Hahaha, vele malen beter dan het origineel!! Je bent er vroeg bij met je wensen, uiteraard voor jou en de jouwen het zelfde en meer gewenst!
#Rutte
#Rutte
Marc
16 uren geleden
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel.
Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven.
Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt.
Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit.
Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was?
Lees verder:
Hans
1 uur geleden
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
Marc
10 minuten geleden
@Hans Over "verdeel&heers" heb ik op yoors genoeg geschreven, mensen willen en misschien zelfs "kunnen" dat niet zien en/of begrijpen. Met deze aloude techniek hou je de bevolking onder controle, dat begrepen de oude grieken al. Momenteel begeeft ik me veel aan de andere kant van de "lijn", niet alleen omdat ik vind dat als land/bevolking ons massaal in de (economische)afgrond laten donderen, maar ook om een daadwerkelijk te zien, te leren te begrijpen hoe de "andere kant" werkt en denkt. Vanuit welke emotie men handelt en functioneert. Van de media krijgt ik altijd een gekleurd beeld voor geschoteld, en is altijd politiek correct, en daarmee per definitie niet onafhankelijk. Men kan pas oordelen over iets als men het geproefd heeft. Bijvoorbeeld het woord fascist, de media neemt dat woord wel heel erg snel over, en gebruikt te pas en onpas om te laten zien hoe "fout" mensen kunnen zijn, maar... alleen in hun voordeel. De context en het gevoel ziet men niet, dat begrijp ik wel, maar ik begrijp ook het doel, mensen tegen elkaar opzetten.
#Rutte
#Rutte
Marc
16 uren geleden
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel.
Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven.
Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt.
Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit.
Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was?
Lees verder:
Hans
1 uur geleden
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
Hans
31 minuten geleden
@Marc Het zijn en blijven mensen die de dienst uitmaken. Maar alles beter dan oorlog. Ongeluk zit in een klein hoekje kijk maar eens hoe het fascisme weer in opkomst is. Mensen worden tegen elkaar uitgespeeld. Kijk naar de fascisten leider van de boeren FDF.
#ondertoezichtstelling
#Ondertoezichtstelling (OTS) goedgekeurd.
DidI'Ms world
43 minuten geleden
En hij deed van "YES"
Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. X moest naar de rechter voor een gesprek. Hij had een brief ontvangen van de rechtbank waarin de tijd vermeldt stond en een beschrijving van hoe het zou gaan. Ik had gezegd dat ik mee zou gaan en mijn partner had aangeboden om ons te brengen. Hij zei er niet tegenop te zien en hij had gehoord dat het niks voorstelde. Ik vond het echter een naar idee om hem alleen te laten gaan. Hij vond het geloof ik raar dat ik mee wilde gaan omdat hij dat volgens mij niet gewend is.
Het is voor mij zo vreemd allemaal. Maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je ouders hebt die het zo ver laten komen en dat je het als kind normaal vind om je eigen gang te gaan zonder erop te vertrouwen dat er iemand achter of naast je staat. Maar dat is zijn wereld en ik wil hem zo graag laten zien dat het ook anders kan.
Aangekomen bij de rechtbank kregen we het zaaknummer te horen en in welke gang we moesten wachten dus daar zijn we keurig naartoe gelopen. Het was voor ons niet helemaal duidelijk of de moeder en de stiefvader aanwezig zouden zijn. Daar stond niks over vermeld in de brief. Ik ging er vanuit dat dit wel zo zou zijn of dat die mensen in elk geval na hem gehoord zouden worden. Hij ging er vanuit op basis van de informatie in de brief dat zij niet aanwezig zouden zijn. Aangezien hij in de zeven weken dat hij bij mij woont maar 1x moeder gezien heeft en absoluut geen contact wil met stiefvader had hij die ook niet meer gezien. De mogelijkheid dat hij ze tegen het lijf zou lopen was de tweede reden dat ik mee wilde gaan, als een soort van buffer zeg maar. Het leek mij zo'n eenzame situatie voor hem anders.
Wij zaten er al een tijdje toen ik inderdaad de ouders aan zag komen lopen. Er volgde een ongemakkelijk "hallo" toen zij langs ons liepen en zij gingen op het volgende bankje zitten. X reageerde niet op ze en bleef op zijn telefoon bezig. De ouders stelden wel af en toe een vraag en X antwoordde wel maar van beide kanten ging dat niet van harte. Na enige tijd kwam er een meneer uit het kamertje waar de zitting zou zijn en die vroeg of wij voor de volgende zaak aanwezig waren. Ik stelde X voor en bevestigde dat waarop hij zich voorstelde aan X en de ouders. Hij was aanwezig namens de Raad voor de Kinderbescherming. Ik vroeg hem hoe het verder zou gaan en hij vertelde dat straks iedereen naar binnen gaat en dat de rechter dan aan X zal vragen of hij met of zonder ouders met de rechter wil spreken. Als hij kiest voor zonder dan moeten de ouders de kamer weer verlaten en dan volgt er een gesprek met de rechter onder 4 ogen. Ook hij moet dan de kamer uit en alleen de griffier blijft aanwezig. Na het gesprek mag iedereen weer naar binnen, verlaat X de kamer en verteld de rechter kort wat er gezegd en besproken is en mogen de ouders nog hun zegje doen. Daarna komt X weer naar binnen en volgt er een uitspraak. Zowel X als de ouders hadden meegeluisterd en dat was de bedoeling van de vraag. X kon nu alvast bedenken wat hij zou willen en de ouders konden zich op beide scenario's voorbereiden.
Vlak daarna werden ze allemaal naar binnen geroepen. Ik bleef op de gang. Ik weet eigenlijk niet of ik mee naar binnen had gemogen maar ik vond sowieso dat dit iets is waar ik niet bij hoor. Ik vroeg me af waar X voor zou kiezen maar al snel ging de deur open en kwamen zowel de ouders als de meneer van de Raad weer naar buiten en hij merkte op dat het nu ging zoals in het in de meeste gevallen ging. Het gesprek met de rechter duurde voor mijn gevoel best lang. Toen hij klaar was waren de ouders aan de beurt en dat duurde minder lang dan het gesprek met X maar ik heb het niet geklokt. Ik wist op dat moment eigenlijk niet of de rechter meteen uitspraak zou doen. De verhalen die ik daarover van te voren gehoord had waren niet eenduidig maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dit niet het geval zou zijn.
Terwijl ik daar nog over na aan het denken was kwamen de ouders naar buiten gelopen en ze liepen meteen weg. X volgde enige tijd later. Hij keek me aan terwijl hij de deur achter zich sloot en hij deed van "YES" met een grote glimlach op zijn gezicht en met 2 duimen omhoog. Hij zou bij mij/ons blijven wonen, de #ondertoezichtstelling is goedgekeurd. En terwijl ik naar hem keek werd ik zo verdrietig want ik realiseerde me dit gebaar betekende dat hij blij was dat hij niet terug naar zijn ouders hoefde. Hoe verdrietig en triest is dat eigenlijk. Het brak mijn hart.
Het leek alsof er iets van hem afviel maar ik kan me niet voorstellen dat dit het enige was wat hij voelde op dat moment. We zijn samen naar het station gelopen, hebben onderweg een warme chocolademelk gedronken en een beetje gepraat. Ik probeerde een middenweg te vinden tussen de zwaarte van het geheel en de luchtigheid van hem.
Nu ik dit allemaal opschrijf zijn er 3 nachten verstreken en volgens mij vindt hij het allemaal wel prima en ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. De ouders trekken nu helemaal hun handen van hem af bleek dit weekend en daar moet ik het nog met hem over hebben want dit weet hij niet al zal hij wel al een vermoeden hebben denk ik. Zij vinden dat ik het maar moet oplossen en het maar moet "opsoppen" met hem. En ik ............. ik heb geen flauw idee hoe het nu verder moet.
Alles is tot nu toe gericht geweest op de ouders en op X. Ik werd alleen aan allerlei onderzoeken blootgesteld maar inhoudelijk niet betrokken. Eigenlijk best raar want hij wordt wel bij mij ondergebracht maar als verzorger wordt je niet voorgelicht. Alles wat ik weet weet ik via Google en de telefoontjes die ikzelf gepleegd heb. Dus straks ga ik maar eens aan de bel hangen. Want als de ouders zich niet meer juridisch en financieel verantwoordelijk voelen dan zal er heel snel het e.e.a. geregeld moeten worden.
Lees meer
Pleegouder in spé?!
Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd
Wat is het nut van vraag en antwoord?
Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander?
4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.
Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren?
Is het leuk om moeder te zijn?
Mineralen, vitamines en vezels
Wat verandert er als je kind 18 jaar wordt?
Ik weet niet precies waarom maar ik vertrouw jou.
Marc
31 minuten geleden
Tjee.... dit is niet makkelijk, en toch volharden. Diepe bewondering!
#orgaanklok
Enigma's insomnia - 4 - de orgaanklok
enigma
1 dag geleden
Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok . Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen.
Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg.
Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen die gebruikt worden bij #acupunctuur in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam.
Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn.
Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.)
Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur.
Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt.
Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken...
Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm
Read more
Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan
Read more
Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen.
Read more
Hans
34 minuten geleden
Leerzaam, dank je wel.
#slavenarbeid
#slavenarbeid
Hans
53 minuten geleden
#slavenarbeid Ieder Nederlands huishouden gebruikt twee 'niet-westerse' slaven. Voor alles wat de Nederlander gebruikt of heeft, zijn twee slaven nodig, om precies te zijn ‘1,8 fte’. Dat zegt econoom Paul Schenderling in het kerstnummer van De Nieuwe Koers . Schenderling (31) is werkzaam bij Berenschot en promoveert aan de Vrije Universiteit. Samen met bedrijfskundige Matthias Olthaar, lector Green Logistics aan de NHL Stenden Hogeschool, onderzocht hij in recente rapporten van de OESO (de economische organisatie van rijke landen) naar waar en hoe de producten die in Nederland worden gekocht en gebruikt tot stand zijn gekomen.
Het leidde tot een publicatie die ‘Koopmacht’ heet.
De uitkomsten zijn schokkend. Voor de economie in Nederland zijn 13,8 miljoen niet-westerse mensen aan het werk - 1,8 fte per Nederlands huishouden. In wezen heeft elke leefeenheid in Nederland dus twee slaven. Daar is geen besef van, omdat ze niet in of bij huis werken, maar in een land ver weg. Schenderling noemt de situatie bizar. Het is een ‘hypocriete spagaat. Met de ene hand geven we ontwikkelingshulp, met de andere hand knijpen we dezelfde mensen in dezelfde landen af ten behoeve van onze producten.’ Er gebeurt niets aan de schreeuwende ongelijkheid, de uitbuiting met afstandsbediening. ‘Waarom niet? Omdat je voor negen euro een nieuwe trui uit een sweatshop in Bangladesh kunt kopen. Een belachelijke, onverantwoordelijk lage prijs, maar zo onmenselijk zijn we dus geworden’, aldus Schenderling in De Nieuwe Koers.
Schenderling hoopt dat hij nooit de boosheid verliest die hem overviel bij hel lezen van boeken en rapporten over de omstandigheden waarin niet-westerse mensen - voor hongerloontjes in ziekmakende omgeving - goederen produceren voor de westerse markt . En 'wij' incasseren ook nog de toegevoegde waarde. Zo krijgt de cacaoboer in Ghana maar 2,3 procent van de prijs die de Nederlander voor zijn biologische en mens- en milieuvriendelijk geproduceerde reep betaalt.
Marc
36 minuten geleden
laten we zoeken naar alternatieven...
#Rutte
#Rutte
Marc
16 uren geleden
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel.
Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven.
Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt.
Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit.
Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was?
Lees verder:
Hans
1 uur geleden
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
Marc
38 minuten geleden
@Hans , dit is het mooie algemeen bekende verhaal. Maar heeft niets te maken met rutte en het is gemaakt op angst om vooral binnen de eu te blijven. Binnen de eu, iets wat geen democratie is, en mensen tot op het bot uitknijpt. Wat dat betreft zijn we een angstig slaaf volkje, meelopers dus, dit in tegenstelling tot de Engelsen. Dat zijn mensen van hun woord en vertrouwen in hunzelf, nu voor de tweede keer laten ze dat zien. De Engelsen zijn geen jankers en slijmers, dat kunnen wij Nederlanders beter, veel beter! Ik hoef alleen maar te denken aan 40/45, en daar is nog genoeg van blijven hangen
#gezin
Pleegouder in spé?!
DidI'Ms world
1 week geleden
Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg
Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben.
Hoe het zo gekomen is
6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet.
Hoe ging het verder?
Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen.
Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie.
De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen.
Stand van zaken nu
Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet.
Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn?
Lees meer
Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd
Duurzame poepschep
Wat is het nut van vraag en antwoord?
Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander?
DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding.
Kleding verven op natuurlijke wijze
Weet jij dat ze vroeger
Is het leuk om moeder te zijn?
Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren?
4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.
Live_love_laugh
51 minuten geleden
Wat een opgave. Dikke pluim voor je, hoe je dit aanpakt en dit zomaar op je dak krijgt.
Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg
Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben.
Hoe het zo gekomen is
6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet.
Hoe ging het verder?
Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen.
Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie.
De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen.
Stand van zaken nu
Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet.
Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn?
Lees meer
Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd
Duurzame poepschep
Wat is het nut van vraag en antwoord?
Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander?
DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding.
Kleding verven op natuurlijke wijze
Weet jij dat ze vroeger
Is het leuk om moeder te zijn?
Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren?
4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.
Live_love_laugh
51 minuten geleden
Wat een opgave. Dikke pluim voor je, hoe je dit aanpakt en dit zomaar op je dak krijgt.
#orgaanklok
Enigma's insomnia - 4 - de orgaanklok
enigma
1 dag geleden
Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok . Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen.
Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg.
Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen die gebruikt worden bij #acupunctuur in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam.
Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn.
Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.)
Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur.
Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt.
Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken...
Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm
Read more
Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan
Read more
Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen.
Read more
Live_love_laugh
56 minuten geleden
Interessant, kende ik niet
#Rutte
#Rutte
Marc
16 uren geleden
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel.
Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven.
Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt.
Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit.
Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was?
Lees verder:
Hans
1 uur geleden
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
#volgen#gedwee Gedwee We worden geboren als nieuw materiaal en opgeleid in de nieuwste technieken met maar een doel, economie de nieuwe religie.Vanaf en vaak al voor de geboorte worden wij gemanipuleerd, gehersenspoeld, van de eerste adem teug worden wij aangepakt om te luisteren naar onze opvoeders. Deze zijn er in alle vormen die jij maar kan bedenken.Er wordt ons precies verteld wat wij moeten worden, wie wij niet mogen zijn, ieder individu op een eigen nivo, dit aan de hand van opleidingen, testen en leer capaciteit.Doordat wij als kind dit mee krijgen weten wij niet beter dan dat het allemaal zo hoort. Leren, werken een carrière, samen wonen of trouwen, het consumeren is al vanaf de geboorten mee gegeven en is een beloning van goed gedrag. Doordat wij niet beter meer weten lopen wij gedwee mee met de massa, af en toe een uitzondering van iemand die niet meeloopt, maar ook daar worden maatregelen voor genomen. Een nieuwe techniek die onzichtbaar is maar wel heel bekend is het labelen van kinderen maar ook van volwassenen, een label draag je het hele leven mee.Daarnaast worden de kinderen volop behandeld met de vele zgn. geneesmiddelen die hen moet beschermen. Als de mens volwassen is geworden wat wordt bepaald door een getal dan mogen wij diverse dingen wel, dit is de grote beloning voor de mens, we mogen op een partij stemmen, we mogen auto gaan rijden na het behalen van een rijbewijs, hier is de beloning dat jij een auto mag en kan kopen. Je mag zelfs hiervoor geld lenen van een bank om dit te mogen doen.De grootste beloning ontvang je als je een huis wilt gaan kopen, dan krijg jij een hypotheek als je een redelijk goede baan hebt. Dus als je goed kon en kan leren heb jij de kans om die hypotheek te krijgen, maar wel samen werken, dus beide een goede baan als een baan niet genoeg is.De bank verstrekt je het geld, dit geld bestaat niet maar de bank mag dit door middel van een bedrag in te vullen in de computer aan jou verstrekken. Dus de bank bepaald dat het geld er is, een mooie truc geld dat niet bestaat is er ineens wel. En jij en je partner mogen hier een 30 jaar voor werken met een rente natuurlijk want we moeten nu eenmaal allemaal verdienen. We volgen hier dus gedwee wat vele van ons doen, degene met een mindere baan mogen een huis huren maar moeten ook aan allerlei voorwaarden voldoen.Voor de grote massa zijn er diverse beloningssystemen ontwikkeld, winkels waar voor iedereen naar budget artikelen te koop zijn, op afbetaling is er veel meer te koop en dat levert uiteraard meer verdiensten op.De ultieme beloning is de vakantie, ook weer naar eigen budget want we kunnen nu eenmaal niet allemaal gelijk zijn en hetzelfde verdienen. Een huisje op de heide huren of een vliegreis naar een warm land en las je goed verdient een cruise of een wereldreis En dan na een leven van hard werken met pensioen als je dat al haalt en niet voortijdig uit bent gevallen, dan mag je gaan genieten van je harde werken.Of toch niet? Nee dus, opvang voor de kleinkinderen, vrijwilligers werk doen, je inzetten voor goede doelen en ook hier weer is de beloning een warm gevoel van dat jij mag en kan helpen. Hier bedoel ik dus niet de echte hulp voor mensen die niets meer kunnen.En als je ziek wordt is er ook een prachtig systeem ontwikkeld om je te genezen, maar dan moet jij wel mee betalen, waardoor de vele verzekeringen weer veel winsten opstrijken. Ja, we volgen gedwee en praten met de mooi praters mee, een leven wat helemaal is uitgestippeld en waag het niet er anders te over denken want dan ben je een vreemde, een rare en snap jij niet dat je met werken voor je geld.Nee, vooral niet buiten het pad gaat lopen en vooral niet vertellen dat het allemaal niet klopt. Er is een rare wereld gecreëerd, een wereld van overvloed en aan de andere kant een wereld van tekort. En zo hou je dus alles in evenwicht en blijft iedereen denken dat het zo hoort, dat de een arm is en de ander heel erg rijk.Als dat normaal is terwijl de aarde ons alles kan geven wat we nodig hebben, maar we denken dat wij alles moeten bezitten en als je dat niet hebt dan ben je een loser. De mens een gehoorzaam zeldzaam wezen dat trouw de mooie praters volgt op een enkeling na die het vele onrecht wel zien maar uitgelachen worden door hen die het denken te weten. R v Meerten 18-11-2019
Hans
1 uur geleden
Helemaal mee eens. Zingend naar het front lopen in de Eerste Wereld oorlog. Voor wie? Ik denk dat het in de mens gebakken zit, uitzonderingen daar gelaten.
#kerststukken
Mijn kerststukken van 2019
Encaustichris
20 uren geleden
Even snel uitgerekend is dit vermoedelijk ongeveer de 30e keer dat ik in samenwerking met mijn vader #kerststukken heb gemaakt.
Het is een traditie die we koesteren zolang we kunnen: als kind zat ik aan de eettafel te kijken hoe mijn vader de mooiste kerststukken fabriceerde. Mijn vader was toen in dienst bij een hoveniersbedrijf, dat hij later heeft overgenomen, en al lang voor de kerst begon hij met het verzamelen van groen. Omdat hij veel snoeide was dat simpel geregeld: snoeiafval is uitstekend kerstgroen over het algemeen, en het leuke is dat je nooit weet wat er dit jaar op de stoep ligt!
Toen ik ouder werd en zelfstandig ging wonen vertrok ik één keer per jaar naar mijn ouders om samen met mijn vader kerststukjes te maken, groot klein, voor op tafel, op het graf van Opa's of voor aan de muur, het maakt niet uit, we fabriceren naar wens. Ieder in eigen stijl, en tempo. Mijn vader heeft altijd wel tips en trucs, die soms erg, soms minder gewaardeerd worden ;-).
Ook dit jaar hadden we afgesproken. Mijn vader verzamelde weer snoeiafval, want hoewel gepensioneerd doet hij niets liever dan in de tuin werken. En ook dit jaar had hij weer divers mooi groen verzameld. Samen trokken we nog even de tuin door, om te kijken of er nog iets te roven viel naar mijn zin. Dit jaar had ik zin in #kaardebollen, een soort distels. Die zijn in deze tijd van het jaar ingedroogd, en de vogeltjes hebben de zaadjes eruit gegeten, dus we konden ze afknippen. In de winkel zie je ze ook, dan zijn ze vaak gespoten. Ik hou echter van puur natuur.
Na onze "rooftocht" door de tuin en voormalige kwekerij ben ik aan de slag gegaan, met als resultaat: de kerststukken voor 2019:
In bovenstaande bak zijn de buisjes inmiddels gevuld met lampolie, en een lont. Dit zijn de kaarsen. Rechts zie je de eerder genoemde kaardebollen.
Een waxinelichtje in het rode cupje geeft extra effect.
Een tafelstuk, van alle kanten te bekijken. Ook hier kaardebollen verwerkt.
Een rond tafelstukje, voor op de salontafel van mijn schoonouders.
Het huis is direct in kerstsfeer, de boom maakt het geheel compleet.
Ik wens alvast iedereen hele goede kerstdagen, let een beetje op elkaar, ook op de mensen die je niet zo vaak ziet, en juist op de mensen die stilletjes of alleen zijn....
#kerst2019 #kerststukken #kerststukjesmaken #kerst #kerstgroen #natuurlijkeproducten #kerstcreatief
Welkom op Yoors!
Als lid kun je ook bloggen, of lezen en reageren als je zou willen.
Je kunt je aanmelden door op inloggen te klikken.
Inloggen
Schorelaar
2 uren geleden
mooie stukjes, het is meteen kerstmis. Fijne dagen voor jullie.
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness
Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden.
In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan.
Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”.
Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”.
Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?”
“Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Dana
3 uren geleden
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
Dana
2 uren geleden
@peerke70 ik heb jet niet gelezen hoor, dat doe ik nog
#fles
Reden om te blijven? (vervolgverhaal fles)
peerke70
3 uren geleden
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness
Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden.
In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan.
Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”.
Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”.
Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?”
“Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Dana
3 uren geleden
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
peerke70
2 uren geleden
@Dana sorry, hierboven had ik reageren niet aangeklikt, maar ik heb er inderdaad 18, alleen een paar keer vergeten de nummering goed te zetten
#fles
Reden om te blijven? (vervolgverhaal fles)
peerke70
3 uren geleden
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness
Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden.
In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan.
Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”.
Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”.
Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?”
“Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
peerke70
2 uren geleden
Ja, ik had de nummers een paar keer niet goed gedaan
#fles
Reden om te blijven? (vervolgverhaal fles)
peerke70
3 uren geleden
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness
Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden.
In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan.
Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”.
Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”.
Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?”
“Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Dana
3 uren geleden
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
#vrolijkkerstmis
Hahaha, vele malen beter dan het origineel!! Je bent er vroeg bij met je wensen, uiteraard voor jou en de jouwen het zelfde en meer gewenst!
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
En hij deed van "YES" Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. X moest naar de rechter voor een gesprek. Hij had een brief ontvangen van de rechtbank waarin de tijd vermeldt stond en een beschrijving van hoe het zou gaan. Ik had gezegd dat ik mee zou gaan en mijn partner had aangeboden om ons te brengen. Hij zei er niet tegenop te zien en hij had gehoord dat het niks voorstelde. Ik vond het echter een naar idee om hem alleen te laten gaan. Hij vond het geloof ik raar dat ik mee wilde gaan omdat hij dat volgens mij niet gewend is. Het is voor mij zo vreemd allemaal. Maar ik ben dan ook geen ervaringsdeskundige. Ik kan me er niks bij voorstellen dat je ouders hebt die het zo ver laten komen en dat je het als kind normaal vind om je eigen gang te gaan zonder erop te vertrouwen dat er iemand achter of naast je staat. Maar dat is zijn wereld en ik wil hem zo graag laten zien dat het ook anders kan. Aangekomen bij de rechtbank kregen we het zaaknummer te horen en in welke gang we moesten wachten dus daar zijn we keurig naartoe gelopen. Het was voor ons niet helemaal duidelijk of de moeder en de stiefvader aanwezig zouden zijn. Daar stond niks over vermeld in de brief. Ik ging er vanuit dat dit wel zo zou zijn of dat die mensen in elk geval na hem gehoord zouden worden. Hij ging er vanuit op basis van de informatie in de brief dat zij niet aanwezig zouden zijn. Aangezien hij in de zeven weken dat hij bij mij woont maar 1x moeder gezien heeft en absoluut geen contact wil met stiefvader had hij die ook niet meer gezien. De mogelijkheid dat hij ze tegen het lijf zou lopen was de tweede reden dat ik mee wilde gaan, als een soort van buffer zeg maar. Het leek mij zo'n eenzame situatie voor hem anders. Wij zaten er al een tijdje toen ik inderdaad de ouders aan zag komen lopen. Er volgde een ongemakkelijk "hallo" toen zij langs ons liepen en zij gingen op het volgende bankje zitten. X reageerde niet op ze en bleef op zijn telefoon bezig. De ouders stelden wel af en toe een vraag en X antwoordde wel maar van beide kanten ging dat niet van harte. Na enige tijd kwam er een meneer uit het kamertje waar de zitting zou zijn en die vroeg of wij voor de volgende zaak aanwezig waren. Ik stelde X voor en bevestigde dat waarop hij zich voorstelde aan X en de ouders. Hij was aanwezig namens de Raad voor de Kinderbescherming. Ik vroeg hem hoe het verder zou gaan en hij vertelde dat straks iedereen naar binnen gaat en dat de rechter dan aan X zal vragen of hij met of zonder ouders met de rechter wil spreken. Als hij kiest voor zonder dan moeten de ouders de kamer weer verlaten en dan volgt er een gesprek met de rechter onder 4 ogen. Ook hij moet dan de kamer uit en alleen de griffier blijft aanwezig. Na het gesprek mag iedereen weer naar binnen, verlaat X de kamer en verteld de rechter kort wat er gezegd en besproken is en mogen de ouders nog hun zegje doen. Daarna komt X weer naar binnen en volgt er een uitspraak. Zowel X als de ouders hadden meegeluisterd en dat was de bedoeling van de vraag. X kon nu alvast bedenken wat hij zou willen en de ouders konden zich op beide scenario's voorbereiden. Vlak daarna werden ze allemaal naar binnen geroepen. Ik bleef op de gang. Ik weet eigenlijk niet of ik mee naar binnen had gemogen maar ik vond sowieso dat dit iets is waar ik niet bij hoor. Ik vroeg me af waar X voor zou kiezen maar al snel ging de deur open en kwamen zowel de ouders als de meneer van de Raad weer naar buiten en hij merkte op dat het nu ging zoals in het in de meeste gevallen ging. Het gesprek met de rechter duurde voor mijn gevoel best lang. Toen hij klaar was waren de ouders aan de beurt en dat duurde minder lang dan het gesprek met X maar ik heb het niet geklokt. Ik wist op dat moment eigenlijk niet of de rechter meteen uitspraak zou doen. De verhalen die ik daarover van te voren gehoord had waren niet eenduidig maar ik ging er eigenlijk vanuit dat dit niet het geval zou zijn. Terwijl ik daar nog over na aan het denken was kwamen de ouders naar buiten gelopen en ze liepen meteen weg. X volgde enige tijd later. Hij keek me aan terwijl hij de deur achter zich sloot en hij deed van "YES" met een grote glimlach op zijn gezicht en met 2 duimen omhoog. Hij zou bij mij/ons blijven wonen, de #ondertoezichtstelling is goedgekeurd. En terwijl ik naar hem keek werd ik zo verdrietig want ik realiseerde me dit gebaar betekende dat hij blij was dat hij niet terug naar zijn ouders hoefde. Hoe verdrietig en triest is dat eigenlijk. Het brak mijn hart. Het leek alsof er iets van hem afviel maar ik kan me niet voorstellen dat dit het enige was wat hij voelde op dat moment. We zijn samen naar het station gelopen, hebben onderweg een warme chocolademelk gedronken en een beetje gepraat. Ik probeerde een middenweg te vinden tussen de zwaarte van het geheel en de luchtigheid van hem. Nu ik dit allemaal opschrijf zijn er 3 nachten verstreken en volgens mij vindt hij het allemaal wel prima en ik weet nog steeds niet wat ik er van moet vinden. De ouders trekken nu helemaal hun handen van hem af bleek dit weekend en daar moet ik het nog met hem over hebben want dit weet hij niet al zal hij wel al een vermoeden hebben denk ik. Zij vinden dat ik het maar moet oplossen en het maar moet "opsoppen" met hem. En ik ............. ik heb geen flauw idee hoe het nu verder moet. Alles is tot nu toe gericht geweest op de ouders en op X. Ik werd alleen aan allerlei onderzoeken blootgesteld maar inhoudelijk niet betrokken. Eigenlijk best raar want hij wordt wel bij mij ondergebracht maar als verzorger wordt je niet voorgelicht. Alles wat ik weet weet ik via Google en de telefoontjes die ikzelf gepleegd heb. Dus straks ga ik maar eens aan de bel hangen. Want als de ouders zich niet meer juridisch en financieel verantwoordelijk voelen dan zal er heel snel het e.e.a. geregeld moeten worden. Lees meer Pleegouder in spé?! Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland. Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? Is het leuk om moeder te zijn? Mineralen, vitamines en vezels Wat verandert er als je kind 18 jaar wordt? Ik weet niet precies waarom maar ik vertrouw jou.
Tjee.... dit is niet makkelijk, en toch volharden. Diepe bewondering!
Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok . Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen. Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg. Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen die gebruikt worden bij #acupunctuur in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam. Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn. Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.) Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur. Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt. Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken... Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm Read more Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan Read more Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen. Read more
Leerzaam, dank je wel.
#slavenarbeid Ieder Nederlands huishouden gebruikt twee 'niet-westerse' slaven. Voor alles wat de Nederlander gebruikt of heeft, zijn twee slaven nodig, om precies te zijn ‘1,8 fte’. Dat zegt econoom Paul Schenderling in het kerstnummer van De Nieuwe Koers . Schenderling (31) is werkzaam bij Berenschot en promoveert aan de Vrije Universiteit. Samen met bedrijfskundige Matthias Olthaar, lector Green Logistics aan de NHL Stenden Hogeschool, onderzocht hij in recente rapporten van de OESO (de economische organisatie van rijke landen) naar waar en hoe de producten die in Nederland worden gekocht en gebruikt tot stand zijn gekomen. Het leidde tot een publicatie die ‘Koopmacht’ heet. De uitkomsten zijn schokkend. Voor de economie in Nederland zijn 13,8 miljoen niet-westerse mensen aan het werk - 1,8 fte per Nederlands huishouden. In wezen heeft elke leefeenheid in Nederland dus twee slaven. Daar is geen besef van, omdat ze niet in of bij huis werken, maar in een land ver weg. Schenderling noemt de situatie bizar. Het is een ‘hypocriete spagaat. Met de ene hand geven we ontwikkelingshulp, met de andere hand knijpen we dezelfde mensen in dezelfde landen af ten behoeve van onze producten.’ Er gebeurt niets aan de schreeuwende ongelijkheid, de uitbuiting met afstandsbediening. ‘Waarom niet? Omdat je voor negen euro een nieuwe trui uit een sweatshop in Bangladesh kunt kopen. Een belachelijke, onverantwoordelijk lage prijs, maar zo onmenselijk zijn we dus geworden’, aldus Schenderling in De Nieuwe Koers. Schenderling hoopt dat hij nooit de boosheid verliest die hem overviel bij hel lezen van boeken en rapporten over de omstandigheden waarin niet-westerse mensen - voor hongerloontjes in ziekmakende omgeving - goederen produceren voor de westerse markt . En 'wij' incasseren ook nog de toegevoegde waarde. Zo krijgt de cacaoboer in Ghana maar 2,3 procent van de prijs die de Nederlander voor zijn biologische en mens- en milieuvriendelijk geproduceerde reep betaalt.
laten we zoeken naar alternatieven...
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben. Hoe het zo gekomen is 6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet. Hoe ging het verder? Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen. Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie. De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen. Stand van zaken nu Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet. Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn? Lees meer Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Duurzame poepschep Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding. Kleding verven op natuurlijke wijze Weet jij dat ze vroeger Is het leuk om moeder te zijn? Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.
Wat een opgave. Dikke pluim voor je, hoe je dit aanpakt en dit zomaar op je dak krijgt.
Een klein verhaal over hoe ik opeens een pleegkind onder mijn hoede kreeg Sinds 6 weken is mijn #gezin uitgebreid. Nog niet helemaal officieel maar semi-officieel maar de verwachting van de betrokken instanties is dat de rechter zijn/haar akkoord gaat geven en ik verwacht dat ik voor de Kerst weet waar ik aan toe ben. Hoe het zo gekomen is 6 weken geleden kreeg ik opeens een telefoontje van iemand van de gemeente die informeerde of ik X kende en of ik op de hoogte was van de situatie thuis. Aangezien X al sinds 6 jaar bij ons thuis komt en aangezien ik degene ben geweest die ooit Veilig Thuis gebeld heeft kon ik daar dus bevestigend op antwoorden. Zij vertelde dat X wederom was weggelopen en nu dan wel thuis was maar dat er gevaar dreigde voor escalatie en dat X in een gesprek met haar had aangegeven dat hij graag bij mij zou willen wonen. Of dat zou kunnen was haar vraag. Netwerkopvang had altijd de voorkeur dus vandaar haar telefoontje. Tsja, en dan zit je dan op vrijdagochtend met een onbekend iemand aan de telefoon met een vraag waar je niet lichtzinnig overheen kunt stappen. Mijn eerste reactie was "laat maar komen" maar ik realiseerde me dat ik deze beslissing niet in mijn eentje moest nemen. Ik vond dat ik het in elk geval eerst met de kinderen moest bespreken. Oudste dochter was op het moment van het telefoontje thuis en hoorde het gesprek en gaf meteen aan dat X haar kamer wel kon hebben aangezien zij door de week toch niet thuis was. De jongste twee zouden het ook wel prima vinden maar degene die voor mijn gevoel er echt mee akkoord moest gaan was mijn oudste zoon. X is namelijk zijn vriend en hij gaat voor hem door het vuur maar soms kan hij hem ook wel achter het behang plakken dus het leek mij wel belangrijk dat hij er ook achter zou staan. Hij ging meteen akkoord maar merkte wel op dat X zich dan wel aan onze regels zou moeten houden. Toen ik het later met jongste zoon besprak was dit ook de toevoeging die hij maakte. Ik belde de mevrouw van de gemeente terug vertelde haar dat wij hem konden en wilden opvangen maar dat hij zich dan wel echt aan de huisregels zou moeten houden en zei zij dat ze zou gaan kijken of ze het kon regelen met de ouders aangezien die toestemming moesten geven en wij beiden wisten dat die niet blij zouden zijn met mij als netwerkopvang. Ze zou terugbellen maar voordat ik weer contact had met haar ging de bel en stond X al voor de deur met 2 kleine sporttassen met kleding en 2 rugzakjes. Blijkbaar waren de ouders akkoord gegaan. Later hoorde ik morrend maar ze hadden de handtekening gezet. Hoe ging het verder? Ik had hier natuurlijk geen rekening mee gehouden en geen flauw idee wat er nu verder ging gebeuren. Diezelfde dag kwam zij nog langs om het e.e.a. te bespreken en dan zou ze begin volgende week met iemand van het team acute zorg langskomen. Ik was in de weken van te voren flink bezig geweest met ontspullen dus alles wat niet nodig meer was had ik weggegeven of weggegooid. Natuurlijk had ik nog luchtbedden maar ik voorzag dat dit nog wel eens even zou kunnen duren en ik wilde niet dat X al die tijd op een luchtbed zou moeten slapen of mijn dochter als zij in het weekend thuis zou zijn dus toen heb ik heel snel een bed, een matras en een kledingkast geregeld. Zo fijn dat de mensen in mijn omgeving bijsprongen. X had al niks bij ons maar een eigen bed en een kast was toch wel het minste. De eerste dagen heeft hij bij mijn zoon op de kamer geslapen en toen mijn dochter terug naar haar kamer ging verhuisde hij naar haar kamer. Hoewel we hadden afgesproken dat hij in de weekenden bij zoonlief op de kamer zou slapen gaf dochterlief haar kamer al snel helemaal aan hem. Zij zou wel bij haar broertje op de kamer slapen. X hing lampjes op en richtte de kledingkast in. Inmiddels heeft hij het e.e.a. aan de muur gespijkerd en is het steeds meer zijn kamer geworden. Het duurde een week voordat de gemeente en acute zorg op bezoek kwamen en tot mijn verbazing was de Raad voor de Kinderbescherming ook bij dat gesprek aanwezig. Zij zouden het al eerder gedane onderzoek nogmaals gaan doen en dus had ik opeens allerlei instanties aan mijn keukentafel zitten waar ik als ik eerlijk ben toch wat gemengde gevoelens bij heb. Na dit gesprek bleek dat de gemeente het onderzoek nu overdroeg aan het team acute zorg en dat die 4 weken lang regelmatig, en dan bedoel ik zeer regelmatig langs zouden komen. De Raad ging los daarvan ook een onderzoek doen. Met X ging ikzelf meteen aan de slag. Het was eind oktober en school was al geruime tijd aan de gang maar hij had nog steeds geen stageplek. Die hebben wij meteen samen geregeld na het eerste weekend. Hij ging weer naar school en na een week of 2 heeft hij gesolliciteerd en vond hij een bijbaantje. Ik heb getwijfeld of ik dit laatste wel een goed idee vond maar aangezien hij geen geld heeft en zijn ouders hem geen geld wilden geven en ik ook niet alles zo maar kan financieren (mijn eigen kinderen hebben tenslotte ook bijbaantjes) heb ik groen licht gegeven. Natuurlijk hoeft hij niet alles te financieren, de kapper betaalde ik, het vervangen van zijn OV kaart ook en toen bleek dat hij wel erg weinig kleding had heb ik dat ook geregeld. Maar het is wel gewoon zo dat ik niet "loaded" ben en dus was ik ook nu weer blij met de hulp van vriendinnen die de kledingkasten van hun zonen indoken. Want ik had hier ook financieel geen rekening mee gehouden ...... als mijn kinderen een adventskalender krijgen dan moest hij er ook een krijgen en als hij met de Kerst nog hier woont dan moeten er ook kerstcadeautjes voor hem onder de boom liggen en als hij een avondje weg wil dan kan ik hem niet zonder geld laten gaan. En hij heeft nu wekelijkse gesprekken bij een ggz instantie. De Raad bleek na onderzoek een onder toezichtstelling voor te stellen en adviseerde om X bij ons te laten wonen. Binnenkort moet een rechter hier een beslissing over nemen. Het team acute zorg kwam tot hetzelfde inzicht. En dus moest ik opeens gaan bedenken en uitzoeken hoe dat nou werkt en wat er moet gaan gebeuren en wat er gaat gebeuren. Ik had geen idee hoe dit in zijn werk gaat. Ik pleegouder? Want volgens mij gaat het daarop neerkomen. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ben ik nou werkelijk de meest geschikte persoon hiervoor? Ik werd opeens overvallen door het verantwoordingsgevoel dat ik voelde en door onzekerheid. Paniek die herkende uit de tijd van mijn scheiding toen de biologische vader van mijn kinderen het liet afweten en mijn kindjes zeiden dat het wel goed zou komen en dat ik het wel zou regelen allemaal want dat deed ik altijd. Ik weet nog dat ik toen dacht: "Kan ik die verantwoordelijkheid wel aan en nu mag ik geen fouten meer maken". Die gedachte had ik nu weer. Maar goed, de alternatieven vond ik nog slechter: wonen in een groep of verhuizen naar een onbekend pleeggezin (al kan dit nog altijd gaan gebeuren als de rechter dat zegt geloof ik) dus ik vertrouw er maar op dat dit niet zonder reden op mijn pad is gekomen. Stand van zaken nu Eigenlijk gaat het tot nu toe best goed. X probeert zich echt goed aan te passen en zich aan de regels te houden maar ik merk dat zijn beginsituatie toch heel erg afwijkt van de mijne en dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Dingen die ik vanzelfsprekend vind en mijn kinderen ook zijn voor hem volkomen nieuw dus het is voor ons beiden een zoektocht en aftasten. Hij is niet gewend om afspraken te maken of verantwoording af te leggen. Ik wil weten waar iedereen is en hoe laat iedereen weer thuis is. Je zorgt dat je op tijd op staat en je zorgt dat je op tijd bent. Vooral dat eerste is moeilijk voor X en daardoor ook het tweede. Praten is lastig, dat is hij gewoon niet gewend. Zelf keuzes maken ook niet trouwens. Nadenken over wat jezelf wilt idem dito. Hij kan wekenlang van de radar verdwijnen (dat zou mijn kinderen niet lukken) en in die zin is hij erg zelfredzaam maar op andere vlakken ligt hij echt achter op zijn leeftijdsgenoten. Dus hier moeten we samen aan werken. Aan de andere kant merk ik dat hij nu al opener, dat hij zich op zijn gemak voelt en dat hij echt zijn best doet. Ik vind het best wel spannend allemaal wat er nog allemaal komen gaat. Ik merk dat ik hem ontzie en dus misschien iets minder streng ben. Ik ben niet gauw boos, ook niet naar mijn eigen kinderen toe maar een preekje zo nu en dan zit er wel in maar bij X vind ik dat nog lastig. Ik doe het wel maar misschien wel minder dan ik bij mijn eigen kinderen zou doen als zij bepaalde zaken niet volgens afspraak doen en daar moet ik echt op gaan letten. Dit jaar heeft een onverwachte wending gekregen en ik ben benieuwd hoe dit verder zal gaan. Zal ik in 2020 dan officieel een #pleegouder zijn? Lees meer Je bent niet gekwetst, je bent een zeikerd Duurzame poepschep Wat is het nut van vraag en antwoord? Hoe ga je om met het te dik zijn van een ander? DE lijst invoeren. Hulp krijgen bij de opvoeding. Kleding verven op natuurlijke wijze Weet jij dat ze vroeger Is het leuk om moeder te zijn? Waarom moeten kinderen de provincies EN hun hoofdsteden leren? 4 manieren om voordelig te reizen binnen Nederland.
Wat een opgave. Dikke pluim voor je, hoe je dit aanpakt en dit zomaar op je dak krijgt.
Ik kwam het woord deze week toevallig tegen in een tijdschrift bij de kapper : #orgaanklok . Nog nooit van gehoord. Het artikel ging over wakker worden op bepaalde tijdstippen van de nacht en wat je ertegen kunt doen. Het ging vooral over de kamer verduisteren en de juiste temperatuur en dergelijke. Eigenlijk de klassieke dingen die ik al tientallen keren tegen kwam. Maar ergens op het einde van het artikel stond de opmerking : ‘Of misschien moet je je orgaanklok eens raadplegen.’ Zonder verdere uitleg. Ik heb het even opgezocht. De orgaanklok is een soort ‘biologische klok’, die te maken heeft met de #energiebanen in je lichaam. Diezelfde energiebanen of #meridianen die gebruikt worden bij #acupunctuur in de oosterse geneeskunde bijvoorbeeld. De oosterse geneeskunde geeft, in tegenstelling tot de westerse, evenveel aandacht aan levensenergie als aan het fysieke lichaam. Elke energiebaan is gekoppeld aan een orgaan. Elk orgaan is gekoppeld aan een emotie. En laat nu net elk orgaan op een bepaald tijdstip van de dag of nacht het actiefst zijn. Ik word vooral wakker rond 2 u ’s nachts en rond 4 u ’s nachts. (Ja, ik weet het. Zo blijft er van de nacht niet veel meer over, als je er ook nog eens rekening mee houdt dat het niet gewoon even wakker worden is, maar wakker liggen.) Tussen 1 u en 3 u is de lever het actiefst. Die is volop aan het ontgiften. Daaraan gekoppeld is de emotie frustratie en boosheid. Boos ben ik niet in het midden van de nacht. Frustratie daarentegen, daar kan ik inkomen. Want dan gaat mijn brein aan het werk met alles wat een oplossing vraagt. Doordat mijn brein ook nog eens actief wordt, volgt het wakker liggen voor minstens een uur. Tussen 3 u en 5 u zijn de longen druk bezig. Ideaal zou zijn om dan volop zuurstof op te snuiven, in de natuur bijvoorbeeld. Daarom staan mensen die actief mediteren in het oosten zo vroeg op dus. Slapen blijkt ook ideaal te zijn. Fijn om te horen. Ik word net weer wakker. De emoties die bij de longen horen, zijn verdriet en somberheid. Niet dat ik lig te huilen, maar somber word je wel als je net een uurtje geslapen hebt en wéér wakker ligt. Misschien moet ik eens een nachtwandeling gaan maken... Enigma's insomnia - 1 : de oorwurm Read more Enigma's insomnia - 2 : the bodyscan Read more Enigma's insomnia - 3: natuurlijke slaapmiddelen. Read more
Interessant, kende ik niet
#Rutte kampioen #domme prietpraat namens Brussel. Het jaar 2019 is bijna om. Er is bijna al weer een jaar achter de rug van een ononderbroken aaneenschakeling van leugens en misleiding door de staat en haar dienstknechtjes, met onvermoeibare hulp van de gelijkgeschakelde pers. Meneer A. Hitlers Gleichschaltung van Staat en Propagandaorganen in de praktijk gebracht en wij maar vinden dat we in zo’n vrij land leven. Dit laatste is ongekend beschamend, vooral nu de verkiezingen in Groot Brittannië hebben uitgewezen dat het referendum van 2016 maatgevend was, is en blijft: ER UIT, PUNT! Alle krantjes in dit land, op de staatsomroep en op particuliere zenders is de boodschap onveranderd: “Hoe nu verder, na deze desastreuze Brexit ramp?” Het EU propaganda apparaat blijft onvermoeibaar ageren tegen de dreigende ineenstorting van het ondemocratische kaartenhuis in Brussel. Dat de Britse pond omhoog vliegt wordt verklaard door “zorgen na de Brexit”. Dat Schotland Uit het Verenigd Koninkrijk wil, wordt door links en rechts omarmd. Nu wel, ja. Het door door de elite zo vervloekte referendum zal opeens voor heil en zegen zorgen als het in de EU kraam te pas komt. Maar het jaar wordt afgesloten met de allerdomste opmerking van staatswege. Meneer Rutte heeft zijn gedachten over Nexit de vrije loop gelaten. Met deze man is het dweilen met de kraan open. Want wat hij vandaag uitkraamt is hij uiteraard morgen al weer vergeten. Hij vindt dus iedere dag opnieuw het wiel uit. Er werd hem gevraagd wat hij vond van een Nexit. Dan slaan de stoppen door en ratelt hij een verhaaltje af, zo snel, dat woorden worden gehalveerd of ingeslikt. Deze spraakwaterval maakt bij gebrek aan visie veel geluid en produceert slechts politiek correcte prietpraat. Want: morgen weer een dag. Meneer acteert als een “premier van de dag” met grote belangstelling uit welke hoek de wind waait. Wat er zo dom aan zijn antwoord was? Lees verder:
Het Europese project, of je het nu als succes wilt zien of als probleem, draait namelijk om twee landen: Duitsland en Frankrijk. Daar is geen ontkomen aan. Beide landen hebben compleet verschillende culturen en wilden het continent domineren. Driemaal vlogen ze elkaar sinds 1870 in de haren. Die oorlogen kostten tientallen miljoenen mensen het leven. Bijna heel Europa werd verwoest, driemaal. De Duitsers hadden zelfs een woord voor de wederzijdse haat die van generatie op generatie werd doorgegeven: Erbfeindschaft. Na 1945 zijn leiders van de twee landen bij elkaar gaan zitten. Ze besloten, uniek in de geschiedenis, een manier te zoeken om dit nooit meer te laten gebeuren. Ze wilden dat heel concreet doen. Niet alleen met ronkende verklaringen die je zo naast je neer kon leggen, maar door het heel moeilijk te maken om weer oorlog te voeren. Als eerste stap voegden ze hun zware oorlogsindustrieen (kolen en staal) samen. Die brachten ze onder supranationaal gezag. Vanaf dat moment konden Parijs of Berlijn niet meer zelf over die industrieen beslissen en dus geen oorlog beginnen. De Europese Gemeenschap van Kolen en Staal, van 1951, was een vredesverdrag. Een vredesverdrag met Kolen en Staal. Ook Italie en de drie Beneluxlandjes (die onder de voet worden gelopen als Duitsland en Frankrijk gaan vechten) deden mee. Later breidden deze landen hun samenwerking langzaam uit. Handel kwam erbij, en landbouw. Op steeds meer terreinen gingen de Fransen, Duitsers en anderen samenwerken. Als ze het niet eens waren, schoten ze niet meer met munitie maar met woorden. Soms gaat dat keihard. Dan wordt er geschreeuwd en gedreigd. De Fransen zijn eens uit Brussel weggelopen, in 1965, om pas in 1966 terug te keren. Vroeger was zoiets waarschijnlijk militair geëscaleerd. Nu vonden ze – what else –een compromis.Als de twee groten het niet eens worden, stagneert Europa. Als ze het wél eens worden, volgt de rest bijna altijd. De markt is een middel om een politiek doel te bereiken: vrede, tussen die twee en dus voor allen. De Brexit is vooral ingewikkeld, maar een Frexit is levensgevaarlijk. De EU is nog altijd het korset van gezamenlijke regels, afspraken en compromissen waar Frankrijk en Duitsland zichzelf (met anderen) hebben ingeregen om te zorgen dat hun onderlinge concurrentie niet wéér uit de hand loopt. concurrentie niet wéér uit de hand loopt en tot oorlog leidt. Vier en Zeventig jaar lang heeft het gewerkt. Dit heeft ons tot een van de rijkste en meest stabiele continent op aarde gemaakt. 74 jaar vrede.
Onderstaande vind ik één van mijn mooiste gedichten ooit. In 2017 geplaatst als destijds 'Prikbordbericht' maar deze verdient het om in een iets waardevoller context geplaatst te worden, vind ik. Bij deze als mooi fotogedicht... 'Verlangens' Verlangen naar jou, zo intensik zag je staan, mooi, lang en rankKan dit niet aan,ik ben maar mens.Je ogen, mooi en bruin, een beetje dicht,wanneer je lacht.Je bent zo lief, al ken ik je nietMaar deel met mij de nacht.Nu loop je door, naar het perronStapt in de trein, naar RoozendaalVijf minuten, heb ik je gekendMaar het was de moeite waard Een hand op mijn schouder,een zachte stemIk schrik, en ontwaak,kijk om, een man, wat ouder"Ga jij met de tram?"Plots, de trein vertrekt,zie hem nog even door het raameen knipoog naar mij,ik zag het echt"De tram, de tram", zegt de oude manHij lijkt verward,"ik ga met u mee, waar moet u heen?""Weet ik niet, ik ben alleen""Ik ook", zei ikEn huilde zacht. © 2017 (Prikbordbericht) (Laatste update: 15-12-2019) Copyright; Blog en tekst(en)/gedicht van/door: © The Original Enrique Alle rechten voorbehouden/All right reserved. Afbeelding van composita via Pixabay En: Afbeelding van engin akyurt via Pixabay (bewerkt) En: Afbeelding van Henryk Niestrój via Pixabay Tags: #PbE#PoetryByEnrique#gedicht#gedichten#verlangen#verlangens#poezie#poetry#fotogedicht#ontmoeting#eenzaamheid#desire#lonelyness#poem Gerelateerd: 'Crossroads' (Poem) Read more
Er mooi gedicht idd!
#volgen#gedwee Gedwee We worden geboren als nieuw materiaal en opgeleid in de nieuwste technieken met maar een doel, economie de nieuwe religie.Vanaf en vaak al voor de geboorte worden wij gemanipuleerd, gehersenspoeld, van de eerste adem teug worden wij aangepakt om te luisteren naar onze opvoeders. Deze zijn er in alle vormen die jij maar kan bedenken.Er wordt ons precies verteld wat wij moeten worden, wie wij niet mogen zijn, ieder individu op een eigen nivo, dit aan de hand van opleidingen, testen en leer capaciteit.Doordat wij als kind dit mee krijgen weten wij niet beter dan dat het allemaal zo hoort. Leren, werken een carrière, samen wonen of trouwen, het consumeren is al vanaf de geboorten mee gegeven en is een beloning van goed gedrag. Doordat wij niet beter meer weten lopen wij gedwee mee met de massa, af en toe een uitzondering van iemand die niet meeloopt, maar ook daar worden maatregelen voor genomen. Een nieuwe techniek die onzichtbaar is maar wel heel bekend is het labelen van kinderen maar ook van volwassenen, een label draag je het hele leven mee.Daarnaast worden de kinderen volop behandeld met de vele zgn. geneesmiddelen die hen moet beschermen. Als de mens volwassen is geworden wat wordt bepaald door een getal dan mogen wij diverse dingen wel, dit is de grote beloning voor de mens, we mogen op een partij stemmen, we mogen auto gaan rijden na het behalen van een rijbewijs, hier is de beloning dat jij een auto mag en kan kopen. Je mag zelfs hiervoor geld lenen van een bank om dit te mogen doen.De grootste beloning ontvang je als je een huis wilt gaan kopen, dan krijg jij een hypotheek als je een redelijk goede baan hebt. Dus als je goed kon en kan leren heb jij de kans om die hypotheek te krijgen, maar wel samen werken, dus beide een goede baan als een baan niet genoeg is.De bank verstrekt je het geld, dit geld bestaat niet maar de bank mag dit door middel van een bedrag in te vullen in de computer aan jou verstrekken. Dus de bank bepaald dat het geld er is, een mooie truc geld dat niet bestaat is er ineens wel. En jij en je partner mogen hier een 30 jaar voor werken met een rente natuurlijk want we moeten nu eenmaal allemaal verdienen. We volgen hier dus gedwee wat vele van ons doen, degene met een mindere baan mogen een huis huren maar moeten ook aan allerlei voorwaarden voldoen.Voor de grote massa zijn er diverse beloningssystemen ontwikkeld, winkels waar voor iedereen naar budget artikelen te koop zijn, op afbetaling is er veel meer te koop en dat levert uiteraard meer verdiensten op.De ultieme beloning is de vakantie, ook weer naar eigen budget want we kunnen nu eenmaal niet allemaal gelijk zijn en hetzelfde verdienen. Een huisje op de heide huren of een vliegreis naar een warm land en las je goed verdient een cruise of een wereldreis En dan na een leven van hard werken met pensioen als je dat al haalt en niet voortijdig uit bent gevallen, dan mag je gaan genieten van je harde werken.Of toch niet? Nee dus, opvang voor de kleinkinderen, vrijwilligers werk doen, je inzetten voor goede doelen en ook hier weer is de beloning een warm gevoel van dat jij mag en kan helpen. Hier bedoel ik dus niet de echte hulp voor mensen die niets meer kunnen.En als je ziek wordt is er ook een prachtig systeem ontwikkeld om je te genezen, maar dan moet jij wel mee betalen, waardoor de vele verzekeringen weer veel winsten opstrijken. Ja, we volgen gedwee en praten met de mooi praters mee, een leven wat helemaal is uitgestippeld en waag het niet er anders te over denken want dan ben je een vreemde, een rare en snap jij niet dat je met werken voor je geld.Nee, vooral niet buiten het pad gaat lopen en vooral niet vertellen dat het allemaal niet klopt. Er is een rare wereld gecreëerd, een wereld van overvloed en aan de andere kant een wereld van tekort. En zo hou je dus alles in evenwicht en blijft iedereen denken dat het zo hoort, dat de een arm is en de ander heel erg rijk.Als dat normaal is terwijl de aarde ons alles kan geven wat we nodig hebben, maar we denken dat wij alles moeten bezitten en als je dat niet hebt dan ben je een loser. De mens een gehoorzaam zeldzaam wezen dat trouw de mooie praters volgt op een enkeling na die het vele onrecht wel zien maar uitgelachen worden door hen die het denken te weten. R v Meerten 18-11-2019
Helemaal mee eens. Zingend naar het front lopen in de Eerste Wereld oorlog. Voor wie? Ik denk dat het in de mens gebakken zit, uitzonderingen daar gelaten.
Even snel uitgerekend is dit vermoedelijk ongeveer de 30e keer dat ik in samenwerking met mijn vader #kerststukken heb gemaakt. Het is een traditie die we koesteren zolang we kunnen: als kind zat ik aan de eettafel te kijken hoe mijn vader de mooiste kerststukken fabriceerde. Mijn vader was toen in dienst bij een hoveniersbedrijf, dat hij later heeft overgenomen, en al lang voor de kerst begon hij met het verzamelen van groen. Omdat hij veel snoeide was dat simpel geregeld: snoeiafval is uitstekend kerstgroen over het algemeen, en het leuke is dat je nooit weet wat er dit jaar op de stoep ligt! Toen ik ouder werd en zelfstandig ging wonen vertrok ik één keer per jaar naar mijn ouders om samen met mijn vader kerststukjes te maken, groot klein, voor op tafel, op het graf van Opa's of voor aan de muur, het maakt niet uit, we fabriceren naar wens. Ieder in eigen stijl, en tempo. Mijn vader heeft altijd wel tips en trucs, die soms erg, soms minder gewaardeerd worden ;-). Ook dit jaar hadden we afgesproken. Mijn vader verzamelde weer snoeiafval, want hoewel gepensioneerd doet hij niets liever dan in de tuin werken. En ook dit jaar had hij weer divers mooi groen verzameld. Samen trokken we nog even de tuin door, om te kijken of er nog iets te roven viel naar mijn zin. Dit jaar had ik zin in #kaardebollen, een soort distels. Die zijn in deze tijd van het jaar ingedroogd, en de vogeltjes hebben de zaadjes eruit gegeten, dus we konden ze afknippen. In de winkel zie je ze ook, dan zijn ze vaak gespoten. Ik hou echter van puur natuur. Na onze "rooftocht" door de tuin en voormalige kwekerij ben ik aan de slag gegaan, met als resultaat: de kerststukken voor 2019: In bovenstaande bak zijn de buisjes inmiddels gevuld met lampolie, en een lont. Dit zijn de kaarsen. Rechts zie je de eerder genoemde kaardebollen. Een waxinelichtje in het rode cupje geeft extra effect. Een tafelstuk, van alle kanten te bekijken. Ook hier kaardebollen verwerkt. Een rond tafelstukje, voor op de salontafel van mijn schoonouders. Het huis is direct in kerstsfeer, de boom maakt het geheel compleet. Ik wens alvast iedereen hele goede kerstdagen, let een beetje op elkaar, ook op de mensen die je niet zo vaak ziet, en juist op de mensen die stilletjes of alleen zijn.... #kerst2019 #kerststukken #kerststukjesmaken #kerst #kerstgroen #natuurlijkeproducten #kerstcreatief Welkom op Yoors! Als lid kun je ook bloggen, of lezen en reageren als je zou willen. Je kunt je aanmelden door op inloggen te klikken. Inloggen
mooie stukjes, het is meteen kerstmis. Fijne dagen voor jullie.
Onderstaande vind ik één van mijn mooiste gedichten ooit. In 2017 geplaatst als destijds 'Prikbordbericht' maar deze verdient het om in een iets waardevoller context geplaatst te worden, vind ik. Bij deze als mooi fotogedicht... 'Verlangens' Verlangen naar jou, zo intensik zag je staan, mooi, lang en rankKan dit niet aan,ik ben maar mens.Je ogen, mooi en bruin, een beetje dicht,wanneer je lacht.Je bent zo lief, al ken ik je nietMaar deel met mij de nacht.Nu loop je door, naar het perronStapt in de trein, naar RoozendaalVijf minuten, heb ik je gekendMaar het was de moeite waard Een hand op mijn schouder,een zachte stemIk schrik, en ontwaak,kijk om, een man, wat ouder"Ga jij met de tram?"Plots, de trein vertrekt,zie hem nog even door het raameen knipoog naar mij,ik zag het echt"De tram, de tram", zegt de oude manHij lijkt verward,"ik ga met u mee, waar moet u heen?""Weet ik niet, ik ben alleen""Ik ook", zei ikEn huilde zacht. © 2017 (Prikbordbericht) (Laatste update: 15-12-2019) Copyright; Blog en tekst(en)/gedicht van/door: © The Original Enrique Alle rechten voorbehouden/All right reserved. Afbeelding van composita via Pixabay En: Afbeelding van engin akyurt via Pixabay (bewerkt) En: Afbeelding van Henryk Niestrój via Pixabay Tags: #PbE#PoetryByEnrique#gedicht#gedichten#verlangen#verlangens#poezie#poetry#fotogedicht#ontmoeting#eenzaamheid#desire#lonelyness#poem Gerelateerd: 'Crossroads' (Poem) Read more
ontroerend
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden. In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan. Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”. Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”. Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?” “Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden. In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan. Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”. Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”. Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?” “Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden. In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan. Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”. Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”. Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?” “Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Ja, ik had de nummers een paar keer niet goed gedaan
Deel 18 in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Dit verhaal is door medeschrijvers opgepakt en je kunt vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier #schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine , #Twijfel , #wellness Een paar minuten later liggen we heerlijk ondergedompeld in een stomend bad. Door een vernuftig systeem wordt er heet water toegevoerd vanuit het bekken met de brandende fosfor. Koud vuur? Nee echt niet!De wanden zijn glad en uitgesleten naar menselijke vorm, hoe lang liggen hier al mensen te genieten van wat die grot te bieden heeft? Is dit sinds het ontstaan van de mijn of zijn hier eerder mensen geweest. De primitieve tekeningen op de wand van de rots laten je vermoeden dat de grot al heel erg oud is. Toch weet ik niet meer, wat hier nu echt en wat hier de schijn op moet houden. In ieder geval heeft minstens een deel van de bewoners van deze grot het erg goed. Druipend klim ik het bad uit om te kunnen gaan genieten van de beloofde massage. Vanachter een kamerscherm wordt geroepen: Ga maar vast op de behandeltafel liggen, ik kom er zo aan. Ik pak een grote handdoek van het rek en ga liggen op mijn buik. Niet veel later voel ik hoe een paar sterke handen mijn schouders raken, even een kneepje om te laten merken dat het begint. “Ik ben Fiona” zegt ze en verder niets. Jemig, voor een Fiona heeft ze klauwen waar een leeuw jaloers op zou worden. Een paar keer ontsnapt mij een kreun of een half ingehouden au! Ze pakt zowel mijn schouders, armen rug als benen aan en wanneer ze klaar is mag ik blijven liggen om nog na te kunnen genieten van een warme pakking. “Ik ben over 20 minuten bij u terug om dat weg te halen, uw metgezel is nu aan de beurt”. Dit deel, daar zou ik prima aan kunnen wennen, evenals het eten en de gemoedelijke sfeer in die grote hal. Toch vermoed ik dat dit niet alles is, er is een schaduwkant aan dit verhaal en ik weet niet of ik die wil kennen.Mijn gedachten worden wazig en ik val weg in een diepe slaap. Weer komen er onrustige dromen van de mijn, maar ook van whisky, wietplantages en nu ook dames die een dubieuze rol spelen in het geheel. Veel later dan gepland wordt ik wakker gemaakt. “zo, het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik hoop dat jullie helemaal zijn opgefrist, de douches zijn daar achter, en er ligt een stel frisse kleren voor jullie klaar. Denk er wel aan dat je je oude kloffie meeneemt, want het kan zijn dat je die nodig hebt in de mijn”. Ik besluit het helemaal andersom te doen, de vieze kleren trek ik weer aan en de schone doe ik in de rugzak die ook klaar ligt. Mijn telefoon en horloge zitten daar al in. We zijn er klaar voor. Jos staat ons al op te wachten bij de ingang van de grot. “Zo, heeft Fiona jullie verwend?” “Ja heerlijk” Hoor ik net iets te enthousiast naast mij zeggen. Ik kijk opzij en zie een rood hoofd. Die heeft duidelijk zijn draai hier in de mijn gevonden. “Ik moet zeggen dat ik ook genoten heb, laat die opdracht maar komen”.
Deel 18 alwéér, zo, lekker op dreef. Daar moet ik echt even voor gaan zitten🙋♀️
Aflevering van het vervolgverhaal van Hans van Gemert en Dewaputra. Ome John schuift op het terras aan bij het Zeester trio. Dit ging hieraan vooraf: Steengoed opgemerkt Lezen “We zijn er, mijnheer.” “O, prachtig. Het ziet er inderdaad gezellig uit hier. Dank je wel hoor.” Ome John stapt uit de taxi en loopt het terras op. Vanwege het mooie weer is het er behoorlijk druk. Ome John kijkt rond of er nog een vrij plekje is. Dan ziet hij ineens z’n Hollandse vrienden uit Le Coq d’Or zitten. Aan hun tafeltje is nog een stoel vrij. “Hee! Da's ook toevallig dat we elkaar hier nou weer tegenkomen.” “Kom er gezellig bij zitten. We wilden net weer wat gaan bestellen. Ook een glaasje?” “Nou, daar zeg ik geen nee tegen.” “Zo te zien ben je in een feestelijke stemming.” “Dat zei m’n taxichauffeur ook al. Ik heb iets te vieren, ja.” “Zo, is dat zo? Wat dan, als ik vragen mag?” “Ik heb iets teruggevonden wat ik kwijtgeraakt was.” © Dewaputra Bovenstaande episode van het vervolgverhaal past in de 140 woorden uitdaging van december van FrutselenindeMarge (zie hieronder), waarbij een verhaal van precies 140 woorden dient te worden geschreven dat het verplichte woord 'feestdagen' bevat (mag ook in delen). 140w December Feestdagen Meer informatie Intussen bij de overige hoofdrolspelers: Snel wegwezen hier bij Gerrit en Lou Lezen Dat is ook niet erg onopvallend bij de commissaris en agent Polleman (Hans van Gemert) Lezen tags: #verhalen - #vervolgverhaal - #schrijfuitdaging - #140w -#feestdagen
Goede reden voor een pint
Aflevering van het vervolgverhaal van Hans van Gemert en Dewaputra. Ome John schuift op het terras aan bij het Zeester trio. Dit ging hieraan vooraf: Steengoed opgemerkt Lezen “We zijn er, mijnheer.” “O, prachtig. Het ziet er inderdaad gezellig uit hier. Dank je wel hoor.” Ome John stapt uit de taxi en loopt het terras op. Vanwege het mooie weer is het er behoorlijk druk. Ome John kijkt rond of er nog een vrij plekje is. Dan ziet hij ineens z’n Hollandse vrienden uit Le Coq d’Or zitten. Aan hun tafeltje is nog een stoel vrij. “Hee! Da's ook toevallig dat we elkaar hier nou weer tegenkomen.” “Kom er gezellig bij zitten. We wilden net weer wat gaan bestellen. Ook een glaasje?” “Nou, daar zeg ik geen nee tegen.” “Zo te zien ben je in een feestelijke stemming.” “Dat zei m’n taxichauffeur ook al. Ik heb iets te vieren, ja.” “Zo, is dat zo? Wat dan, als ik vragen mag?” “Ik heb iets teruggevonden wat ik kwijtgeraakt was.” © Dewaputra Bovenstaande episode van het vervolgverhaal past in de 140 woorden uitdaging van december van FrutselenindeMarge (zie hieronder), waarbij een verhaal van precies 140 woorden dient te worden geschreven dat het verplichte woord 'feestdagen' bevat (mag ook in delen). 140w December Feestdagen Meer informatie Intussen bij de overige hoofdrolspelers: Snel wegwezen hier bij Gerrit en Lou Lezen Dat is ook niet erg onopvallend bij de commissaris en agent Polleman (Hans van Gemert) Lezen tags: #verhalen - #vervolgverhaal - #schrijfuitdaging - #140w -#feestdagen
Gezelligheid kent geen tijd. Daar moet opgedronken worden.
Aflevering van het vervolgverhaal van Hans van Gemert en Dewaputra. Ome John schuift op het terras aan bij het Zeester trio. Dit ging hieraan vooraf: Steengoed opgemerkt Lezen “We zijn er, mijnheer.” “O, prachtig. Het ziet er inderdaad gezellig uit hier. Dank je wel hoor.” Ome John stapt uit de taxi en loopt het terras op. Vanwege het mooie weer is het er behoorlijk druk. Ome John kijkt rond of er nog een vrij plekje is. Dan ziet hij ineens z’n Hollandse vrienden uit Le Coq d’Or zitten. Aan hun tafeltje is nog een stoel vrij. “Hee! Da's ook toevallig dat we elkaar hier nou weer tegenkomen.” “Kom er gezellig bij zitten. We wilden net weer wat gaan bestellen. Ook een glaasje?” “Nou, daar zeg ik geen nee tegen.” “Zo te zien ben je in een feestelijke stemming.” “Dat zei m’n taxichauffeur ook al. Ik heb iets te vieren, ja.” “Zo, is dat zo? Wat dan, als ik vragen mag?” “Ik heb iets teruggevonden wat ik kwijtgeraakt was.” © Dewaputra Bovenstaande episode van het vervolgverhaal past in de 140 woorden uitdaging van december van FrutselenindeMarge (zie hieronder), waarbij een verhaal van precies 140 woorden dient te worden geschreven dat het verplichte woord 'feestdagen' bevat (mag ook in delen). 140w December Feestdagen Meer informatie Intussen bij de overige hoofdrolspelers: Snel wegwezen hier bij Gerrit en Lou Lezen Dat is ook niet erg onopvallend bij de commissaris en agent Polleman (Hans van Gemert) Lezen tags: #verhalen - #vervolgverhaal - #schrijfuitdaging - #140w -#feestdagen
Een feestelijke ontmoeting
Aflevering van het vervolgverhaal van Hans van Gemert en Dewaputra. Ome John schuift op het terras aan bij het Zeester trio. Dit ging hieraan vooraf: Steengoed opgemerkt Lezen “We zijn er, mijnheer.” “O, prachtig. Het ziet er inderdaad gezellig uit hier. Dank je wel hoor.” Ome John stapt uit de taxi en loopt het terras op. Vanwege het mooie weer is het er behoorlijk druk. Ome John kijkt rond of er nog een vrij plekje is. Dan ziet hij ineens z’n Hollandse vrienden uit Le Coq d’Or zitten. Aan hun tafeltje is nog een stoel vrij. “Hee! Da's ook toevallig dat we elkaar hier nou weer tegenkomen.” “Kom er gezellig bij zitten. We wilden net weer wat gaan bestellen. Ook een glaasje?” “Nou, daar zeg ik geen nee tegen.” “Zo te zien ben je in een feestelijke stemming.” “Dat zei m’n taxichauffeur ook al. Ik heb iets te vieren, ja.” “Zo, is dat zo? Wat dan, als ik vragen mag?” “Ik heb iets teruggevonden wat ik kwijtgeraakt was.” © Dewaputra Bovenstaande episode van het vervolgverhaal past in de 140 woorden uitdaging van december van FrutselenindeMarge (zie hieronder), waarbij een verhaal van precies 140 woorden dient te worden geschreven dat het verplichte woord 'feestdagen' bevat (mag ook in delen). 140w December Feestdagen Meer informatie Intussen bij de overige hoofdrolspelers: Snel wegwezen hier bij Gerrit en Lou Lezen Dat is ook niet erg onopvallend bij de commissaris en agent Polleman (Hans van Gemert) Lezen tags: #verhalen - #vervolgverhaal - #schrijfuitdaging - #140w -#feestdagen
Ja dát is toevallig 😁. Het lijken wel magneten die stenen. Ze komen steeds weer bij elkaar.