Ik moet het ergens kwijt, want ik heb niet echt iemand meer om mee te praten. Naast de mensen die er natuurlijk betaald voor worden, maar dat is niet hetzelfde. Ik zit al vanaf oktober zonder vriend en een oma minder. Mijn andere oma heb ik recent thuis gevonden na een ernstige val. Ik heb de eerste trauma's nog niet eens kunnen verwerken of er komt alweer iets nieuws op mijn pad en je kunt je voorstellen dat dit er behoorlijk inhakt. Ik wil er met hem over kunnen praten, maar dit kan niet. Ik geef mezelf de schuld, terwijl ik weet dat we beiden de schuld dragen hoe het is gelopen. Maar ik ben er dus achtergekomen dat ik (na al die jaren ook het vermoeden te hebben, dit zelfs uitgesproken een keer bij mijn ex-vriend) dat ik borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Dit verklaart veel. Ik voel me eindelijk begrepen na het lezen van andere verhalen en begrijp eindelijk waarom ik zo gereageerd heb altijd wanneer ik ruzie met niet alleen hem, maar ook met mijn ouders had. Maar wat heb ik eraan om hier nu nog achter te komen? Het is te laat. Ik kan niks meer terug draaien. Ik weet nu dat het anders had kunnen lopen als ik er eerder achter was gekomen of als ik het juist allemaal niet had... Ik heb het gevoel dat ik niet eens weet wie ik zelf ben. Ik ben gewoon mijn stoornis op dit moment.