Dan zit je weer te malen.
Die misantropische bui blijft hangen.
De teleurstelling en het besef ook.
Al decennia, maar nu des te meer.
Wanneer je merkt dat ook je kinderen door dezelfde teleurstellingen worden getroffen.
Na elke 'tot straks' een avond vol vragen waarom er niet is teruggekeerd.
Bij elke zelfzekere uiting van grenzen aantonen een trotse blik van mij en papa, een afkeurende blik van een ander.
Zo goed op elkaar lijkend, doch de ene zo gevoelig, de andere zo zelfbewust.
Ontplooi, groei, belemmer jezelf niet door de opinie van een ander.
Word niet zoals ik.

Nachtmalen