Heel mijn leven dacht ik dat moeder zijn het leukste op de wereld is. Ik zag reclames op tv, van gezinnen die aan tafel zitten, iedereen met een lach op hun gezicht, aan het genieten van het eten en grapjes aan het vertellen.
Dit is niet hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat. Wij (mijn man en ik) zitten zeker niet met een lach op ons gezicht. We moeten de kinderen er constant aan herinneren om proper te eten, om geen eten op de grond te gooien, om hun handjes niet in hun glas water te steken en vervolgens het water er in onze gezichten eraf te zwieren.
Bedtijd is net hetzelfde. De perfecte gezinnetjes in de film gaan lekker gezellig in bed liggen, een verhaaltje lezen voor hun super tevreden en blije kinderen en vervolgens vallen ze in slaap. Wanneer ik met mijn kinderen in bed lig en ze nog een verhaaltje willen horen, verzin ik snel iets ter plekke, doe ik het in een donkere kamer zodat ze zeker niet wakker blijven, en wanneer het lange verhaal eindelijk uitverteld is en ik wacht op een zacht gesnurk, hoor ik: mama nog eentje!
Dus nee, moeder zijn is niets zoals het in de boekjes wordt omschreven. Maar ik kan wel zeggen dat ik enorm veel van mijn kleine mormels hou.

Moeder zijn