Geschreeuw, gehuil, weer dezelfde woorden in haar slaap. Ik ga zo snel als ik kan naar de andere slaapkamer en til haar uit bed. Ze slaat haar armen trillend en zwetend om me heen en slaapt zo verder. Ik neem haar mee naar het grote bed, waar ze de rest van de nacht naast me mag doorbrengen. Tijd hoort te helen, vooral op haar leeftijd zou ze dingen horen te vergeten. En in wakkere staat lijkt dat ook zo, maar de nachtmerries blijven maar duren.

Ze was nog maar net twee toen het gebeurde. We hadden grote broer op school afgezet, en zij en haar kleine zusje bleven samen met papa in de auto terwijl ik even snel wat ging halen in de winkel.
De agressieve gek die ons al een tijd lastigviel had de auto gespot. Ik had niet verwacht dat ie, vrachtwagenchauffeur zijnde, op een gewone weekdag in die buurt zou zijn. Ik had het mis.

Ik kwam terug naar een auto waarbij mijn man nog stond na te trillen, en twee kleine meisjes in zaten te huilen.
Hebben een stevige auto, dus geen materiele schade, ook al waren er enkele vuisten op belandt.
De boodschap die was nagebleven was wel duidelijk. Half uur nadien stonden we bij de politie voor de eerste pv van velen. Doodsbedreigingen, agressie. Er zouden er veel volgen, maar werd niets aan gedaan.
Komen niet tussen, zolang er geen slachtoffers vallen, wanneer het om directe familie gaat.
Hooguit gingen ze eens aanbellen, en als er iemand opendeed, even zeggen dat ie het niet meer mocht doen.
Geen of anders. Gewoon. Niet zolang er geen fysieke slachtoffers vallen.

De jongste was nog maar een paar maanden oud. Die heeft gelukkig geen herinneringen. Hoop ik.
En man wat ben ik blij dat de oudste toen niet in de auto zat. Hij heeft zijn eigen monsters om te verwerken.
Maar mijn middenste, daar maak ik me op dat vlak soms echt wel zorgen om.
We zijn zowat een jaar verder, en ik begin me af te vragen of die nachtmerries wel nog gaan stoppen.
Wakker lijkt ze zich er gelukkig niets van te herinneren.

Nachtmerries