Hans

#vrolijkkerstmis  

Marc

#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:

Marc

#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:

DidI'Ms world

En hij deed van "YES" Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. X moest naar de rechter voor een gesprek. Hij had een brief ontvangen van de rechtbank waarin de tijd vermeldt stond en een beschrijving van hoe het zou gaan. Ik had gezegd dat ik mee zou gaan en mijn partner had aangeboden om ons te brengen. Hij zei er niet tegenop te zien en hij had gehoord dat het niks voorstelde. Ik vond het echter een naar idee om hem alleen te laten gaan. Hij vond het geloof ik raar dat ik mee wilde gaan omdat hij dat volgens mij niet gewend is.  Het is voor mij zo vreemd allemaal. Maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je ouders hebt die het zo ver laten komen en dat je het als kind normaal vind om je eigen gang te gaan zonder erop te vertrouwen dat er iemand achter of naast je staat. Maar dat is zijn wereld en ik wil hem zo graag laten zien dat het ook anders kan.  Aangekomen bij de rechtbank kregen we het zaaknummer te horen en in welke gang we moesten wachten dus daar zijn we keurig naartoe gelopen. Het was voor ons niet helemaal duidelijk of de moeder en de stiefvader aanwezig zouden zijn. Daar stond niks over vermeld in de brief. Ik ging er vanuit dat dit wel zo zou zijn of dat die mensen in elk geval na hem gehoord zouden worden. Hij ging er vanuit op basis van de informatie in de brief dat zij niet aanwezig zouden zijn. Aangezien hij in de zeven weken dat hij bij mij woont maar 1x moeder gezien heeft en absoluut geen contact wil met stiefvader had hij die ook niet meer gezien. De mogelijkheid dat hij ze tegen het lijf zou lopen was de tweede reden dat ik mee wilde gaan, als een soort van buffer zeg maar. Het leek mij zo'n eenzame situatie voor hem anders.  Wij zaten er al een tijdje toen ik inderdaad de ouders aan zag komen lopen. Er volgde een ongemakkelijk "hallo" toen zij langs ons liepen en zij gingen op het volgende bankje zitten. X reageerde niet op ze en bleef op zijn telefoon bezig. De ouders stelden wel af en toe een vraag en X antwoordde wel maar van beide kanten ging dat niet van harte. Na enige tijd kwam er een meneer uit het kamertje waar de zitting zou zijn en die vroeg of wij voor de volgende zaak aanwezig waren. Ik stelde X voor en bevestigde dat waarop hij zich voorstelde aan X en de ouders. Hij was aanwezig namens de Raad voor de Kinderbescherming.  Ik vroeg hem hoe het verder zou gaan en hij vertelde dat straks iedereen naar binnen gaat en dat de rechter dan aan X zal vragen of hij met of zonder ouders met de rechter wil spreken. Als hij kiest voor zonder dan moeten de ouders de kamer weer verlaten en dan volgt er een gesprek met de rechter onder 4 ogen. Ook hij moet dan de kamer uit en alleen de griffier blijft aanwezig. Na het gesprek mag iedereen weer naar binnen, verlaat X de kamer en verteld de rechter kort wat er gezegd en besproken is en mogen de ouders nog hun zegje doen. Daarna komt X weer naar binnen en volgt er een uitspraak. Zowel X als de ouders hadden meegeluisterd en dat was de bedoeling van de vraag. X kon nu alvast bedenken wat hij zou willen en de ouders konden zich op beide scenario's voorbereiden.  Vlak daarna werden ze allemaal naar binnen geroepen. Ik bleef op de gang. Ik weet eigenlijk niet of ik mee naar binnen had gemogen maar ik vond sowieso dat dit iets is waar ik niet bij hoor. Ik vroeg me af waar X voor zou kiezen maar al snel ging de deur open en kwamen zowel de ouders als de meneer van de Raad weer naar buiten en hij merkte op dat het nu ging zoals in het in de meeste gevallen ging. Het gesprek met de rechter duurde voor mijn gevoel best lang. Toen hij klaar was waren de ouders aan de beurt en dat duurde minder lang dan het gesprek met X maar ik heb het niet geklokt. Ik wist op dat moment eigenlijk niet of de rechter meteen uitspraak zou doen. De verhalen die ik daarover van te voren gehoord had waren niet eenduidig maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dit niet het geval zou zijn.  Terwijl ik daar nog over na aan het denken was kwamen de ouders naar buiten gelopen en ze liepen meteen weg. X volgde enige tijd later. Hij keek me aan terwijl hij de deur achter zich sloot en hij deed van "YES" met een grote glimlach op zijn gezicht en met 2 duimen omhoog. Hij zou bij mij/ons blijven wonen, de #ondertoezichtstelling is goedgekeurd. En terwijl ik naar hem keek werd ik zo verdrietig want ik realiseerde me dit gebaar betekende dat hij blij was dat hij niet terug naar zijn ouders hoefde. Hoe verdrietig en triest is dat eigenlijk. Het brak mijn hart.  Het leek alsof er iets van hem afviel maar ik kan me niet voorstellen dat dit het enige was wat hij voelde op dat moment. We zijn samen naar het station gelopen, hebben onderweg een warme chocolademelk gedronken en een beetje gepraat. Ik probeerde een middenweg te vinden tussen de zwaarte van het geheel en de luchtigheid van hem.  Nu ik dit allemaal opschrijf zijn er 3 nachten verstreken en volgens mij vindt hij het allemaal wel prima en ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. De ouders trekken nu helemaal hun handen van hem af bleek dit weekend en daar moet ik het nog met hem over hebben want dit weet hij niet al zal hij wel al een vermoeden hebben denk ik. Zij vinden dat ik het maar moet oplossen en het maar moet "opsoppen" met hem. En ik ............. ik heb geen flauw idee hoe het nu verder moet.  Alles is tot nu toe gericht geweest op de ouders en op X. Ik werd alleen aan allerlei onderzoeken blootgesteld maar inhoudelijk niet betrokken. Eigenlijk best raar want hij wordt wel bij mij ondergebracht maar als verzorger wordt je niet voorgelicht. Alles wat ik weet weet ik via Google en de telefoontjes die ikzelf gepleegd heb. Dus straks ga ik maar eens aan de bel hangen. Want als de ouders zich niet meer juridisch en financieel verantwoordelijk voelen dan zal er heel snel het e.e.a. geregeld moeten worden.  Lees meer Pleegouder in spé?! Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland. Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? Is het leuk om moeder te zijn? Mineralen, vitamines en vezels Wat verandert er als je kind 18 jaar wordt? Ik weet niet precies waarom maar ik vertrouw jou.

enigma

Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok .   Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen. Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg. Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen   in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen   die gebruikt worden bij #acupunctuur  in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam. Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn. Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.) Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur. Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn  verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt. Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken... Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm Read more Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan Read more Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen. Read more

Hans

#slavenarbeid Ieder Nederlands huishouden gebruikt twee 'niet-westerse' slaven. Voor alles wat de Nederlander gebruikt of heeft, zijn twee slaven nodig, om precies te zijn ‘1,8 fte’. Dat zegt econoom Paul Schenderling in het kerstnummer van De Nieuwe Koers . Schenderling (31) is werkzaam bij Berenschot en promoveert aan de Vrije Universiteit. Samen met bedrijfskundige Matthias Olthaar, lector Green Logistics aan de NHL Stenden Hogeschool, onderzocht hij in recente rapporten van de OESO (de economische organisatie van rijke landen) naar waar en hoe de producten die in Nederland worden gekocht en gebruikt tot stand zijn gekomen. Het leidde tot een publicatie die ‘Koopmacht’ heet. De uitkomsten zijn schokkend. Voor de economie in Nederland zijn 13,8 miljoen niet-westerse mensen aan het werk - 1,8 fte per Nederlands huishouden. In wezen heeft elke leefeenheid in Nederland dus twee slaven. Daar is geen besef van, omdat ze niet in of bij huis werken, maar in een land ver weg. Schenderling noemt de situatie bizar. Het is een ‘hypocriete spagaat. Met de ene hand geven we ontwikkelingshulp, met de andere hand knijpen we dezelfde mensen in dezelfde landen af ten behoeve van onze producten.’ Er gebeurt niets aan de schreeuwende ongelijkheid, de uitbuiting met afstandsbediening. ‘Waarom niet? Omdat je voor negen euro een nieuwe trui uit een sweatshop in Bangladesh kunt kopen. Een belachelijke, onverantwoordelijk lage prijs, maar zo onmenselijk zijn we dus geworden’, aldus Schenderling in De Nieuwe Koers. Schenderling hoopt dat hij nooit de boosheid verliest die hem overviel bij hel lezen van boeken en rapporten over de omstandigheden waarin niet-westerse mensen - voor hongerloontjes in ziekmakende omgeving - goederen produceren voor de westerse markt . En 'wij' incasseren ook nog de toegevoegde waarde. Zo krijgt de cacaoboer in Ghana maar 2,3 procent van de prijs die de Nederlander voor zijn biologische en mens- en milieuvriendelijk geproduceerde reep betaalt.

Marc

#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:

DidI'Ms world

Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben. Hoe het zo gekomen is 6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet. Hoe ging het verder? Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen. Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie. De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen. Stand van zaken nu Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet. Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn? Lees meer Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Duurzame poepschep Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding. Kleding verven op natuurlijke wijze Weet jij dat ze vroeger Is het leuk om moeder te zijn? Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.

DidI'Ms world

Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben. Hoe het zo gekomen is 6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet. Hoe ging het verder? Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen. Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie. De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen. Stand van zaken nu Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet. Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn? Lees meer Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Duurzame poepschep Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding. Kleding verven op natuurlijke wijze Weet jij dat ze vroeger Is het leuk om moeder te zijn? Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.

enigma

Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok .   Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen. Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg. Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen   in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen   die gebruikt worden bij #acupunctuur  in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam. Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn. Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.) Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur. Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn  verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt. Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken... Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm Read more Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan Read more Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen. Read more

Marc

#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder: