Mijn laatste zondag in Benidorm

Ze waren druk in mijn huis aan de gang. Ik wist gelijk dat het inbrekers waren of in ieder geval mensen die er niet thuis hoorden, maar ik voelde ook duidelijk dat zij vonden dat ze gewoon hun gang konden gaan. Opl mijn vragen waar ze mee bezig waren en waarom, kreeg ik nauwelijks antwoord. Alleen als ik het in het Duits vroeg, kwam er soms een halfslachtige reactie. Vooral van de vrouwen; de mannen hielden hun mond. En dan kreeg ik niet echt antwoord op mijn vraag, maar een soort bevestiging dat ze mijn vraag hadden begrepen en net wilden doen of ze erop in gingen. Terwijl het nota bene mijn eigen huis was. In beslag genomen, bezet gebied waar ik nauwelijks nog iets in te brengen had. Net of ik de enige was die wist dat het mijn huis was, maar me belachelijk maakte als ik daar iets van zei, omdat iedereen er gewoon zijn eigen ding deed, overtuigd dat het zo hoorde...

En ja, het was maar een droom. Maar daarom niet minder erg. Het ging niet om mijn huis, maar om mijn hele leven. Waar iedereen me wilde vertellen wat 'goed voor me is', terwijl de meesten vooral hun eigen belangen op het oog hadden. Zoals bijvoorbeeld de terreur van de social media, met op de achtergrond steeds een organisatie die geld wil verdienen en geen kans voorbij laat gaan om me erop te wijzen dat ik aan de lopende band allerlei spullen en diensten nodig heb. Dat ik kansen voorbij laat gaan als ik niet gelijk van elk aanbod profiteer. Al die bedrijven voor wie ik alleen besta als ze me steeds iets kunnen verkopen, die blijven herhalen dat je zonder al die spullen nauwelijks kunt leven.

Terwijl je eigenlijk alleen een dak boven je hoofd nodig hebt en iets te eten. En een paar mensen in je directe omgeving bij wie je aan kunt kloppen als je ergens mee zit. Terwijl je nagenoeg niks hebt aan duizenden pageviews van mensen die je totaal niet kent en die je waarschijnlijk ook nooit echt zult leren kennen...

Het klopt dat we sociale wezens zijn, maar dat betekent vooral dat we echte mensen van vlees en bloed nodig hebben, niet dat we ons elke dag opnieuw steeds weer uit moeten sloven om op slinkse wijze steeds meer volgers te krijgen, waar je in feite weinig aan hebt omdat die ook weer als sneeuw voor de zon zomaar verdwijnen zodra ze iets anders interessanter vinden. En die hoogstens blijven als je ze iets te bieden hebt waar ze nog echt behoefte aan hebben. Alleen zijn dat er dan eerder een handjevol en geen duizenden...

En ja, ik ben nog steeds in Benidorm. De laatste dag. Het was een bijzondere belevenis. Maar het echte leven is geen schrijvershotel en ook geen blog. En al helemaal geen maand lang all inclusive vakantie. Denk dat ik de volgende reizen weer gewoon zelf organiseer. En dan kijk wat en wie ik onderweg ontmoet...