Mindful

Gekopieerd van: https://wkup.nl/mindful-burger-king/

Simon, deelnemer aan de Paasretraite ‘Touching the Beginner’s Mind’, deelt met ons zijn ervaringen met bewust consumeren na afloop van de retraite.

“Direct na de retraite in Het Woldhuis in Apeldoorn ben ik naar de Burger King gegaan. Mijn lichaam had voeding nodig en ik had weer zin in vlees. Het vegetarische eten was meer dan voortreffelijk, maar ik ben geen vegetariër. Voor de taalpuristen: Niemand is vegetarisch (zonder dierlijke materialen), je kunt alleen vegetarisch eten.

Tijdens de retraite heb ik een stoomcursus Mindfulness gehad. Een heerlijke gewaarwording. Vroeger ging ik op vakantie of een retraite om “bij te komen” van mijn bezige bestaan. Ik zag er dan altijd tegen op om weer terug naar Nederland te moeten, terug naar het bezige bestaan waarbij ik wist dat ik de opgedane energie, rust en inzichten weer moest afstaan aan de sleur van alledag.

Daarom besloten om (pro-?)actief mijn nieuw opgedane ervaringen met betrekking tot Mindfulness meteen in de praktijk te brengen. Ik ben niet iemand die iets voorzichtig begint. Ik ga meteen voor het diepe. Soms niet handig, maar in dit geval een goede persoonlijke test.

“Burger King, volg OmniSport” stond er op de borden. Ogenschijnlijk al een mooie tegenstrijdigheid. In het weekend geleerd dat de twee dingen niet hetzelfde zijn en ook niet anders. Die wil ik nog eens laten bezinken…

Een goed voornemen om zeer Mindful een Double CheeseBurger XXL menu te verorberen leidde tot een zeer bijzondere serie ervaringen, welke ik graag met jullie wil delen.

Allereerst bij binnenkomst van “Het Restaurant”. Mensen keken op van hun vette hap, sommigen met wat ketchup of andere niet nader te bepalen saus rondom hun mond. Bij het oogcontact keken ze snel weer weg. Bang voor confrontatie? Nog geen uur geleden keken de mensen elkaar aan bij het afscheid met liefde, plezier, mededogen, vermoeidheid, verdriet of vreugde in hun ogen. Openheid en werkelijk contact waren in de “BK” ineens taboe.

Bij de balie aangekomen werd mij in een wat haastige toon gevraagd of de serveerster mij kon helpen. Ik was even stil, iets langer dan de gemiddelde klant blijkbaar. Ze keek een beetje ongemakkelijk. Enkele uren daarvoor kon ik een uur met 70 mensen in een zaal zitten zonder een woord te wisselen. Nu werd iemand na 2 seconden stilte in een lawaaierig Restaurant al zenuwachtig. Wat een bijzonder contrast!

Ik noemde mijn bestelling rustig op, met aandacht. Een Double Cheeseburger XXL menu, medium. Ik lustte wel Cola, maar dan zonder ijs omdat het toch altijd al zo’n koude plons is. Gedraaide frites erbij met ketchup.

De verwarring ontstond al met het schuiven van de dienbladen. Stamelend vroeg ze of ik het mee wilde nemen. Mijn eerste hint van gehaastheid. Ik heb ooit een McDonalds’ menu in mijn auto opgegeten, samen met mijn toenmalige vriendin. Het werd een heuse bende in mijn auto. Mijn stuur plakte na de rit behoorlijk. Zo gênant toen mijn moeder daarna even mijn auto wilde lenen voor boodschappen… Dus toen besloten het altijd in “Het Restaurant” te nuttigen.

Er werden wat dienbladen heen en weer verschoven en haar collega die al een ijsloze Cola had geregeld, vroeg daarna twee keer of ze alles al had. De Burger liet natuurlijk op zich wachten. Ik was aangenaam verrast dat ik door de verwarring zelfs twee kuipjes ketchup mee kreeg.

Verrassend genoeg werd mij wel een Mindful “Eet smakelijk” gewenst. De haast was er op dat ogenblik voor mijn behulpzame medemens niet meer. Ik koester de hoop dat mijn rust en aandacht wellicht enigszins besmettelijk kunnen zijn.

Gedurende dit gehele tafereel viel het me op dat ik schijnbaar onzichtbaar was geworden. Ik zocht een tafeltje uit en er was slechts 1 persoon die mij aankeek. Een oudere man in een rolstoel, geestelijk gehandicapt. Op dat moment dacht ik echter dat hij de enige was die nog normaal iemand aan kon kijken. Dit in vergelijking met zoveel vriendelijke, open en liefdevolle blikken van de retraite familieleden, keer op keer.

Ik ging zitten. Direct irriteerde ik mij aan de muziekvideo’s die op alle televisies speelden. Er was geen plek in “Het Restaurant” waar je aandacht niet werd opgezogen door een van de TV’s. Toen besefte ik me weer wat ik al wel vaker had gehoord, maar nog nooit zo had ervaren: alles in dit Restaurant is ingericht op haast.

Snel bestellen, snel betalen, snel eten, snel weer weg. Snel snel snel. De onrustige muziekvideo’s, de opzwepende muziek, de rode lampen, de nephouten stoeltjes die eigenlijk nooit echt lekker zitten. De afwezigheid van een “rustig hoekje”, waar je even minder wordt gestoord door de haastige mensen, de schreeuwende kinderen en de drukke televisies.

Ach ja, hun manier van geld verdienen. En blijkbaar werkt het. Het kostte me moeite om met dezelfde Mindfulness als de lunch ervoor de burger naar binnen te werken. Genoeg dingen die me afleidden. Ik heb mijn best gedaan en het lukte! Niet met de traagheid van de monnik die de vorige dag voor mij zat, maar wel met beduidend meer rust dan dat ik ooit had durven hopen.

Ik voelde ineens dat de burger nog te heet was om te eten. Dit was echter pas na de vierde hap. Hè? Ik begon met blazen bij de happen erna. Niet te hard, anders zou ik er net zo uit komen te zien als die mensen die mijn oogcontact schuwden met de niet nader te identificeren saus op hun gezicht…

Voor het eerst heb ik eens met aandacht Cola gedronken. Zonder ijs. De opgeloste koolstofdioxide (prik) prikkelde de achterkant van mijn gehemelte. Een grappige en leuke gewaarwording. De suiker die door mijn smaakpapillen op mijn tong wordt geproefd. De suiker die ook direct door mijn speekselklieren wordt opgenomen in mijn bloedbaan. Sugar rush.

Na de verorbering van de burger, afgewisseld met een vernieuwde en vreemde smaaksensatie van Cola, was het tijd voor de frietjes. Gedraaide frietjes! Nu merk ik pas dat het niet om de vorm gaat, maar om het feit dat er op gedraaide frietjes veel kruiden zitten… Wederom een openbaring.

Er liep een medewerker voor de tweede keer langs, net nadat ik mijn Burger op had. Hij keek twee keer naar mij. De eerste keer kort, de tweede keer langer. De tweede keer was met verbazing. Ik meende uit zijn beperkte gezichtsuitdrukking de ontsteltenis te lezen dat ik daar nog steeds zat. Met hetzelfde menu. En ik had het nog steeds niet op! Ik was maar raar.

Als ik eerder wel eens naar een fastfood Restaurant ging, haalde ik de frietjes alvast uit het kartonnen, volledig recyclebaar en wellicht gedeeltelijk van WC-papier gefabriceerde soort van asbak. Dan koelde de frietjes sneller af, zodat ik niet hoefde te blazen als ik mijn Burger op had. Ik had nu uit voorzorg de frietjes in het kartonnetje gelaten, omdat ik het vermoeden had dat ze nu wel wat langer klef en vettig zouden gaan worden voordat ik er aan zou beginnen.

Ik had zo lang over mijn burger gedaan, dat bij het aanraken van de eerste frietjes, dus nog goed “warm” en klef gehouden in het kartonnetje, ik merkte dat ze tot mijn teleurstelling toch koud waren geworden. De warmtegeleidingscoëfficient van het kartonnetje was vast niet berekend op en ontworpen voor het Mindful nuttigen van een hamburger.

De gedraaide frietjes waren vergezeld door “gewone” frietjes. Die rechte, inderdaad zonder verheerlijkende kruiden. Niet zo veel, maar wel wat. Tot dusver Mindful frietjes bakken. Het zou me niet eens verbazen als ze een regel hebben voor het aantal gewone frietjes wat in een kartonnetje met gedraaide frietjes mag zitten. Zonder twijfel zou dit kartonnetje aan die regel voldoen. Daar is dan wel weer over nagedacht?

Na eindelijk ook mijn enigszins koud geworden frietjes met een saus die moest doorgaan voor ketchup Mindful naar binnen te hebben gewerkt, was het tijd om de spullen weg te gooien. Het verbaasde me dat ik geen half met saus besmeurde hendel met een semi-creatieve pool-bal als handvat meer hoefde vast te pakken om de bergen aan recyclebaar verpakkingsmateriaal te hoeven weggooien. Dit was alleen nog nodig voor grote hoeveelheden.

Ik keek zonder intentie naar de prullenbak. Een redelijke hoeveelheid weggegooid eten. Zonde. Het afgelopen retraite weekend heb ik niemand gezien die te veel had opgeschept en een gedeelte van het overheerlijke eten moest laten staan of weggooien. De GFT bak was ook nog niet voor de helft zo vol als het restafval. Bij de Burger King krijgen mensen een nader te kiezen vaste hoeveelheid, die in veel gevallen nog zelfs te veel is? Zonde en jammer. Ik had wel een vol gevoel in mijn buik. Helaas niet gevoed…

Als afsluitende ervaring liep ik naar mijn auto. Naast mij stond een witte BMW met daaromheen een chagrijnig zonnebankbruin stel met 1 tienerdochter en een hond. Er zat 1 parkeervak tussen onze auto’s, waar de man, de dochter en de hond zich bevonden. Ik kreeg maar met 1 van hun oogcontact: de hond. Deze begon te kwispelen en wilde aan me ruiken. Het touw waar hij aan vast zat draaide achter de man zijn benen langs. Het touw werd aangespannen, de man stond even wankel maar herstelde zich snel. Nog steeds geen oogcontact. Ik moest denken aan broeder Pham Han met zijn Audi. Wanneer zou deze man zijn BMW gaan verkopen?”