#aarde #ruimtevaart ‘De turquoise wateren van de Bahama’s, de rode woestijnen in Australië en groene meren in een okergeel Tibet. Als je boven de aarde zweeft, beleef je continu grote momenten van inzicht. Je kijkt recht naar beneden en ziet iets majestueus, een scala aan kleuren dat soms niet te beschrijven is.


Als je daarlangs kijkt en het zwarte heelal ziet, lijkt de aarde ineen te schrompelen tot een kwetsbare levende cel omringd door een dun membraantje. Ik kreeg een claustrofobisch gevoel. Niet voor mijzelf, maar voor de aarde. We zitten opgesloten in de dreigende deken van het heelal, leeg, koud, vol straling. Als het misgaat, kunnen we nergens heen.

Schade
Vanuit de ruimte zie je het totaalplaatje. Je ziet de menselijke activiteit, ook de negatieve. Als de wolken een keer weg zijn boven het Amazoneregenwoud zie op diverse plekken een lichtgroene graatstructuur in het donkergroen: weggekapt regenwoud langs weggetjes, mede als gevolg van de veeteelt. Rookpluimen van ontbossing en de wegstromende vruchtbare grond door erosie, als gevolg van de boskap. Niet alleen in de Amazone, maar ook op Borneo, Sumatra, Afrika, Madagaskar.

‘Vanuit de ruimte zie je dat we de aarde uitputten’