Het ene moment dat ik voor me uitstaar.
En mensen me aankijken zonder reden.
Mensen die wat zien in me ogen.
Die me zien wanhopen en die me tranen zien stromen.
Mijn tranen die vallen , zonder er zelf bewust van te zijn.
Het moment wanneer je gedachten van je af schud en voelt dan pas dat je ogen tranen.
Je kan niet uit die trance komen, want iedere moment ben je aan t wegdromen.
Dromen die nooit zullen uitkomen , wonden die nooit zullen helen.
Wanneer je weet dat je emotioneel tot de grond bent. Is wanneer je huilt zonder besef , en verdwaald in je gedachtes.. wanneer je jezelf smeekt op te houden met huilen. En tranen weg veegt met je eigen handen. Wanneer jij jezelf troost..

En niemand om je heen , door heeft wat er scheelt. Niemand je daadwerkelijke voelt , en de problemen zelf ervaart. En niemand om je heen je struggle opmerkt. Enkel jij die de pijn diep tot je ziel voelt.

Pijn