Traan na traan na traan
voel ik mijn levensvreugde gaan
Ik zie het nu weer niet meer zitten
zal ik maar gewoon eeuwig gaan pitten
Ik loop weer op het slappe koord
voel me ongelukkig denk aan zelfmoord
Heb net in het park op meerdere banken
afgezonderd en uitgebreid zitten janken
Al mijn hele leven zit ik in een soort dip
ik voel me niet bepaald een VIP
Wat stel ik nou toch eigenlijk voor
voor velen kan ik er niet mee door
Er is kennelijk niets bijzonders aan mij
ben vaak eenzaam, ik hoor er niet bij
Heb geen vet salaris, ik kom niet om in het geld
en daar zijn een hoop mensen toch wel op gesteld
Ik ben ook niet bepaald een schoonheid
en dan maakt men blijkbaar minder tijd
Een grote sociale kring heb ik ook niet
ik ben waardevol, maar niemand die het ziet
Ik zit vaak als een dood vogeltje in huis
mijn dagen slijtend voor de beeldbuis
Er is niemand voor een beetje steun
ik heb alleen mezelf waar ik op leun
de weekenden zijn het moeilijkst qua emotie
Ik voel me rot daarvan neemt niemand notie
en dit speelt al vanaf mijn puberteit
Ik voel me ongelukkig dat is een feit
Er is ook niemand om me hier uit te halen
Ik moet het zelf doen, maar daarin blijf ik falen
