Als je schrijft over #natuur verdwaal je makkelijk in doemscenario’s en slecht nieuws. Maar er zijn ook oplossingen om het tij te keren, zie ik in mijn zoektocht naar hoe we de Nederlandse natuur weer buitengewoon kunnen maken.Ten tijde van crisis krijg je zin in oplossingen, merk ik. Het praten over problemen maakt je alleen maar ongelukkig. T

Ik maak het nog een stukje erger: er bestaan geen pasklare oplossingen of quick fixes voor de meeste van die problemen, zoals het verdwijnen van dier- en plantensoorten, verzuring van de bodem of verwoestijning door klimaatverandering.

Het zijn vaak langzame processen waardoor de natuur het onderspit delft. Zo vinden we het nu heel normaal dat enorme oppervlaktes bestaan uit monoculturen.
Dit zijn velden waar een en hetzelfde gewas geplant wordt. Hierdoor kun je meer en effectiever produceren. Een nadeel: het landschap wordt vatbaarder voor ziektes en externe invloeden als verdroging of extreme wind. Maar dat is een proces van eeuwen geweest, ontdekte ik toen ik schreef over ruilverkaveling.

Efficiënt is het allemaal wel, we produceren in Nederland meer eten dan we op kunnen, maar vind op het boerenland nog maar eens een rode vuurvlinder, Dat de natuur extreem heeft moeten inschikken, dat draai je niet zomaar meer terug. Maar dat er geen directe uitweg bestaat, betekent niet dat er geen hoopvolle perspectieven zijn.

Ik begon in januari met de vraag: ‘Hoe maken we onze natuur weer buitengewoon?’ Het was een vraag die uiteindelijk leidde tot een zoektocht naar het tegenovergestelde: ‘Hoe maken we de natuur weer zo normaal en gewoon mogelijk?’

Tijdens die zoektocht sprak ik ecologen, wetenschappers, ondernemers en boeren. Geen van hen ontkende de problemen, maar de meesten hadden ook nagedacht over oplossingen voor meer natuur, een gezonder boerenland en over hoe je bestaande patronen kan doorbreken. Sommige oplossingen staan nog in de kinderschoenen, andere hebben zich al bewezen.

Met deze ideeën krijgt de natuur weer de ruimte