burn

#burn out

De waarheid en het ontkennen oftewel niet willen erkennen van een burn out. Al vanaf dag 1 dat mijn partner te horen kreeg van de arts dat hij een burn out heeft zou het moeilijk gaan worden voor ons als gezin. Rekening houden met zijn buien, pushen om eens zijn hardloopschoenen aan te trekken. Er op uit te gaan. Alles om maar niet in die negatieve spiraal te blijven.
Hoe naief is de gedachte geweest te denken dat je het even oplost. Even een break en dan kan hij weer aan de slag. Ik kwam bedrogen uit. Er speelde meer, ik struinde internet af , er hoefde maar iets van burn out ergens te lezen te zijn en ik nam het tot op. Meer, meer , ik moet meer weten. Dit kan toch niet ? Mijn partner heeft mij nodig en ik kan hem niet helpen , ik weet niet hoe ermee om te gaan. Eindelijk ben je zover dat je elkaar begrijpt en er voor hem bent. Na veel ingelezen te hebben over burn out.

Zo nu kan het alleen maar beter gaan dacht ik bij mezelf. Hem gewoon zijn ding laten doen, niet teveel vragen stellen, hij komt er vanzelf mee. Het komt allemaal goed. Fout.

Het gevaar vanuit DE WERKGEVER. Daar is dan ook alle ellende mee begonnen waar ik/wij mee worstelen.

Hebben we de Arbo Arts kunnen doen inzien dat het niet niets is zijn burn out. Komt de werkgever om de hoek kijken. Het zal niet onbekend klinken als ik zeg dat ze het onzin vinden, laconiek op reageren, sceptisch zijn en zelfs kleinerend uit de hoek kunnen komen.

Om een lang verhaal kort te maken, ik heb een gezond wantrouwen gehad naar de werkgever toe. Het zinde mij niet de manier van aanpak. Als we op gesprek gingen nam ik het het gesprek op zonder medeweten van mijn partner. Braaf reed ik hem naar hoofdkantoor als hij moest opdraven. Wat ik hoorde ? Ik kon mijn oren niet geloven. Ik kon dat mens wel ….. ik luisterde . Keek haar aan. Ziet ze het niet, wil ze het niet zien? Zijn het echt de cijfertjes die voor haar ogen dansen dat ze het vertikt om te zien hoe erg hij eraan toe is? Of moet ze zich bewijzen aan de grote bazen dat ze van die gemene snijdende antwoorden en opmerkingen gaf? Ach ja, zij treft geen blaam als je het haar ronduit zegt. Veel liegen , alles wat er eerder werd gezegd en beloofd gewoon keihard over liegen en beweren dat het niet is gezegd. Of als ze er niet omheen kunnen omdat er laten we zeggen teveel getuigen van zijn als zodanig formuleren dat het ten nadele kwam van mijn partner.

Ja de opnames kun je niet gebruiken , is onrechtmatig verkregen zeggen ze. Maar voor mij is het een bewijs dat we niet gek zijn , dat het waar is en ik blijf vechten voor het onrecht dat ze hem aandoen. Ooit zal hij of zij het bandje te horen krijgen. Of zal ik het naar de grote baas sturen ? Wat zullen de gevolgen zijn? Nee ik wacht nog even ermee.

Op advies van de arbo arts is er een tussenpersoon ingeschakeld om de situatie tussen werkgever en werknemer weer normaal te krijgen. De eerste poging ging al mis. Ongelooflijk , knarsetandend zat ik er. Ik moest zelfs een clausule tekenen dat alles wat er is besproken ook daar blijft. Ze hebben ook alles uit de kast gehaald om mijn partner het vuur aan de schenen te leggen.

Ik sla een heel stuk over en dat stuk is gevuld met stress, frustraties, huilbuien, woede, uitbarstingen. Nee ik hield het niet meer. Steeds als de telefoon ging kreeg hij een soort van fobie. Want de persoon aan de andere kant kon maar zeuren , zeuren, dwingen. Als hij op de vraag hoe het gaat antwoord dat hij betere dagen heeft gekend denkt men met een telefoontje een soort van peptalk te geven dat hij dan positief is en meteen de volgende dag aan de slag gaat.

Het punt waar de arbeidsdeskundige in beeld kwam was het enige wat je hoorde dat ze de boete niet gaat betalen aan het UWV ik weet niet eens meer hoe vaak het werd gezegd. En we zijn nog niet eens zover. Re-integratei ging goed, hij werkte op alle fronten mee. Ik zag dat hij er gewoon nog niet aan toe was om zelfstandig te werken, maar hij wilde weer. Vreesde het ergste , ik vreesde voor een terugval. Uitgeput kwam hij thuis, viel net voor het eten in slaap. Weinig eetlust, maar hij ging door. Ik vervloekte zijn werkgever. Nee ik moet optreden. Als zij een werknemer kwijt zijn kunnen ze die zo vervangen. Een ooh aah en dan gaan ze weer verder. Maar ik kan mijn partner niet opzij zetten en zeggen hup ik pak een gezonde man uit de kast ter vervanging van de ingestorte partner.

De telefoon ging en ik hoorde hem stamelen, hakkelen. Nee, niet meer, ze zullen zijn burn out nu erkennen. Wat er ook voor nodig is ik laat dit niet meer toe. Oh ja ik ging aardig tekeer maar niet zoals het wordt overgebracht aan derden. Kwam erop neer dat ik een of ander viswijf was en van alles liep te verwijten waar wij schuld aan zouden hebben. Ha, ha.. ik kan wel aardig tekeer gaan als je aan mijn gezin komt. Maar scheldwoorden zul je niet van mij te horen krijgen. Ik moet dan heel diep nadenken hoe te schelden. Ik kan mijn stem aardig verheffen ja , maar ik blijf beleefd. En mag ik, nadat mijn partner, meer dan een jaar te zijn getergd , niet serieus te zijn genomen eens goed blazen?

Is het zo moeilijk om je te verdiepen in de mens , het waarom en wat een burn out is? Zijn de cijfertjes nu zo belangrijk of je ego dat je niet de moeite neemt je te verdiepen in de oorzaak van de burn out? Dat alles wat er gebeurd op het werk, buiten het werk voort komt uit zijn burn out? Dat hij concentratie problemen heeft en hem dan toch nog zelfstandig laten werken tegen het advies in van de arbo arts . En als klap op de vuurpijl je werknemer beter melden terwijl die nog in een re-integratie traject zit en dit zonder medeweten van de werknemer. En glashard liegen erover, het ontkennen. Komen ze gewoon ermee weg? Dit kan toch gewoon niet?

Ik blijf mijn partner steunen en heb pas rust als ze zijn burn out gaan erkennen.





En zo ben ik voor langer dan een jaar het gevecht om de erkenning van het burn out aangegaan. En laat ik niet los . Nog vele andere zaken die mijn aandacht vroegen. Nu sta ik kaarsrecht en laat mij niet het zwijgen opleggen.