#de

#de chinese roos


Vandaag bij mijn schoonmoeder geweest. Steeds dat dubbel gevoel als je er op visite gaat. Opgelucht dat je naar buiten gaat en schuldig voelen dat je je opgelucht voelt. Verdrietig dat ze er 'alleen ' zit , niet echt weten wat er om haar heen gebeurd.
Waar is de schoonmoeder die graag bij ons kwam eten, zomers ervan genoot als we haar ophaalden om gezellig bij ons in de tuin te zitten. Met de feestdagen altijd Kerst met ons is. Ik heb er steeds moeite mee om ernaar toe te gaan. Ik weet ook dat ze blij is als ze ons ziet. Ze weet nog precies de namen van haar drie kinderen. Ze kent en herkent ons nog als we binnen lopen. Elke keer als we naar binnen lopen is de spanning of ze wel weet wie we zijn. Mijn meiden weet ze nog, we doen dan facetimen mijn oudste en ik op het moment dat ik er ben en groet ze bonusoma even. Die vindt het dan weer prachtig om onze dreumes door het huis te zien lopen. Hoe aandoenlijk als ik haar zie lachen, genieten .
Ene keer horen we haar zingen en dan weer tegen de knuffels praten als waren ze levende wezens. Dat is aandoenlijk om te zien. Maar als we haar bij binnenkomst zien zitten het hoofdje op de borst slapend, kijken Rich en ik elkaar aan en weten niet zo gauw wat te doen. Blijven haar wakker maken of gewoon weer gaan?
Vandaag was zo een dag dat ze vrolijk was en veel praatjes waar we niet alles meer kunnen begrijpen , het praten gaat steeds moeilijker namelijk. We keken naar foto;s die in het kamertje overal waren geplaatst.
Ze vindt het wel altijd leuk om ons te zien . Ook onze jongen gaat vaak mee bij oma op bezoek. Wat als oma wegvalt? Hoe zal hij reageren? Hij ziet oma, we hebben hem zo goed en zo kwaad als het kan uitgelegd wat dementie is. Hij schijnt het te begrijpen en is dan ook lief voor oma. Aait oma over haar hand als hij binnenkomt, maakt het zich makkelijk , doet de schoenen uit en gaat op het bed van oma liggen. En oma vindt dat niet erg, die moet er altijd om lachen.
Rich doet wat fruit en drinken voor haar. De verpleging komt binnenwandelen voor medicijnen, brengen van de lunch.
Na een poosje staan we op om te gaan met de belofte om er morgen weer te zijn. Ook al vergeet ze dat weer wat er gezegd is , we zeggen steevast tot morgen. Kusjes en zwaaien nog.
Dan zegt ze iets wat ons verrast. Op een vragende toon of we de chinese roos gaan halen. Wij laten onze verbazing niet merken , want we weten niet wat de chinese roos is. Hoe ziet die eruit, waar halen we die . Bestaat die wel?
We lopen naar de lift en denken hardop. Ken jij die de chinese roos? Waar vinden we zo een chinese roos? Bedoelt ze de orchidee? Want we moesten beloven die voor haar mee te nemen bij ons volgend bezoekje. Dan even googlen en ja hoor daar komt het . Inderdaad heeft ze deze bloemen veel in huis gehaald. Vond ze ook altijd zo mooie al die kleuren. Maar ik heb nooit geweten dat het zo werd genoemd.
Ik ken dat als de matrozen roos, zoals ze dat noemen in Suriname. Hopen dat we een chinese roos voor haar kunnen vinden in de tuincentra.