wel gunnen dat ik weer leef. Maar ik vind het moeilijk om het mijzelf te gunnen. Maar hij heeft het mij wel gegund. Hij staat erop dat ik weer leef en alles weer op pak. Ik droom zo levendig over hem. Zo liefdevol. Zo liefdevol heb ik mij eigenlijk nog nooit gevoeld. Ik kijk in ieder geval altijd weer uit naar die dromen.Nu, sta ik weer op 't punt te gaan leven. Energie te stoppen in mijn leven. Lang heb ik de energie, de wil niet meer gehad. Maar nu, dwars door mijn tranen heen, begint het weer te borrelen. Mijzelf weer laten zien. Laten zien wie ik ben.Dit keer wil ik mijzelf weer laten zien, zonder mijzelf te bewijzen. Zonde van mijn energie geweest al die tijd. Dit keer alles van mijzelf laten zien, zonder een masker. Gewoon puur, zoals het is en zoals ik ben.Het was een lange weg, om mijn pijn, mijn boosheid, mijn angsten en alles te omarmen. Maar ik leg mij erbij neer. Ik kan niet meer. Ik vecht niet meer. Ik laat het zien.Ik wil mij niet meer anders voor doen. Ik hoef voor niemand niet anders voor te doen. Gewoon huilen en lachen met elkaar. Ik gun het mijzelf. Ik gun het mijn hart, zodat het weer heelt en zacht wordt. Want hij zit in mijn hart.Het doet nog zoveel pijn vanbinnen, maar omdat ik het mijzelf weer gun, zal het weer helen en alleen maar groter, zachter en mooier worden.Sowieso ben ik mede door de liefste mensen om mij heen, tot dit punt gekomen. Dank jullie wel💜~x~