Meisjes

Kleine meisjes worden groot

Het is zo ver. Eindelijk, na jaren proberen, gaan we met kerst naar de nichtjes ... eerst woonden ze in Mornant. Jawel Zuid Frankrijk. Dan Phyladelfia Amerika, nadien in Lion, waar we wel eens een keer geraakt zijn. En nu....Nu al dik twee jaar in Karlsruhe Duitsland.
De heenreis deden we met de trein, mijn lieve zus bestelde voor ons drietjes eventjes een zowaar 1st class one way ticket met de ICE. Zalig genietend rondkijkend spelletjes spelende met de tablet on line .. en natuurlijk een ober die naar je wensen kwam en ging. Als queen met haar kinderen op reis zo voelden ik me.
Een hele week lang genoten we van het familiaal gezelschap van de "nichtjes". Dit is hoe we ze thuis al jaren noemen want zo klein zijn ze niet meer. Pubers zijn het. Maar wel heel leuke pubers.
We deden uitstapjes kookten gezellig samen. Hadden zo veel bij te kletsen maar mijn kindjes vonden het wel een beetje jammer dat "de nichtjes" niet veel met ons meer spelen mama" ... toch waren de 10 dagen bij "de nichtjes " heerlijk vertoeven.

De terugreis deden we met de auto; Christian's nieuwe bmw. Het sneeuwde en ijzelde behoorlijk. Bovendien moesten we langs de grote stad en was er op de koop toe ook nog file. Doch de ganse tijd dat we bij hun logeerden plaagde we Marysse dat zij toch makkelijk rijden kon. Ze was eergisteren gaar rijbewijs gaan afhalen op de bevolking. Maar ze wou niet. Ze bleef zeggen dat ze Niet wou. Ze durfde niet goed. Het was trouwens veel te lang geleden. En elke andere excuus was geldig genoeg.

De laatste dag had het overnacht gesneeuwd. Niet hele dikke pakken maar toch. Genoeg om dit als excuus te gebruiken. Dus Christian reed. Na twee en half uurtjes rijden stopten we om te tanken en iets kleins te eten.
Dit was weer het ultieme, als niet het laatste moment om haar alsnog te overtuigen. We zaten immers al halfweg. En de file was ook al even achter de rug. Het was altijd rechtdoor!! En ja hoor.
Ze hoefde maar net dit kleine beetje overtuigingskracht ... we betaalden en stapten richting auto. Ik stapte achteraan bij mij kinderen in de wagen. Christian in de passagiers stoel dus Marysse moest wel rijden. "Ow owww " jammerde ze een beetje bij het uit de parking maneuvreren... en dan rustig aan van het tankstation de autostrade op. En jawel hoor. Ze trok op. Zonder blozen hup naar 130km/h... ik kneep ze even hoor.
Mijn kleine nichtje... nu een jonge vrouw van net 18 achter het stuur van een sjieke BMW met ons achterin. Gas gevend alsof het niets was. Scheurend over de snelweg voorbijstekend en ondertussen gezellig af en toe mee babbelend.

Time flies they say. And this just prooves it. Marysse speelt letterlijk chaffeur voor ons weekje Duitsland. Hoe zot is dit.