Geitenwollensok

We kiezen met zijn allen bewust voor gezonde voeding ... Maar is het altijd een keuze?

We zijn er aan begonnen, eindelijk. Al sinds de geboorte van 'our little miracle' speelde ik met de gedachte een blog te schrijven. Maar hoe moest ik eraan beginnen? Waar kon ik de tijd vinden? En over wat zou ik gaan schrijven?

De eerste twee antwoorden bleken om een kwestie van structuur te gaan. Nu hij bijna een jaar is hebben we samen toch een eigen ritme gevonden. Het was niet altijd even makkelijk want meneertje liet zich niet zomaar leiden door het ritme van de dag. Maar hé, dat zal zowat voor elke baby het geval zijn. De laatste vraag die ik me stelde werd met de komst van een nieuwe boek "Slik je dat", ook ingevuld. Niet dat ik enkel over gezonde voeding wil bloggen, maar over natuurlijk ouderschap of wat sommigen wellicht al snel 'een geitenwollensok' zullen noemen.

Ik hoor het jullie al hardop denken. Alweer zo'n slechte moeder die haar kinderen geen etentje bij Mc Donald's gunt, de felgekleurde snoepjes links laat liggen en zweert bij tofu en kikkererwten als volwaardige vleesvervanger. Je hebt het goed! Alleen zijn deze gewoontes ingebakken in onze leefwereld omdat we nu eenmaal vermoeden dat ze beter zijn voor onze gezondheid en voor onze planeet. En niet omdat ik ons zoontje wil pesten en hem aan vreselijke regimes onderwerp.

Dat in bewerkt voedsel heel wat suikers en zout zitten, veel meer dan ons lichaam nodig heeft weten we al langer. We houden het dus op zo natuurlijk mogelijk. We kiezen voor verse groenten, brood want dat zit vol met vezels, yoghurt, etc. Maar zijn we dan echt zo goed bezig? Laten we ons niet al te vaal leiden door de stempel 'vers' in de supermarkt? En zijn we überhaupt wel in staat om echt gezond te eten? Ik hoopte het te ontdekken in "Swallow this: serving up the food industry's darkest secrets" en jullie mee te nemen in het verhaal van Joanna Blythman.

Een onderzoeksjournaliste die me door haar boek meer inzichten geeft in de voedingsindustrie maar tevens vele van mijn illusies doorprikt. Kiezen we wel voor die heerlijke yoghurt met fruit? Of gaat het in werkelijkheid over gevriesdroogd fruit en een handvol zetmeel? Ook andere benamingen zijn niet steeds wat ze zijn. Vanilline, het klinkt als de zoete binnenzijde van een vanillestokje. In werkelijkheid is het vaak niets meer dan lignine, een stof die vrijkomt bij het productieproces van papier. Wie de ingrediëntenlijst van zijn geliefkoosde chocolademousse of snoepje erop naleest ziet al snel dat deze gelatine bevatten. Beter gekend als een mengeling van huid, been en kraakbeen van varken of rund.Niet bepaald de ingrediënten die in een niet bewerkte vorm aan je kleuter zou presenteren toch? De voedselindustrie heeft het begrepen en vervangt gaandeweg de bindmiddelen van je heerlijke chocolademousse door 'texturisers'. Zetmeel dat op een chemische manier is bewerkt.

De trucendoos van de voedselproducenten is gigantisch groot. Bieten-, druiven-, rozemarijnextract enz. klinken dan misschien ontzetten natuurlijk maar zijn ze dat wel? Wat ooit rozemarijn, een druif of en biet was is nu in werkelijkheid niets meer dan een poeder die is gemaakt door een chemisch proces waarbij hexaan (gewonnen door gedeeltelijke destillatie van aardolie), ethanol (een benzinevervanger) en aceton (je nagellakremover) aan te pas kwamen. Helaas, pindakaas, we weten dus niet altijd wat we in werkelijkheid op ons bord krijgen. Etiketten lezen kan vaak helpen maar is helaas geen garantie op kwaliteit en eerlijkheid van het product.

Benieuwd naar (h)eerlijke receptjes om op peuters hun bord te toveren? Hou dan zeker mijn blog bij.