Een alledaags tafereel in de trein.

Onderweg naar mijn studie zit ik in trein en eet mijn appel. Ik heb net mijn leesboek dichtgeslagen en in mijn tas gestoken.
Ik heb besloten eens om me heen te kijken; ik zit altijd zo diep in mijn eigen gedachten, mobiel of boek verstopt dat ik eigenlijk nooit in de gaten heb wat er om me heen gebeurt.
Ik heb een losse stoel kunnen claimen in zo’n vierpersoonsplek, er zit dus (gelukkig) niemand naast me in mijn nek te hijgen.
Tegenover me zit een wat volle vrouw die ik ongeveer net zo oud schat als mezelf, maar misschien is ze wel begin 30 (ik ben nooit goed geweest in leeftijden schatten). Ze kijkt me betrapt aan terwijl ze chips naar binnen werkt (Pringles BBQ smaak om precies te zijn).
Haar eetmanieren zijn verder prima trouwens. Vreemd dat ik daaraan denk, maar ik ben opgelucht dat ze niet smakt.
Ok genoeg gestaard, dit wordt vreemd.

Mijn appel is ondertussen op dus ik maak met het puntje van mijn pink het afvalbakje open (brrr) en gooi het kroosje erin.
Ik kijk verder de trein in. Een man zit opgefokt te telefoneren, met wie ik denk zijn baas of vrouw moet zijn. Het gaat over fitness en avondeten of iets dergelijks. Zijn telefoontje overstemt het verdere geroezemoes in de coupé. Geen idee of het een vertrouwelijk gesprek moest voorstellen, maar ik zal je verzekeren dat dat is mislukt want de hele coupé kan meegenieten. Niet dat de student aan mijn rechterkant daar iets van merkt; hij gaat helemaal op in zijn wiskundige berekeningen (hij is bij het hoofdstuk over matrices beland zie ik).
Verderop ligt/hangt een heel jong meisje als een elastiek om en op haar stoel gevouwen, en ze zeurt tegen haar mama dat het allemaal zo lang duurt.
Ik heb altijd bewondering voor die kinderen gehad, niet om het zeuren maar hun lenigheid. Jezus, als ik probeer zo mijn been te draaien zit ik voor ik het weet in de knoop. Precies op het moment dat ik haar overduidelijk (en overdreven) zie zuchten hoor ik de stem van de conducteur door de geluidsboxen kraken. We naderen Eindhoven en er zijn wat storingen op het spoor. Daar heb ik vandaag geen last van gehad gelukkig.
De trein remt elegant af en komt tot een rustige stop (wauw dat is ook nieuw vandaag. Normaal gesproken remt de trein zo hard dat iedereen zeker één meter naar voren vliegt).
Ik loop als een schaapje tussen de kudde het station op, de roltrap af (ja ik ben lui vandaag) en scan braaf mijn pasje bij de poortjes.
Eerst nog even zoeken naar mijn fiets en dan studeren maar weer…

In de trein